Historia Doliny Powagi sięga XVIII wieku. Wtedy kompleks dworski zwany Felernym Dworem (Mackenshof), nazwano Doliną Powagi (Ernsttal) i tak nazywał się od 1829 roku. Wówczas Dolinę Potoku Oliwskiego razem z Doliną Schwabego traktowano jako część Doliny Radości. Była to własność opactwa cystersów z Oliwy. Część dzierżawy Doliny Schwabego odkupił w 1611 roku Jacob Schwabe. Od 1628 roku dzierżawcą stał się Georg Remus producent wyrobów ze złota, ławnik Starego Miasta Gdańska i do 1733 r. władali tam jego potomkowie. W 1847 r. dokonano modernizacji urządzeń w Młynie XIII. W 1918 R. Max Hansen zbudował obok kuźnię elektryczną. Od 1947 do 1950 r. zakład był czynny z przerwami, a samą Kuźnię Wodną przejęło w 1957 Muzeum Techniki Naczelnej Organizacji Technicznej w Warszawie. Przy ul. Bytowskiej 1 zachował się dwór z 2. połowy XVIII wieku w stylu barokowym, przebudowany w XIX wieku, po 1947 wielorodzinny dom mieszkalny. Budynek wzniesiony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem czterospadowym z facjatkami o półokrągłych otworach okiennych. W elewacji frontowej, przed głównym wejściem, umieszczony drewniany ganek, nad którym znajduje się balkon. W 2017 roku Kuźnia Wodna przeszła pod opiekę Miasta Gdańska i Muzeum Gdańska.
Treść tworzona na podstawie materiałów prasowych organizatora.
