I. Ostatni cykl prac Gizeli Mickiewicz Czas wejścia nie tyle skupia się na użytym przez artystkę materiale, co przede wszystkim zwraca uwagę na potencjalne możliwości użycia samego tworzywa, których w danym momencie jest nieskończenie wiele.
Do tworzenia swoich rzeźb artystka wykorzystuje surowce, które zostały już opatentowane, ale nie znalazły jeszcze swojej zdefiniowanej funkcji - co nie znaczy ze są całkowicie bezużyteczne. Surowce, które nie mają jasno określonego zastosowania, co nie znaczy, że w przyszłości takiego mieć nie będą. To materiały pozostawione w pewnego rodzaju znaczeniowej próżni, w której funkcja w dalszym ciągu nie zdominowała całkowicie formy, a struktura nie została wypełniona konkretną treścią. Mickiewicz metodycznie analizuje możliwości formalne materiału, który w tym wypadku zupełnie pozbawiony został ciężaru skojarzeń, w żaden sposób nie naśladuje znanych nam wszystkim przedmiotów czy obiektów, wręcz przeciwnie - artystka tworzy otwarte przestrzenne możliwości wyobrażeniowe, proponuje nieoczywiste rozwiązania, które wydobywają wymierne właściwości ich przyszłych potencjalnych układów przestrzennych.
II
Jaromír Novotný zajmuje się malarstwem w charakterystyczny dla siebie sposób - w jego przypadku niekoniecznie oznacza to "malowania obrazów". Novotný w swoich monochromatycznych malarskich pracach rozkłada obraz - jego historyczną formę i zawartość na czynniki pierwsze, analizuje podstawowe kategorie materialne, podważa znaczeniowe konwencje, a co za tym idzie konsekwentnie wyabstrahowuje sam proces powstawania obrazu. Zatrzymując się na pewnym etapie tworzenia obrazu, podkreśla tautologie formalnej analizy i tym samym po raz kolejny wraca do punktu wyjścia. Spójna konstrukcja obrazu, haptyczne elementy składowe oraz organiczność materiału stają się głównymi tematami jego prac, które w sposób niezwykle naturalny wykluczają nie tylko wszelką narrację, ale również retoryczne figury dyskursu. Tutaj obraz wręcz naturalistycznie naśladuje obraz płótno pozostaje płótnem, a rama - ramą. Transparentność, która cechuje większość jego prac, staje się niezwykle pojemna znaczeniowo, otwarta na wszelkie możliwe przyszłe treści.
III
Wystawa Gizeli Mickiewicz i Jaromíra Novotnego zbudowana jest na pewnego rodzaju równoległym sposobie formułowania wypowiedzi artystycznej, wnikliwej analizie formalnej używanych surowców, rozważań na temat funkcji, formy i treści. Dla obojga artystów niezwykle istotne staje się znalezienie wspólnego punktu ciężkości, siły grawitacji, która w odpowiedni sposób porządkuje konkretne formalne sytuacje. Przede wszystkim to wystawa prezentująca prace bardzo oszczędne w środkach, minimalne, transparentne, które poprzez nieustające redukowanie użytych środków, narracji, skojarzeń uruchamiają ich przyszły potencjał, zawierają w sobie wielość możliwych rozwiązań. Tworzą pewnego rodzaju faktografię przyszłych historii i ich kolejnych konfiguracji.
