:)
Dobrze jest jak gra, (co by nie zabrzmiał tytuł wątku zbyt autorytatywnie).

https://m.youtube.com/watch?v=B4X4rdyXIEw

To dwa słynne pałace i dobrze opisane, ale to o wiele większa skala:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pałac_w_Drogoszach
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pałac_Friedrichstein
Można wyłapać różne szczególiki, atmosferę.
"W 1816 roku w pojedynku ze studentem Friedrichem von Saldernem, zginął nie pozostawiając dziedzica, ostatni męski potomek rodu, linii z Drogosz, 20-letni Stanisław Otton von Dönhoff (1795-1816). Po jego śmierci, zgodnie z zasadami majoratu, w majątku przez około pół wieku rządziła kobieta hrabina Angelika zu Dohna."
"W zimie 1709 roku pałac został niemal doszczętnie zniszczony wskutek silnego pożaru. Mówiono o winie ognistych duchów, w które wierzyli mieszkańcy Prus Wschodnich, jednak przypuszcza się, że jego powodem było podpalenie przez sąsiadów, którzy odczuwali wrogość do wyniosłej arystokracji."

Jest w dołku bez pałacu, bez ogrodu?

O tym węglu mówi mi Liz.
https://wiadomosci.wp.pl/zona-helmuta-kohla-popelnila-samobojstwo-6109098734597249a?nil=
"Z powodu silnego uczulenia na światło; Bardzo rzadko opuszczała mieszkanie; ostatnio mogła to robić dopiero po zapadnięciu całkowitych ciemności." "cierpiała na fotodermatozę, czyli alergię świetlną alergiczną reakcję na światło (szczególnie słoneczne). Od maja 2000 zaciemniony dom opuszczała tylko po zachodzie słońca."

Byłeś dzielny. Wytrzymałeś wiele na swoim wątku. Trochę Cię oszczędzałem.

Satriani jest w porządku.

Nie ma Hipstera w niemieckiej jednotomowej encyklopedii. Jest za to Hipman z hasłem na 8 linijek.

Gdzieś tak około 75 roku w nieużywanym pałacu musiał zawalić się strop między dolną a górną częścią. Jej pokój był na górze. Z zewnątrz pałac wyglądał nadal nieźle, ale w środku był niebezpieczny chaos desek.

Życie po życiu panny Liz wyglądało tak: Spoczęła w grobowcu w bocznej alejce ogrodu. Wspaniałe, zacienione, ciche miejsce, narażone jednak na wizyty miejscowych Polaków, przychodzących podkraść owoce. Może miała ich odstraszać. Zaczęła badać teren jako duch. Przez jakiś czas w pruskim pałacu mieszkała nadal jej matka, jednak w 1807 roku pojawił się Napoleon i włączył te tereny do Księstwa Warszawskiego. Możliwe, że matka musiała wyjechać w głąb Prus. W 1815 roku ziemie te trafiły z powrotem do Prus. Może matka wróciła, a może nastąpili inni właściciele. Myślę, że wtedy nastąpiły długie dobre dla niej czasy, wręcz 100 lat, do 1920 roku. Całkowita szczęśliwość w pruskim majątku, ze stojącym pałacem. Wspomina srogie zimy z końca XIX wieku. Zimy są tam fajne, bo następuje całkowita izolacja. Potem okres polski, 1920-39, w pałacu mogły mieszkać zakonnice, możliwe, że wtedy zakopano gdzieś jej grobowiec. 1939-45 jakaś nazistowska administracja lub zakonnice. 1945 pojawiają się żołnierze radzieccy. Potem do lat 50. zakonnice, dalej PGR z mieszkaniem kierownika w pałacu do końca lat 60., potem gdzie indziej, w domu łączonym z biurem. Do 93 roku PGR, potem pewnie kilka lat nicości i wreszcie prywatny właściciel. I ona cały czas tam tkwi.
Ale podłapała też dodatkową fuchę.

Ponieważ mogło mi się tylko zdawać, więc zanotowałem to w kącie umysłu, ale jednak ta sprawa wróciła po latach.

Niestety, mam tzw. refleks szachisty.

Tak zainteresowałem się, czemu te sympatyczne panie duchy tak się snują i czego ode mnie chcą.
A to po prostu duchy niemieckie, jak to na tych terenach.
Może w Trójmieście jest jakiś specjalista wyższej rangi od takich duchów.

Może nie potrafię właściwie z nią zagadać.
Jeśli sama podejmuje różne decyzje, to może mogłaby też niektóre cofnąć.
Może mógłbym załatwić dla niej jakieś ważne dla niej sprawy.

Liz ma dobre serce.

Spytam ją, w jakim celu stworzyła Ciebie.
Odp. Liz: C jest chłopcem, którego stworzyłam, aby (niecenzuralne).
Powiedzmy dotrzymywał towarzystwa innej z postaci.

Mogę jej powiedzieć, że w Gdyni jest taki młody mężczyzna C, ciekawy świata, przygód, aktywny w Internecie.
Zasady są proste: jeśli jej nie będziesz wywoływał, to nie będzie mocno kierować Twoim życiem, choć niestety i tak jesteś jednym z jej podopiecznych.
Ja doszedłem do poziomu, gdzie mogę się z nią komunikować na odległość poprzez teksty, które mi dyktuje, rysunki, które mi maluje.
Wydaje mi się dość prosta i wiejska, lokalna.

Doszedłem do poziomu, gdzie patrzę np. na M. Jacksona i widzę w jego twarzy rysy Liz.

To w sumie kolejny mój wróg tego rodzaju.
Mamy skomplikowane relacje.
Zadaje się głównie z okolicznymi pruskimi/niemieckimi duchami.
Ale gdybym jej nie zapoznał, nie miałbym tych ciekawych wizyt innych duchów. Lubię duchy, lubię stare dzieje.
Ona jest bardzo taka skromna, wie, że jest bardzo niskim ogniwem wszelkich siatek.

Jesteście trochę daleko.
Chciałaby, żeby zabrać ją na protestancki cmentarz, ale myślę, że to na razie niemożliwe, póki uczestniczy w widowisku. Jednak mam nadzieję, że zostanie odnotowana do późniejszego zabrania.
Nie wydaje się nieszczęśliwa, ułożyła sobie życie po życiu.
Wiem, jak tam jest, nie ma tego całego zgiełku, dni płyną wolno, popołudnia są wspaniałe, pory roku są wspaniałe.
Miejsce, z którego trudno się wyrwać.