Witam, życie znalazło mnie na jakimś zakręcie... a ja nawet nie mam prawa jazdy :) Samotność nie dopadała mnie nagle, gryzła i żuła mnie powoli aż dopięła swego. Zastanawiam się czy jestem zwyczajną neurotyczką czy mam już fobię społeczną. Nie pozostał mi nikt na tym świecie, absolutnie nikt... Uciekłam w pracę w miarę możliwości, by zapełnić wolny czas z którym nie wiedziałabym co zrobić... Telefon zawsze milczy, jedynie przy okazji świąt dostanę życzenia np. z mBanku.. :) Mam konto na portalu społecznościowym ale z nikim tam nie koresponduję .... w ubiegłym roku skończyłam 31 lat, nie mam dzieci, nie jestem po rozwodzie, nie zażywam narkotyków, więc o co chodzi?? Kiedyś: pełna życia, uśmiechnięta i pewna siebie kobieta... teraz szara mysz w dodatku ze zgryźliwym i sarkastycznym poczuciem humoru... Czy szukam kogoś? Brakuje mi jakiejś duszy, która powie mi JAK wziąć się w garść, zmotywuje do działania, akceptacji lub po prostu rozmowy...

a jak my będziemy starsi będziemy brać co popadnie... ;) oby nie! chociaż poczekamy zobaczymy...

Ale cieszę się, że nie jestem w swych poglądach osamotniona ;)

@Mikronezja - myślę, że wielu "samotników" tak uważa, co nie zmienia faktu, że nadal jesteśmy samotni....

Zgadzam się. Kurcze, fajnie, że nie tylko ja myślę tak, jak Wy.

@user - myślę, że jak młodsi będą w naszym wieku, też już nie będą się zadowalać byle czym :-)
Czy my jesteśmy zbyt wymagający? Chyba nie, po prostu w tym wieku, każdy z nas, ma już jakiś bagaż doświadczeń. I wiemy, czego już w życiu nie chcemy.
Poza tym, nie oszukujmy się, znalezienie partnera/ki w tym wieku nie jest już prostą sprawą.

@user
mam podobnie...

może zbyt wymagającym pokoleniem jesteśmy? nie bierzemy tego co nam w ręce wpadnie jak starsi od Nas i nie zadowalamy się byle czym jak młodsi :) chociaż pewnie przesadzam...

dużo nas, samotnych trzydziestolatków :-)

niestety z punktu widzenia samotności, poza tym na szczęście :)

Dlaczego niestety? :)

niestety :(

Czy też jesteś po 30-ce?

docierać się? moim zdaniem bez szans...

ale trzeba mieć nadzieję (bo co innego zostaje?) może ktoś okaże się wyjątkiem od reguły, albo... obniżmy oczekiwania/wymagania :)

...i nasuwa się pytanie czy jeszcze potrafimy nauczyć się kogoś na nowo? Czy jesteśmy w stanie znowu się z kimś "docierać"?

do tego dochodzi myślenie, a która na mnie spojrzy, która będzie chciała...

i błędne koło się zamyka :)

Nawet jak się próbuje i chce, to jest to trudniejsze, niż gdy się ma 20 lat.

oooo to to! zamiast znowu się rozczarować lepiej się nie angażować, ja tak chyba wolę :)

faktycznie smutne ale jakże prawdziwe :(

...a jeszcze trudniej, kiedy się ma za sobą blisko 20-letni związek...

Tak, coraz większe wymagania i wygodnictwo to jedno, ale czasem może już się zwyczajnie nie chcieć angażować w kolejny związek, kiedy np. poprzednie relacje zawiodły. Wystarczą 2-3 kilkuletnie związki i budzisz się z 30tką na karku. Kumpel mi ostatnio powiedział: nie mam już siły, żeby znowu angażować całą swoją energię, kiedy nie masz żadnej pewności czy znów się nie rozczarujesz...
smutne

Szkoda czasu, ale naprawdę nie jest to takie proste, jak się wydaje.