Chopinart +
spektakle Emila Wesołowskiego
Choreografię pierwszej części "Chopinartu +" Emil Wesołowski przygotował do swojej jednoaktówki baletu "Chopinart", który Państwowa Opera Bałtycka prezentowała wspólnie z jednoaktówką pochodzącego z Chin Ho Sin Hanga.
Część I
premiera 18 lutego 2012
W programie muzyka Fryderyka Chopina:
Preludium Fis-dur no. 13 op. 28
Wykorzystano nagranie:
Rafał Blechacz - fortepian;
Deutsche Grammophon, 2007.
Ballady:
No. 1 g-moll op. 23
No. 2 F-dur op. 38
No. 3 As-dur op. 47
No. 4 f-moll op. 52
Wykorzystano nagranie:
Krystian Zimerman - fortepian;
Deutsche Graqmmophon, 1988.
Choreografia: Emil Wesołowski
Scenografia: Paweł Grabarczyk
Asystent choreografa: Marzena Socha
Światła: Piotr Miszkiewicz
Obsada:
Ballada no. 1
Beata Giza / Iuliia Lavrenova,
Michał Łabuś, Piotr Nowak
Ballada no. 2
Elżbieta Czajkowska-Kłos / Marta Śrama,
Radosław Palutkiewicz / Michał Ośka
Ballada no. 3
Franciszka Kierc / Zuzanna Marszał,
Filip Michalak / Bartosz Kondracki
Ballada no. 4
Agnieszka Wojciechowska / Sylwia Kowalska-Borowy,
Piotr Nowak
[foto1]Część II
premiera 26 lutego 2010
W programie muzyka Fryderyka Chopina:
Koncert fortepianowy f-moll, op.21
Maestoso
Larghetto
Allegro vivace
Wykorzystano nagranie:
Rafał Blechacz - fortepian;
Royal Concertgebouw Orchestra Amsterdam;
Jerzy Semkov - dyrygent; Universal Music Company, 2009.
Choreografia: Emil Wesołowski
Scenografia: Izabela Stronias
Asystent choreografa: Marzena Socha
Światła: Piotr Miszkiewicz
Obsada:
Kobieta - Beata Giza / Agnieszka Wojciechowska
Mężczyzna - Michał Łabuś / Radosław Palutkiewicz
Marzenie - Piotr Nowak / Maciej Szymczak
oraz
Leszek Alabrudziński, Elżbieta Czajkowska-Kłos, Beata Giza, Franciszka Kierc, Bartosz Kondracki, Iuliia Lavrenova, Michał Łabuś, Natalia Madejczyk, Zuzanna Marszał, Filip Michalak, Piotr Nowak, Michał Ośka, Radosław Palutkiewicz, Bartłomiej Szymalski, Maciej Szymczak, Marta Śrama, Agnieszka Wojciechowska, Paulina Wojtkowska
Marek Weiss o "Chopinart +": Kiedy dwa lata temu realizowaliśmy spektakl "Chopinart", przyświecała nam idea pokazania, jak różnie muzyka Chopina inspiruje choreografów. Staraliśmy się ich dobrać z różnych stron świata. Wydawało nam się, że im większa różnica w podejściu do zadania, tym ciekawszy będzie wspólny efekt. Był on jednak zależny, tak jak zawsze, od osobowości i talentu konkretnych twórców. Choreografia Emila Wesołowskiego okazała się perełką, nie tylko repertuaru nowo powstałego Bałtyckiego Teatru Tańca, ale też jednym z najbardziej znaczących dokonań w tanecznej interpretacji muzyki Chopina w skali światowej. Nie mogliśmy przejść obojętnie wobec takiego wydarzenia. Poprosiliśmy Emila o drugą część wieczoru chopinowskiego i tę premierę pokazujemy Państwu razem z pierwszą częścią sprzed dwóch lat. Jestem przekonany, że całość wejdzie do żelaznego kanonu naszych spektakli nie tylko ze względu na wysoką wartość artystyczną, ale również, a może przede wszystkim, dlatego że stanie się ulubionym tytułem naszej publiczności. Skąd ta pewność? A niech się ktoś ze mną założy, jeśli uważa, że nie mam racji.
---
Emil Wesołowski - tancerz, choreograf, pedagog
Ukończył Państwową Szkołę Baletową w Poznaniu. W 1966 roku zaangażował się do Opery Poznańskiej. W roku 1973 opuścił Operę wraz z innymi tancerzami Conrada Drzewieckiego i został solistą, a w 1976 roku pierwszym solistą Polskiego Teatru Tańca. Stworzył tam szereg kreacji w baletach Conrada Drzewieckiego, był też pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie "Medea" Teresy Kujawy. Występował z zespołem Drzewieckiego w wielu krajach Europy, brał udział w kilku filmach baletowych. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie w Polskim Teatrze Tańca, rozpoczął też współpracę choreograficzną z teatrami dramatycznymi i muzycznymi.
W 1979 roku postanowił poszukać możliwości pracy twórczej na własną rękę. Przez sezon kierował baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1982 roku przyjął funkcję kierownika baletu w warszawskim Teatrze Wielkim.
Najważniejsze realizacje choreograficzne Emila Wesołowskiego: "Quattro movimenti" (muz. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980), "Ballada" (muz. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983), "Trytony" (muz. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985), "Gry" (muz. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; przeniesione później również do repertuaru Teatru Wielkiego w Łodzi, Polskiego Teatru Tańca i Opery Wrocławskiej), "Mozartiana" (muz. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990), "Dies irae" (muz. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991), "Legenda o Józefie" (muz. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991 i Teatr Wielki w Warszawie, 1992), "Święto wiosny" (muz. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993), "Romeo i Julia" (muz. Prokofiew, Teatr Wielki w Warszawie, 1996), "Tryptyk: Powracające fale, Harnasie, Krzesany" (muz. Karłowicz, Szymanowski, Kilar, Teatr Wielki w Warszawie, 1997), "Cudowny Mandaryn" (muz. Bartók, Teatr Wielki w Warszawie, 1999), ponownie "Harnasie" (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Warszawie, 2006).
W uznaniu swojego dorobku, we wrześniu 1992 roku artysta otrzymał tytuł głównego choreografa, a w lipcu 1995 roku został dyrektorem Baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie. Funkcję te sprawował do końca maja 2006 r. Przygotował także choreografię do dwóch słynnych produkcji operowych, reżyserowanych przez Mariusza Trelińskiego - "Damy Pikowej" w berlińskiej Staatsoper Unter Den Linden (grudzień 2003) i w Operze Narodowej w Warszawie (grudzień 2004) oraz do "Andrei Chénier" w Teatrze Wielkim w Poznaniu (marzec 2004) i w Operze Waszyngtońskiej.
spektakle Emila Wesołowskiego
Choreografię pierwszej części "Chopinartu +" Emil Wesołowski przygotował do swojej jednoaktówki baletu "Chopinart", który Państwowa Opera Bałtycka prezentowała wspólnie z jednoaktówką pochodzącego z Chin Ho Sin Hanga.
Część I
premiera 18 lutego 2012
W programie muzyka Fryderyka Chopina:
Preludium Fis-dur no. 13 op. 28
Wykorzystano nagranie:
Rafał Blechacz - fortepian;
Deutsche Grammophon, 2007.
Ballady:
No. 1 g-moll op. 23
No. 2 F-dur op. 38
No. 3 As-dur op. 47
No. 4 f-moll op. 52
Wykorzystano nagranie:
Krystian Zimerman - fortepian;
Deutsche Graqmmophon, 1988.
Choreografia: Emil Wesołowski
Scenografia: Paweł Grabarczyk
Asystent choreografa: Marzena Socha
Światła: Piotr Miszkiewicz
Obsada:
Ballada no. 1
Beata Giza / Iuliia Lavrenova,
Michał Łabuś, Piotr Nowak
Ballada no. 2
Elżbieta Czajkowska-Kłos / Marta Śrama,
Radosław Palutkiewicz / Michał Ośka
Ballada no. 3
Franciszka Kierc / Zuzanna Marszał,
Filip Michalak / Bartosz Kondracki
Ballada no. 4
Agnieszka Wojciechowska / Sylwia Kowalska-Borowy,
Piotr Nowak
[foto1]Część II
premiera 26 lutego 2010
W programie muzyka Fryderyka Chopina:
Koncert fortepianowy f-moll, op.21
Maestoso
Larghetto
Allegro vivace
Wykorzystano nagranie:
Rafał Blechacz - fortepian;
Royal Concertgebouw Orchestra Amsterdam;
Jerzy Semkov - dyrygent; Universal Music Company, 2009.
Choreografia: Emil Wesołowski
Scenografia: Izabela Stronias
Asystent choreografa: Marzena Socha
Światła: Piotr Miszkiewicz
Obsada:
Kobieta - Beata Giza / Agnieszka Wojciechowska
Mężczyzna - Michał Łabuś / Radosław Palutkiewicz
Marzenie - Piotr Nowak / Maciej Szymczak
oraz
Leszek Alabrudziński, Elżbieta Czajkowska-Kłos, Beata Giza, Franciszka Kierc, Bartosz Kondracki, Iuliia Lavrenova, Michał Łabuś, Natalia Madejczyk, Zuzanna Marszał, Filip Michalak, Piotr Nowak, Michał Ośka, Radosław Palutkiewicz, Bartłomiej Szymalski, Maciej Szymczak, Marta Śrama, Agnieszka Wojciechowska, Paulina Wojtkowska
Marek Weiss o "Chopinart +": Kiedy dwa lata temu realizowaliśmy spektakl "Chopinart", przyświecała nam idea pokazania, jak różnie muzyka Chopina inspiruje choreografów. Staraliśmy się ich dobrać z różnych stron świata. Wydawało nam się, że im większa różnica w podejściu do zadania, tym ciekawszy będzie wspólny efekt. Był on jednak zależny, tak jak zawsze, od osobowości i talentu konkretnych twórców. Choreografia Emila Wesołowskiego okazała się perełką, nie tylko repertuaru nowo powstałego Bałtyckiego Teatru Tańca, ale też jednym z najbardziej znaczących dokonań w tanecznej interpretacji muzyki Chopina w skali światowej. Nie mogliśmy przejść obojętnie wobec takiego wydarzenia. Poprosiliśmy Emila o drugą część wieczoru chopinowskiego i tę premierę pokazujemy Państwu razem z pierwszą częścią sprzed dwóch lat. Jestem przekonany, że całość wejdzie do żelaznego kanonu naszych spektakli nie tylko ze względu na wysoką wartość artystyczną, ale również, a może przede wszystkim, dlatego że stanie się ulubionym tytułem naszej publiczności. Skąd ta pewność? A niech się ktoś ze mną założy, jeśli uważa, że nie mam racji.
---
Emil Wesołowski - tancerz, choreograf, pedagog
Ukończył Państwową Szkołę Baletową w Poznaniu. W 1966 roku zaangażował się do Opery Poznańskiej. W roku 1973 opuścił Operę wraz z innymi tancerzami Conrada Drzewieckiego i został solistą, a w 1976 roku pierwszym solistą Polskiego Teatru Tańca. Stworzył tam szereg kreacji w baletach Conrada Drzewieckiego, był też pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie "Medea" Teresy Kujawy. Występował z zespołem Drzewieckiego w wielu krajach Europy, brał udział w kilku filmach baletowych. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie w Polskim Teatrze Tańca, rozpoczął też współpracę choreograficzną z teatrami dramatycznymi i muzycznymi.
W 1979 roku postanowił poszukać możliwości pracy twórczej na własną rękę. Przez sezon kierował baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1982 roku przyjął funkcję kierownika baletu w warszawskim Teatrze Wielkim.
Najważniejsze realizacje choreograficzne Emila Wesołowskiego: "Quattro movimenti" (muz. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980), "Ballada" (muz. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983), "Trytony" (muz. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985), "Gry" (muz. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; przeniesione później również do repertuaru Teatru Wielkiego w Łodzi, Polskiego Teatru Tańca i Opery Wrocławskiej), "Mozartiana" (muz. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990), "Dies irae" (muz. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991), "Legenda o Józefie" (muz. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991 i Teatr Wielki w Warszawie, 1992), "Święto wiosny" (muz. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993), "Romeo i Julia" (muz. Prokofiew, Teatr Wielki w Warszawie, 1996), "Tryptyk: Powracające fale, Harnasie, Krzesany" (muz. Karłowicz, Szymanowski, Kilar, Teatr Wielki w Warszawie, 1997), "Cudowny Mandaryn" (muz. Bartók, Teatr Wielki w Warszawie, 1999), ponownie "Harnasie" (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Warszawie, 2006).
W uznaniu swojego dorobku, we wrześniu 1992 roku artysta otrzymał tytuł głównego choreografa, a w lipcu 1995 roku został dyrektorem Baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie. Funkcję te sprawował do końca maja 2006 r. Przygotował także choreografię do dwóch słynnych produkcji operowych, reżyserowanych przez Mariusza Trelińskiego - "Damy Pikowej" w berlińskiej Staatsoper Unter Den Linden (grudzień 2003) i w Operze Narodowej w Warszawie (grudzień 2004) oraz do "Andrei Chénier" w Teatrze Wielkim w Poznaniu (marzec 2004) i w Operze Waszyngtońskiej.
