Zapraszamy na 21. Festiwal Jazz Jantar. 12 listopada po raz pierwszy w Polsce wystąpią DILLALUDE oraz AARON DIEHL TRIO.
DILLALUDE / Iceland.NOW /
Ari Bragi Kárason - synths, trumpet and effects / Benni B-Ruff - decks and sampler / Magnús Tryggvason - drums / Steingrímur Teague - keys and synths
jazz - koncerty w Trójmieście
Dillalude to islandzki projekt dedykowany muzyce legendarnego producenta hip-hopu z Detroit - J-Dilli. Twórczość przedwcześnie zmarłego artysty, inspirująca dziś wielu współczesnych muzyków operujących ponad gatunkowymi podziałami m.in. takich jak Robert Glasper, połączyła czterech pragnących ją uhonorować Islandczyków w jeden sprawny muzyczny organizm. Oryginalny skład Dillalude świadczy o uniwersalności tego, czemu poświęcił się amerykański twórca: w zespole znajdują się z jednej strony doświadczony hip-hopowy DJ Benni B Ruff, z drugiej instrumentaliści na co dzień bliscy jazzowi i muzyce współczesnej: udzielający się u boku Ólafura Arnaldsa oraz w składach takich jak K Tríó, ADHD czy Moses Hightower perkusista Magnús Trygvason Eliassen, oraz klawiszowiec Steingrímur Teague a obecność grającego na trąbce lekkoatlety, sztangisty i kilkukrotnego medalisty Igrzysk małych państw Europy: Ari Bragi Kárasona to kolejny argument na firmowy już wysoki poziom umuzykalnienia mieszkańców wulkanicznej Islandii. "Wspólnie panowie tworzą zespół, który korzystając z bazy w postaci sampli J-Dilli łączy wpływy pozornie odległych muzycznych światów - kreuje muzykę elektroakustyczną łączącą klubowe brzmienia, hip hopowy flow i rytm z jazzową improwizacją a ich występy jak i oryginalne, rozwinięte interpretacje klasyków producenta z Detroit, takie jak "Runnin" Pharcydes czy "Fall in Love" Slum Villages spotykają się z niezwykle pozytywnymi reakcjami.
Dillalude zaskoczyli mnie. Zobaczyliśmy ich trochę przypadkiem, podczas oczekiwania na inny band, ale ten show się wyróżniał. (...) Nie było wokali. Lider grał na trąbce tak lekko, że zagubiłam się w melodii, nawet jeśli jazz to nie do końca moja muzyka. Cała atmosfera miała w sobie coś... niemalże w klimacie lounge music, tylko lepiej. Słuchałabym tego nawet poza hotelowym holem. Po powrocie do domu chętnie znalazłabym to na Spotify i dołączyła do playlisty "chill". To było dobre! Całkowicie niezamierzenie trafiliśmy na coś naprawdę ładnego."
Imogen Groome / metro.co.uk (relacja z Sonar Reykjavik 2017)
AARON DIEHL TRIO / All That Jazz
Aaron Diehl - piano / Lawrence Leathers - drums / Paul Sikivie - bassKrytycy jazzowi z New York Timesa chwalą go za "precyzyjną melodykę, erudycję harmoniczną i elegancką powściągliwość" podczas gdy pracujący dla tej samej gazety autorzy zajmujący się muzyką klasyczną przyznają, że "Pan Diehl gra wyśmienicie. Jego skrupulatnie prowadzone koncerty są odświeżające, jako iż wysoce indywidualna estetyka Diehla odznacza się tradycyjnym i oryginalnym kunsztem, pospieszając naprzód niezbadanym szlakiem."
Już jako 17-latek Aaron Diehl dostał się do finału konkursu Essentially Ellington w Jazz at Lincoln's Center, podczas którego został zauważony przez samego Wyntona Marsalisa. Wzięty pod skrzydła wielkiego ambasadora jazzowej tradycji, nazwany przez Marsalisa przydomkiem "Real Diehl" Aaron Diehl jeszcze tej samej jesieni zagrał europejską trasę z Wynton Marsalis Septet, po czym rozpoczął naukę w Julliard School of Music, gdzie uczył się pod okiem jazzmanów Kenny'ego Barrona i Erica Reeda oraz pianistki klasycznej - Oksany Jabłońskiej. Niedługo potem otrzymał prestiżowe stypendium im. Cole'a Portera przyznawane przez American Pianists Association i podpisał pierwszy kontrakt płytowy z Mack Avenue. Po wydaniu debiutanckiego "The Bespoke Man's Narrative", na którym złożył hołd wysublimowanemu klasycyzmowi Modern Jazz Quartetu i jego pianiście Johnowi Lewisowi, Aaron Diehl rozpoczął współpracę z jedną z najbardziej przyciągających wokalistek jazzowych ostatnich kilku dekad - Cécile McLorin Salvant, zostając stałym kierownikiem artystycznym partnerującego jej zespołu. Kooperacja ta nazwana została przez branżę jako "najbardziej owocna w ostatnim czasie" i sądząc po sukcesach obojga twórców, niewiele w tym przesady.
"Wśród pewnych jazzowych partyzantów - I bądźmy szczerzy, umieszczając w tym gronie większość jazzowej krytyki - funkcjonuje pewnego rodzaju uprzedzenie, wynikające z niewystarczającego rozgraniczenia terminów "tradycja" i "konserwatyzm". W ostatnich latach pianista Aaron Diehl jako ucieleśnienie jazzowego historycyzmu z całą jego powagą i wyrafinowaniem, był często jasnym dowodem istnienia tej różnicy. (...) Diehl, który kiedyś mógł zapowiadać się na wysłannika z innego czasu, cudownie rozwija swą sztukę na współczesnych warunkach."
Mack Avenue / The New York Times
