Dowcip i władza sądzenia (asteizm w Polsce)Wystawa jest próbą przemyślenia twórczej mocy dowcipnych pomysłów w sztuce i postsztuce - w filmie, sztuce performance i plastyce, starając się nie oceniać tego zagadnienia w kategorii komizmu czy śmieszności.
Czy możliwe jest uczynienie z
asteizmu (z gr. asteios - dowcipny, wykształcony, miejski), pojmowanego jako jeden z tropów retorycznych oznaczających dowcip pozbawiony prostactwa, kategorii opisującej kondycję współcześności? Dlaczego sztuka coraz bardziej usiłuje być dowcipna? I czy tym samym staje się bardziej asteiczna?
Wystawa podejmuje kwestię
dowcipu jako nasilającego się mentalnego procesu nie tylko w polskiej sztuce, ale również w komizmie i absurdach rzeczywistości, począwszy od PRL-u po zabawną i śmieszną pomysłowość sztuki kolejnych wcieleń RP.
Postrzegając dowcip z pragmatycznego punktu widzenia, w oparciu o pewien model asteicznej inteligencji, sięga aż do korzeni antycznej kultury i ówczesnych prób wychowania niewtajemniczonych (idiotes) do dowcipu.
Kurator: Kazimierz Piotrowski
Konsultacja: Józef Robakowski
