Państwowa Galeria Sztuki zaprasza na wernisaż wystawy Adama Harasa pt. "Od palety do zapisu cyfrowego".
Na wystawie "Od palety do zapisu cyfrowego" prezentuję obszerny pokaz moich prac powstałych od końca lat 60. do roku 2018. W skład tego wchodzi malarstwo figuratywne zaliczane wówczas do nowej figuracji. W latach 70. na pograniczu malarstwa i rzeźby powstały formy przestrzenne o powtarzalnych strukturach w powiązaniu z kolorem. Były one prezentowane w roku 1978 na Biennale Młodych w Paryżu. Cykl " Biogramy" powstał w latach 2000 i inspirowany był obserwacją natury, jednak nie jej zewnętrznością, lecz wewnętrzną strukturą, tak jak powtarzalne rytmy i cykle zjawisk w naturze. W następnych latach zajmowałem się strukturą koloru i barwy stosując jedynie podstawowe kolory z ich tonalnością i transparentnością. Powstał wówczas cykl prac pt. "Składanie kolorów". Zagadnienie barwy światła z jej złożonością i odmienną mechaniką powstawania obrazu cyfrowego prezentuję między innymi w pracach "Podwójna addycja" czy "Trzy strefy". Jest to cykl w toku, nieskończony - Adam Haras.
Patrząc na dzieło Adama Harasa z perspektywy lat, jawi się ono jako przejaw konsekwentnej drogi artysty, badającego związki między zasadami natury a modelem sztuki, która autonomicznymi środkami odtwarza analogiczne procesy, postrzegane w przyrodzie. Ich ukryta, niemal matematyczna kombinatoryka stała się pierwowzorem i źródłem inspiracji artysty w poszukiwaniu ekwiwalentów w języku wizualnym. Poszczególne etapy drogi do sformułowania własnego kodu artystycznego miały ścisły związek przyczynowo-skutkowy, determinujący logikę dalszych przemian artystycznych. Główną strategią jego warsztatu są systemowe powtórzenia i przekształcenia. Początkowo materiałem wyjściowym był rysunek i fotografia a także formy przestrzenne. Każda z przestrzeni ujawniała charakter użytych mediów, a uzyskane deformacje ekspresję, przynależną działaniom podświadomym i niekontrolowanym. Działania te opierały się na obserwacji zjawiska anamorfizmu w przestrzeniach przynależnych różnym dyscyplinom sztuki. Systemowa, logiczna kontynuacja wątku nałożeń, doprowadziła Harasa do zagadnienia subtrakcji w malarstwie. Dało to kolejny cykl kompozycji malarskich, opartych o zasadę subtraktywnego mieszania barwników przezroczystych. Uwaga artysty koncentrowała się tym razem na zagadnieniu systematyki barw. Jako punkt wyjścia stosował koło barw z sześcioma podstawowymi kolorami. Zasada wielokrotnych nałożeń barwnych transparentnych farb, tworzyła coraz to inne układy form i harmoniczne zestawienia kolorów. Tę samą zasadę zastosował w obrazach cyfrowych. Rozwinął ją o problematykę światła, jego wpływu na kolor i kształtowanie obrazu. Choć skupiony na fizycznych, matematycznie wymierzalnych, aspektach koloru, nie może wykluczyć jego roli fizjopsychologicznej, a także przestrzeni dla doznań czysto zmysłowych. Z założenia laboratoryjny i pozbawiony osobowych cech proces powstawania obrazów nie eliminuje jednak przypadku oraz powiązania efektu z doznaniami estetycznymi, które są wynikiem indywidualnego zastosowania i rozwinięcia klarownego ze swej natury i logicznego kodu systematyki barwnej, co nadaje kompozycjom Harasa autorski charakter i rozpoznawalne piętno - Zofia Watrak.
