Opinie do spektaklu: Siła przyzwyczajenia - Cyrk Egzystencjalny.
Siła przyzwyczajenia (Die Macht der Gewohnheit) - Cyrk egzystencjalny
Thomas Bernhard

Przekład: Monika Muskała

Ile poświęci prawdziwy artysta, by stworzyć dzieło na miarę "wszystkich belzebubów świata"? Wystarczy tylko chcieć.
Ćwiczy!
Ćwiczy!
Ćwiczy!
Aż do śmierci.

Caribaldi, nad którym wisi faustowskie przekleństwo, by dotknąć istoty tworzenia - poświęci wszystko. Bez wątpienia, ...
Przejdź do spektaklu.

Jaki jest czas trwania?

90 min

To 1,5h czy 90 min?

1,5h

Wspaniała sztuka, bardzo ciekawa interpretacja Berharda. Wiekie brawa dla pana Ochodlo, ktory jak zwykle zachwycil przekazem intelektualnym i wizualnym. Jestem pod wrazeniem wszystkich aktorskich kreacji, kazdy z nich był dla mnie świetny, zwłaszcza sam Caribaldi. Szczerze polecam!

Intrygujący tekst - znakomity spektakl teatralny.

Siła przyzwyczajenia Thomasa Bernharda w reżyserii André Hübnera-Ochodlo to niezwykła przygoda emocjonalna i intelektualna.

Mała, ciemna sala cyrkowa staje się pułapką dla dyrektora, Caribaldiego, i członków jego trupy. Caribaldi, maniakalnie dążący do wyimaginowanego ideału, terroryzuje swoich artystów, depcze ich uczucia odbierając im prawo do własnego życia i marzeń. Im dłużej próbuje, tym bardziej czuje, że jest dalej od celu, co doprowadza go do jeszcze większej złości, szyderstw i okrucieństwa.

Reżyserowi świetnie udaje się przenieść trudny, wymagający tekst Bernharda na scenę. Z umiejętnością i wyczuciem akrobaty cyrkowego, niczym na linie, balansuje między komedią i tragedią, wprowadzając wiele zaskakujących rozwiązań inscenizacyjnych. Precyzyjnie poprowadzeni aktorzy tworzą wyśmienite role, w czym walnie pomagają im niezwykle pomysłowe i sugestywne kostiumy. Całości dopełnia muzyka Adama Żuchowskiego, doskonale zniuansowana, tworząca klimat spektaklu.

W sumie powstał bardzo spójny, przejmujący spektakl, istny emocjonalny roller-coaster, trzymający w napięciu od początku do samego końca. Tego spektaklu się nie ogląda w nim się uczestniczy! Myślę, że w finale wszyscy jesteśmy na scenie i czujemy ból Pogromcy niemo uderzającego w klawisze fortepianu poranionymi rękami.

Pierwszy raz wyszłam z teatru. Inni też wychodzili. Nie dało się tego oglądać. Szkoda czasu na taką "sztukę".