Śpiew i muzyka w życiu
Edyty Geppert obecne były "od zawsze". Dzieciństwu w Nowej Rudzie towarzyszyły piosenki śpiewane przez Mamę. Potem był Zespół Pieśni i Tańca "Nowa Ruda".
A w końcu - Wydział Piosenki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Tam poznała Piotra Loretza, który najpierw był jej profesorem, a później opiekunem artystycznym, menedżerem i - mężem.
Piosenek Edyty Geppert słucha się tak, jak intymnych zwierzeń.
W tym, o czym śpiewam, jest wiele mojego życia -wyznaje -ale nie tylko. Są reminiscencje, efekt patrzenia na życie innych. Jest też forma w miejsce ekshibicjonizmu. Na scenie się nie wzruszam, pragnę, aby to widza coś chwytało za gardło.A mimo to artystka jest
zaniepokojona tym, jak dużo mówi o sobie śpiewając.
Kształtując swój repertuar Edyta Geppert kieruje się
wyłącznie własnym gustem. Tekst (...) musi (...) zrobić na mnie wrażenie, wywołać dreszcz emocji lub mnie rozbawić. Te emocje, tę radość będę się później starała przekazać słuchaczom."Koncert, którego program wypełnia tylko jeden artysta i publiczność, która przyszła tylko dla niego, to dziś rzadkość. A szkoda, bo przecież recital jest jedyną formą pracy na estradzie dającą prawdziwą niezależność. Przede wszystkim artystyczną, ale także niezależność od, jakże wielu, pozaartystycznych uwarunkowań.
Uświadomił mi to przed laty Piotr Lorentz. Dzięki niemu powstał mój pierwszy recital, którego premiera miała miejsce w marcu 1985 roku na Targach Estradowych OSET w Rzeszowie. Od tej pory ponad 1500 razy, na deskach filharmonii, domów kultury i scenach teatrów, w Polsce i poza jej granicami, stałam w świetle punktowca, by "groźnej widowni spojrzeć w twarz" i przez ponad 90minut walczyć o uwagę publiczności.
Trzy lata temu podjęłam współpracę z wybitnym pianistą i aranżerem Krzysztofem Herdzinem. Dzięki jego inwencji , wiele piosenek, które wykonywałam już wcześniej , zyskało nowy oryginalny kształt artystyczny."
Edyta Geppert
