Dynamiczna podróż przez rzeczywistość Kafki i artystycznej bohemy Paryża
Sopocki Teatr Tańca trzyma się, jak się zdaje, wypracowanej przez siebie koncepcji tworzenia spektakli. Po pierwsze mocno estetyzują zmieniając jednak za każdym razem szatę estetyczną (kostiumy, scenografię). Po drugie tworzą spektakle mocno fizyczne wprowadzając na scenę mnóstwo energii (wszak jeden z liderów grupy jest absolwentem awf-u). Abstrakcyjne obrazy malowane pośpiesznie ciałami na scenie zanurzają w muzycznych dźwiękach i wzmacniają to ewentualnie efektami multimedialnymi (ekran), scenografią i kostiumami. Tym razem przyjęli szatę estetyczną inspirowaną twórczością niemiecko-żydowskiego pisarza Franza Kafki i francuskiego malarza Henri Toulouse-Lautrec. W ten sposób nieco "historyzują" bo w tej szacie,w ich kostiumach odbija się echem przełom wieków - XIX i XX (a więc czasy kiedy to powstałe wówczas zurbanizowane, zbiurakrytozowane, uprzemysłowione miejskie skupiska "mas" okazały się być mocno przytłaczające dla życia jednostki). Trochę to przypomina (momentami równie rozerotyzowaną i zburdelizowaną) Karakonię prezentowaną w Miniaturze (podobieństwo może bierze się i stąd, że zarówno Kafka jak i Schulz byli związani z kulturą żydowską).
Powstał w sumie spektakl pełen powagi, niebanalny i dość zintelektualizowany. To odsyłanie widza do dzieł innych sztuk czyni jednak jak sądzę widowisko dość trudnym w odbiorze - przynajmniej dla tych którzy z twórczością tych autorów nie zapoznali się odpowiednio wnikliwie (na ścianie np. wisi zegar nie wiadmo do końca czy symbolizuje jednostkę zamkniętą w typowym kafkowskim, ciągnącym się w czasie procesie czy może typowe dla przełomu wieków ujęcie człowieka w (pseudo)naukowe ramy czasu pracy, aktorzy posługują się lupami podobnie jak ówcześni ludzie szkiełkami okularów, scena pocałunku kobiet... itd. Silną stroną spektaklu sa pomysłowe kostiumy (marynaka zarzucona na czarny stanik atletyczny czy męski garnitur z wszywką typu "opaska" na rękawie). Spektakl podzielono na dwa akty,z których pierwszy nawiązujący do Kafki robi bardzo mocne wrażenie, po 20 minutowej przerwie widz dostaje "bonus" ale nie jest już jednak tak rewelacyjnie, widowisko robi się jakieś "rozlazłe" i nieco pozbawione wyrazistości. Efektem ubocznym w spektaklach Sopockiego Teatru Tańca (widocznym też w ich poprzednim "Traktacie o Estetyce") jest jednak znaczne odejście od naturalności ruchu skutkiem tego tancerze na scenie wyglądają (niestety nie tylko momentami) jak jakieś zrobotyzowane manekiny czy marionetki a nie tańczacy ludzie - muszę przyznać, że właśnie w tej grupie artystów takie wrażenie narzuca się najbardziej. Mimo wszystko spektakl jak najbardziej wart zobaczenia, niebanalny i efektowny. Zdecydowanie polecam.
2
0
