Gdańska Galeria Güntera Grassa w ramach wystawy "Bunkry - mistyczne, barbarzyńskie, znudzone" zaprasza na dyskusje poświęconą XX-wiecznej architekturze obronnej.
Gdańska Galeria Güntera Grassa
(ul. Szeroka 34/35, 36, 37, Grobla I 1/2)
Skoro bunkry trwają i trwać będą, niezależnie od naszego stosunku, jaką pozycję powinniśmy wobec nich przyjąć? Czy należy je przywrócić krajobrazowi miasta, uczynić z nich pomniki minionych czasów, czy zmienić ich funkcję i oderwać od pierwotnego znaczenia? Lankes stworzone przez siebie bunkry opisał jako "mistyczne, barbarzyńskie, znudzone", warto zatrzymać się wiec nad architekturą obronną, by przyznać mu rację, bądź odnaleźć potencjał, którego nie dostrzegał. Zaproszeni goście - architekci, znawcy budowli militarnych, wraz z kuratorką wystawy Iwoną Bigos, postarają się udzielić odpowiedzi na powyższe i inne pytania.
Architektura obronna stanowi materialny zapis historii miasta. Tymczasem wiedza o jej zasobach i walorach jest daleka od ideału. Zespoły zabudowań obronnych stanowiły o sile rażenia broni i w efekcie odpowiadały skali przestrzennej współczesnych miast. Pojedyncza budowla była tylko jednym elementem całego systemu i odosobniona, nie miała racji bytu. Stąd ochrona pojedynczych, wyjętych z kontekstu elementów, bez unaocznienia całej sieci powiązań jest niepoprawna. Mówiąc o poszczególnych składnikach architektury obronnej, należy analizować ją w odniesieniu do struktury funkcjonalno przestrzennej całego miasta.
Po zniesieniu ograniczeń budowlanych, struktury obronne zostały wchłonięte w tkankę miejską. Dzięki rozwiniętej sieci dróg fortecznych, przeważnie zostawały wykorzystane w celach przemysłowo-składowych. W innych sytuacjach trwały w letargu, będąc objęte w zamkniętej strefie terenów wojskowych, bądź produkcyjnych. Ich forma była surowsza i uboższa od innych architektonicznych śladów materialnych jak pałace, czy kościoły przez co znaczenie budowli militarnych jest często nie rozumiane i nie doceniane. Tymczasem są istotne ze względu na konstrukcję, formę, a także historię, gdyż związane są z burzliwymi, wojennymi losami całych narodów i lokalnych społeczności. Są świadectwem swoich czasów, które trwają w teraźniejszości mimo niechęci ludzi wobec tego co reprezentują. Lankes, w "Blaszanym Bębenku" mówi, "kiedyś to wszystko się skończy (...) i wtedy pozostaną bunkry, bo bunkry pozostają zawsze, nawet jeśli wszystko inne diabli wezmą." Choć żyjemy w czasie pokoju, w Gdańsku przychodzi nam się zmierzyć z wojnami średniowiecznymi, nowożytnymi i z tymi, której najbardziej bolą w pamięci - światowymi.
Koordynacja: Aleksandra Tatarczuk
WSTĘP WOLNY
Treść tworzona na podstawie materiałów prasowych organizatora.
