Lato to okres koncertowy i nikt przy zdrowych zmysłach nie wydaje płyt. Dlatego nadrabiamy zaległości i piszemy o pominiętych wydawnictwach z pierwszej połowy roku.
G.A.R.S., "Gdy Agresja Rodzi Spokój", Bajkonur Records 2014Tytuł każdej płyty kwintetu G.A.R.S. stanowi rozwinięcie tego skrótu. Tym razem album nosi nazwę "Gdy Agresja Rodzi Spokój". Na krążku (lub na kasecie) znajdziemy zaledwie sześć piosenek o tajemniczych tytułach: "przed", "po", "wszystko", "nic", "zawsze", "nigdy". GARS-i nagrywali ten album w drewnianej kaszubskiej chacie, stawiając na naturalne, brudne, garażowe brzmienie. I to się udało - "trójka" brzmi zdecydowanie, mięsiście, i podoba mi się bardziej niż nieco płaska "Gruzy Absolutu Rewizja Symboli". Etykietka post-hardcore stosowana przez zespół pasuje tu jak ulał - na płycie znajdziemy bowiem bardzo ciężkie brzmienia gitar, powolną i majestatyczną perkusję i sporo przestrzeni. Być może to właśnie kaszubskie powietrze sprawiło, że GARS-i sprawiają wrażenie bardziej wyluzowanych, spokojniejszych (tytuł albumu nie jest przypadkowy). Wydaje mi się, że kapela ma więcej dystansu do tego co robi, bunt i złość na "Gdy Agresja Rodzi Spokój" stanowi raczej pretekst do artystycznej wypowiedzi - wcześniejsze dokonania G.A.R.S. były dla mnie zbyt dosłowne, pełne napięcia. Słychać to zwłaszcza w partiach instrumentalnych, które są największym atutem płyty. Czuć w nich moc, pewność siebie, dbałość o brzmienie i dojrzałość muzyków, którzy kontynuują drogę wyznaczoną niegdyś przez Biohazard czy Shellac. Zaangażowane teksty, nawet jeśli pochodzą od awangardowego poety Józefa Czechowicza, są dla mnie jednak zbyt pompatyczne ("W wichurze migających czerni i rozzłoceń, w kurzawie runęły groby i ołtarze") i psują mi nieco radość ze słuchania tej płyty.
Quartado, "Quartado", wydawnictwo własne 2014Quartado to kwartet, w którym odnajdziemy dość niecodzienną mieszankę brzmień instrumentów akustycznych (fortepian, perkusja) i elektrycznych (gitara elektryczna, bas, syntezatory, Rhodes). W tym amalgamacie muzycy stawiają przede wszystkim na ekspresję i energię. Słychać, że lubią szybkie tempa, lubią popisy solowe i wzajemne napędzanie się do biegu. Co ciekawe, Quartado zupełnie nie brzmi jak zespół jazzowy - bliżej im raczej do King Crimson, Queen (gitara Marcina Wądołowiskiego) czy zespołu r'n'b (np. Chaki Khan). Długimi
momentami łapałem się na tym, że czekam na wejście wokalisty. Bynajmniej nie wynika to ze słabości kompozycji Jana Rejnowicza (fortepian, syntezatory). Wręcz przeciwnie, stanowią one mocną stronę zespołu. Słychać w nich słowiańską sentymentalność, możdżerową lekkość i melodyjność czy komedowską nostalgię. To wszystko wypływa na wierzch, gdy w Quartado biorą górę instrumenty akustyczne (przede wszystkim fortepian). Syntezatorowe galopady i gitarowe popisy zdecydowanie mącą ten pełen detali szkic i zamieniają w dość nachalną i dosłowną grafikę komputerową. Tym bardziej, że Jan Rejnowicz korzysta raczej z archaicznych brzmień syntezatorów, z których niewiele ciekawego już się da wycisnąć. To zresztą cecha wielu jazzowych klawiszowców, którzy pod względem brzmieniowym jakby zostali w latach 80. Szkoda, bo od czasu Herbiego Hancocka i Chicka Corei na tym polu sporo się zmieniło. Pop-rockowa energia i sentyment za minioną epoką z pewnością przysporzą Quartado wielu fanów, szczególnie podczas występów na żywo.
Radio Bagdad, "W poczekalni", Lou & Rocked Boys 2014Album "W poczekalni" Radio Bagdad to zdecydowany zwrot w stronę brzmień disco-punkowych lub garage-popowych charakterystycznych np. dla zespołu The Killers. Zresztą drugi utwór na płycie pt. "Oddaj Orła" ma refren do złudzenia przypominający "Somebody Told Me" zespołu z Las Vegas. Elektroniczne brzmienia to nowość dla Radia Bagdad, który dotąd wierny był punkowej surowości. Zmiana z pewnością pchnęła trio do przodu (w zasadzie można powiedzieć, że płytę nagrał kwartet, bo obsługujący syntezatory Macias Pawłowski z Elektro?Zagadki wydaje się pełnoprawnym członkiem zespołu). W tekstach RB zdecydowanie słychać punkowy zadzior. Sielak wyśmiewa się z dziewczyn liczących na karierę w telewizji, pyta: "Ile jeszcze będę stał, czekał na pociąg, który wyrwie mnie z letargu mrocznej poczekalni?" Są też momenty, gdy RB rezygnuje z "punk" i przechodzi niemal w całości na stronę "disco", jak np. w "Nie mam wątpliwości". Muszę przyznać, że dyskotekowe rytmy i chwytliwe refreny Radio Bagdad przykuły moją uwagę, choć zespół spóźnił się z tym brzmieniem o jakieś dziesięć lat. Jednak taneczny potencjał psuje nieco malkotencki ton tekstów Sielaka. Pod tym względem w ten punkowy mrok przydałoby się wpuścić nieco słońca. Uwaga, warto doczekać do końca albumu, bo ostatni kawałek na płycie, 6-minutowe "Przeświadczenie" to zupełny skok w bok, nawiązanie do złotych czasów polskiego big-bitu, intrygująca próba ożywienia zapomnianych Breakoutów czy Czesława Niemena. Dla mnie najlepszy utwór na tej płycie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
