91. Kawiarnia Naukowa Bałtyckiego Festiwalu Nauki 1 / 6 Centrum Informatyczne Trójmiejskiej Akademickiej Sieci Komputerowej oraz Hotel Rezydent***** w ramach Bałtyckiego Festiwalu Nauki mają zaszczyt zaprosić Państwa do Kawiarni Naukowej w Hotelu Rezydent***** w Sopocie (Plac Konstytucji 3 Maja 3) na cykl popularnonaukowych spotkań z wybitnymi postaciami polskiej nauki 28 stycznia 2016 roku (czwartek), godz. 18:00 prof. dr hab. Wiesław Makarewicz (Gdański Uniwersytet Medyczny) Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i jego znaczenie dla powstania Akademii Lekarskiej w Gdańsku Uniwersytet w Wilnie, jako drugi na ziemiach polskich po Akademii Krakowskiej, powstał w 1579 roku przez przekształcenie przez króla Stefana Batorego Kolegium Jezuickiego (założonego w 1570 r.) w Akademię Wileńską.
Wydział Lekarski powstał znacznie później, bo w 1781 r. w toku reformy prowadzonej przez Komisję Edukacji Narodowej. Do wydziału tego włączono, założoną w roku 1775 w Grodnie, Szkołę Lekarską. Pod zaborem rosyjskim pozostawał uniwersytetem polskojęzycznym i ważnym ośrodkiem kultury polskiej, dlatego władze carskie w odwecie za powstanie listopadowe zamknęły go w 1832 r.
Po odzyskaniu niepodległości Uniwersytet został wskrzeszony dekretem Marszałka Józefa Piłsudskiego z dnia 28 sierpnia 1919 r. i wówczas za patrona otrzymał Stefana Batorego. Po 87 latach zamknięcia już w październiku tegoż roku studenci mogli rozpocząć zajęcia. W pierwszym roku działalności na nowo otwartą uczelnię przyjęto 547 osób, Wskrzeszony Uniwersytet, w którym zorganizowano 6 wydziałów (później powstał jeszcze Wydział Rolniczy), powstawał na fali patriotyzmu i wielkiego entuzjazmu po odzyskaniu niepodległości, aczkolwiek w niezwykle trudnych warunkach.
Brak było wszystkiego - kadry naukowej, księgozbioru, pomieszczeń, pieniędzy, bazy szpitalnej. Rozpoczęte zajęcia były przerywane trwającą wojną bolszewicką. W organizacji Wydziału Lekarskiego, w skład którego wchodziło również Studium Farmaceutyczne, główną rolę odegrali lekarze: Jerzy Alexandrowicz, Józef Ziemacki (prorektor), Emil Godlewski (dziekan) i Władyczko (prodziekan) oraz Jan Muszyński (farmaceuta), a także pierwszy rektor prof. Michał Siedlecki . Bazą szpitalną dla powstających klinik akademickich stał się Szpital Wojskowy na Antokolu. Uniwersytet skupił grupę niezwykle zaangażowanych profesorów i lekarzy, którzy w krótkim czasie zorganizowali zajęcia studenckie i rozwinęli bogatą działalność naukową. W latach międzywojennych był najmniejszym z 5 polskich uniwersytetów i kształcił około 3500 studentów.
W roku akademickim 1937/1938 Wydział Lekarski z 780 słuchaczami był po Wydziale Prawa największym wydziałem na Uniwersytecie, jednocześnie największym pod względem liczby zatrudnianych profesorów. W sumie na 113 katedrach siedmiu wydziałów, Uniwersytet zatrudniał w 1939 roku 84 profesorów zwyczajnych i nadzwyczajnych, 39 docentów i zastępców profesorów oraz 245 pomocniczych pracowników nauki. Ogółem w latach II Rzeczpospolitej ukończyło ten Wydział 1220 lekarzy, Wydział nadał 83 osobom stopień naukowy doktora medycyny i .przeprowadził 15 przewodów habilitacyjnych.
Pracownicy naukowi Wydziału w ciągu dwudziestolecia działalności ogłosili drukiem około 1300 publikacji. Pomimo krótkiego czasokresu działalności zyskał wysoką rangę w nauce polskiej i europejskiej. Stał się ogromnie ważną placówką kulturotwórczą na Kresach Wschodnich II Rzeczpospolitej. Po wybuchu II wojny światowej został zamknięty 15 grudnia 1939 r. przez władze litewskie.
91. Kawiarnia Naukowa Bałtyckiego Festiwalu Nauki 2 / 6W latach okupacji hitlerowskiej Uniwersytet prowadził tajne nauczanie w latach 1942-1944, a po powojennym przesunięciu granic państwa polskiego na zachód, znaczna część jego kadry akademickiej. ekspatriowała się w 1945 r. z Wilna do Polski przyczyniając się w znacznej mierze m.in. do powstania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i Akademii Lekarskiej w Gdańsku.
Profesor Wiesław Antoni Makarewicz urodzony w Wilnie, zamieszkuje w Gdańsku od września 1945. Maturę uzyskał w I Gimnazjum i Liceum w Gdańsku w roku 1953. Podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku, gdzie uzyskał dyplom lekarza w 1960 r. Jeszcze jako student podjął pracę w Zakładzie Chemii Fizjologicznej AMG kierowanym przez prof. Włodzimierza Mozołowskiego, początkowo jako zastępca asystenta, a po dyplomie jako asystent. Główne zainteresowania badawcze to enzymologia i metabolizm związków purynowych. Dwukrotnie przebywał na rocznych stażach zagranicznych w Plymouth (U.K.) i w Houston (USA).
Doktorat z biochemii obronił w 1964 r., został habilitowany w 1975 r. W 1988 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1995 roku stanowisko profesora zwyczajnego w Katedrze i Zakładzie Biochemii AMG. Specjalista w zakresie enzymologii, amoniogenezy i metabolizmu związków purynowych. Autor bądź współautor 60 publikacji naukowych oraz czterech książek. W latach 1981-1984 prodziekan Wydziału Lekarskiego, a w latach 1987-93 prorektor AMG. Na początku lat 90. współorganizator i od 1993 pierwszy dziekan Międzyuczelnianego Wydziału Biotechnologii UG i AMG i kierownik Katedry Biotechnologii Medycznej. W latach 1997-1999 przewodniczył European Society for the Study of Purine and Pyrimidine Metabolism in Man. Wybrany rektorem AMG na lata 1999-2005, w drugiej kadencji przewodniczył Radzie Rektorów Województwa Pomorskiego i wówczas walnie przyczynił się do powstania Bałtyckiego Festiwalu Nauki. Wieloletni członek Senatu Akademii Medycznej w Gdańsku oraz Uniwersytetu Gdańskiego. Od 2005 r. na emeryturze.
Przez szereg lat był członkiem Rady Fundacji Hospicyjnej w Gdańsku. Od 2005 do 2015 r. redaktor naczelny miesięcznika Gazeta AMG, ponadto od 2011 r. prezes zarządu Fundacji Pomocy Lekarzom Seniorom Okręgowej Izby Lekarskiej w Gdańsku. Aktywny członek-założyciel Lions Club Gdańsk Neptun. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1988) i Krzyżem Oficerskim OOP (2005) oraz Medalem Edukacji Narodowej.
W życiu prywatnym dysponuje wolnym czasem raczej rzadko i lubi go wówczas spędzać na odpoczynku w domu letniskowym na Kaszubach. Od kilku lat jego pasją stało się zbieranie informacji o dziejach Wilna, a w szczególności o Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Jako jeden z niewielu nieprofesjonalnych historyków jest członkiem zespołu w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu realizującego grant w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki "Hinc itur ad astra. Uniwersytet Stefana Batorego, 1919-1939".
