Tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1920 r. w granice odradzającego się państwa włączono fragment wybrzeża o długości 147 km. 20 czerwca 1920 r. inż. Tadeusz Wenda na podstawie wstępnych studiów terenowych przedstawił sprawozdanie, w którym wskazywał obszar położony w Pradolinie Kaszubskiej, pomiędzy wsiami Gdynia oraz Oksywie, jako najdogodniejszy warunkowo do budowy przyszłego portu handlowego i wojennego, który wkrótce stał się główną bazą polskiej Marynarki Wojennej.
Dla potrzeb Marynarki Wojennej przewidziano północną część portu gdyńskiego, zlokalizowaną w pobliżu wsi Oksywie, która w 1926 r. stała się częścią Gdyni. W tym miejscu rozpoczęto budowę nabrzeży, basenów portowych oraz licznych budynków koszarowych, magazynowych, technicznych oraz mieszkalnych.
Równolegle do budowy portu wojennego w Gdyni, prowadzono również prace nad budową infrastruktury stoczniowej dla potrzeb Marynarki Wojennej początkowo w postaci improwizowanych warsztatów portowych, a w latach 30, już w postaci dużej, nowoczesnej stoczni, która w tej samej lokalizacji funkcjonuje po dzień dzisiejszy.
O ile o budownictwie i architekturze portu handlowego w Gdyni można powiedzieć, że jest tematem dobrze opracowanym w licznych publikacjach i szeroko popularyzowanym, to o północnej części portu przeznaczonej dla Marynarki Wojennej, można powiedzieć że jest tematem praktycznie nieopracowanym w tym zakresie.
Podczas marcowego wykładu Kamil Sarapuk ze stowarzyszenia Wiatr od Morza przybliży historię zapomnianych budynków wybudowanych na potrzeby Marynarki Wojennej w Gdyni w okresie międzywojennym.
Czas trwania: ok. 90 min.
