Opinie do spektaklu: Quo vadis.
- Wartka akcja, krwiste postaci, wyrazisty wątek miłosny, ciekawa polemika tego, co przemija z tym co nadchodzi oraz krwawe widowiska to mieszanka, która od lat porywa czytelników. "Quo vadis" to epopeja, która aż prosi się, aby przenieść ją na deski sceniczne. Właśnie musical - jako forma teatru totalnego - będzie w stanie poradzić sobie z jej rozmachem, wielowątkowością, licznymi bohaterami ...
Przejdź do spektaklu.

Na wstępie nie tego się spodziewałem. Pomieszanie z poplątanymi. Ogólnie to wersja kabaretowa tego dzieła. Mi nie podpasowalo.
Ukłony dla włożonej pracy. Ale to najsłabszy spektakl na jakim byłem w Muzycznym a było ich sporo.

Scenariuszowo, aktorsko i o zgrozo kostiumowo. Bardzo słabo jak na jedną z głównych ról kobiecych spektaklu.

Dla mnie aktorsko spoko a wokalnie wybitnie. (Grala Julia Duchniewicz).

Kostium i fryzura jest dziwna to fakt, ale mnie akurat Ligia zachwyciła.
Julię Duchniewicz widziałem pierwszy raz, ale ma w sobie tyle uroku i tak niesamowicie pięknie śpiewa, że została jedną z moich ulubionych aktorek. Aktorsko też nie ma się o co przyczepić. Pójdę z ciekawości jeszcze raz zobaczyć jak sobie z tą rolą radzi, też przecież świetna Ada Koss.

Wg mnie mistrzostwo. Coś nowego. Świeżego. Zabawnego i nietuzinkowego. Brak motywu przewodniego albo piosenki, która stałaby się hitem. Jednakże kilka utworów było tak zaśpiewanych, gdzie wraz z tłem, stworzyło to mistrzostwo. Postać lwa czy tura, niesamowicie ciekawie zainscenizowana. Warsztat osoby, która to wyreżyserowała jest niedościgniony.

Spodziewałem się rock opery w antycznym Rzymie.Wiedzmin był super.A tu FURIE były super.Ale nie żałuję że poszedłem

Byłem 3 razy.
Muzyka jest świetna, scenografia to majstersztyk.
Choreografia w tak dużych grupach też robi wrażenie.
Przeniesienie do XX wieku się zdecydowanie broni, jednak jak oprawcy mają mundury kojarzące się z III Rzeszą, to robią większe wrażenie niż tunika i sandały.
Aktorsko też świetnie. Do zagrania najwięcej mają Neron i Petroniusz (wolę wersję gościnną Marka Nędzy), więc będą zgarniać najwięcej pochwał, ale warto się przyjrzeć i innym. Winicjusz świetny w obu wersjach, wzruszająca Eunice z piękną piosenką. Akte w wykonaniu Mai Gadzińskiej, która naprawdę dużo wyciąga z małej postaci.
A Ligia nie ma jakoś dużo do pogrania - spełnia wizję reżysera, i tak jest bardziej wyrazista niż w książce. Widać że i chciałaby i boi się, ma te rozterki, ale ma też swoje zdanie. Do tego ma 2 świetne piosenki, które są rewelacyjnie wykonane. Wg mnie zwłaszcza Julia robi tu kawał dobrej roboty. Tym bardziej ze prawie non stop jest na scenie - też w scenach grupowych, więc rola ciężka i wymagająca fizycznie, a obie dziewczyny dają radę.
Furie są doskonałym dodatkiem reżysera, ale też są świetnie zagrane.
Ogólnie intensywny spektakl, warto pójść więcej razy aby dostrzec detale, za jednym obejrzeniem chyba nie da się ogarnąć wszystkiego.
Zakończenie o chrześcijanach prześladujących dalej nie jest antykościelny, jest niestety historyczny, i nadaje trochę ponadczasowości tej historii i tym bardziej przekonuje że przeniesienie tego w inny czas tak naprawdę mało zmienia, zawsze są prześladujący i prześladowani i nie ma znaczenia dla historii kto akurat jest po której stronie, bo i tak nie wyciągamy z tego wniosków.

Dla mnie cudo.
Najlepszy spektakl w muzycznym.
Niesamowita scenografia i zabawa światłem. Lew!
Cudowna choreografia i rozmach!
Świetna i róznorodna muzyka - czasem na wesoło, czasem na przejmująco a czasem na wzruszająco.
Uaktualnienie wizualiów na nazistowskie zwiększa realność tej całej przemocy.

Świetne aktorstwo. Marek Nędza gra w swojej własnej lidze, ale I Paweł Muranowski i Julia Duchniewicz są rewelacyjni wokalnie i robią kawał świetnej roboty. Do tego Marcin Słabowski jako Neron!
Sporo fajnych pomysłów dodanych przez reżysera - Furie(!) ale też zakończenie o powtarzającej się w kółko historii.

Może nie każdemu wszystko się będzie podobać, ale każdy coś dla siebie znajdzie.

Wszystko dobrze zagrane i odwzorowana historia z książki Sienkiewicza, natomiast widz mógłby odnieść wrażenie że ostatnia część to stworzył sam pisarz, a jest to już inwencja twórcza teatru. Chodzi o moralizatorstwo w stylu: a chrześcijanie później zabijali ateistów i komunistów, i taka bezpośrednia akcja moralizostka jak obuchem w łeb. Zupełnie niepotrzebne