Teatr Okazjonalny
Infantka
Inspiracja: twórczość Bruno Schulza ("Xięga bałwochwalcza")
Bruno Schulz rzadko stosowaną techniką graficzną cliché verre wykonał między innymi serię rycin "Xięga bałwochwalcza" (około 1920). Ukazują one najczęściej - w sposób groteskowy - kobiety panujące nad mężczyznami, którzy godzą się na swoją rolę istot podrzędnych, adorują kobiety na wszelkie możliwe sposoby, a w ostateczności wznoszą ołtarze na ich cześć. Kobiecy sadyzm powiązany jest tutaj z męskim masochizmem. Xięga jest zapisem erotycznych fascynacji czy wręcz przejawów ubóstwienia kobiety przez niegodnego jej uwagi, spojrzenia czy dotyku mężczyznę. Obrazy-grafiki tego cyklu krzyżują się poniekąd z fragmentami magicznej prozy pisarza, odkrywającymi intensywność uczuć Schulzowskiego bohatera. Świat Schulza rozpada się na dwie części: świat mężczyzn i świat kobiet. Manifestem tych relacji staje się właśnie słynna Xięga.
Dla kolejnych pokoleń artystów sztuka Schulza wyznacza rozległe pole dialogu.
Kobiety u Schulza są psychicznie samowystarczalne i zamknięte w swej fizycznej doskonałości, podczas gdy mężczyzna cierpi z powodu swej niedoskonałości duchowej i fizycznej. Jacek Krawczyk, zainspirowany twórczością Bruno Schulza, zbudował magiczny świat stosunków damsko-męskich, mistycznych, żywych obrazów w formie układów choreograficznych. Kobiety jawią się w nim jako demoniczne, uwodzicielskie, niebezpieczne dla mężczyzn i tajemnicze istoty. Pytanie o ponadczasowość i uniwersalność erotycznej dominacji kobiet, sprowokowała Jacka Krawczyka do własnych "manifestacji". Spektakl kreuje postać femme fatale - INFANTKI, która dominuje wyraźnie nad mężczyzną - niewolnikiem. Jej mistyczna siła tkwi nie w anielskiej duchowości, religijnej czystości lecz w ciele, demonicznym erotyzmie, który magnetyczną siłą przykuwa do niej mężczyzn. Postać mężczyzny - niewolnika - karła to studium zachowań wobec erotycznej fascynacji, wszechobecnej, dominującej kobiecości.
Podjęta tematyka jest próbą odpowiedzi na pytania: czy w dobie współczesnej zdegradowanej rzeczywistości jesteśmy zdolni do stosunków damsko- męskich w ramach pojętej moralności oraz jakie są granice erotycznej fascynacji, czy potrafimy w niej znaleźć własną tożsamość.
Koncept i choreografia: Jacek Krawczyk
Kreacje aktorskie: Alicja Domańska, Ania Rusiecka, Jacek Krawczyk, Larysa Grabińska
Scenografia: Kasia Zawistowska
Kostiumy: Justyna Wiejak
Muzyka: Marcin Dymiter, Paweł Nowicki
Wizualizacje: Marek Zygmunt
Fotografia: Marek Zygmunt, Jurek Bartkowski
Stylizacja: Maciej Kubuj
Reżyseria świateł: Adam Akerman
Infantka
Inspiracja: twórczość Bruno Schulza ("Xięga bałwochwalcza")
Bruno Schulz rzadko stosowaną techniką graficzną cliché verre wykonał między innymi serię rycin "Xięga bałwochwalcza" (około 1920). Ukazują one najczęściej - w sposób groteskowy - kobiety panujące nad mężczyznami, którzy godzą się na swoją rolę istot podrzędnych, adorują kobiety na wszelkie możliwe sposoby, a w ostateczności wznoszą ołtarze na ich cześć. Kobiecy sadyzm powiązany jest tutaj z męskim masochizmem. Xięga jest zapisem erotycznych fascynacji czy wręcz przejawów ubóstwienia kobiety przez niegodnego jej uwagi, spojrzenia czy dotyku mężczyznę. Obrazy-grafiki tego cyklu krzyżują się poniekąd z fragmentami magicznej prozy pisarza, odkrywającymi intensywność uczuć Schulzowskiego bohatera. Świat Schulza rozpada się na dwie części: świat mężczyzn i świat kobiet. Manifestem tych relacji staje się właśnie słynna Xięga.
Dla kolejnych pokoleń artystów sztuka Schulza wyznacza rozległe pole dialogu.
Kobiety u Schulza są psychicznie samowystarczalne i zamknięte w swej fizycznej doskonałości, podczas gdy mężczyzna cierpi z powodu swej niedoskonałości duchowej i fizycznej. Jacek Krawczyk, zainspirowany twórczością Bruno Schulza, zbudował magiczny świat stosunków damsko-męskich, mistycznych, żywych obrazów w formie układów choreograficznych. Kobiety jawią się w nim jako demoniczne, uwodzicielskie, niebezpieczne dla mężczyzn i tajemnicze istoty. Pytanie o ponadczasowość i uniwersalność erotycznej dominacji kobiet, sprowokowała Jacka Krawczyka do własnych "manifestacji". Spektakl kreuje postać femme fatale - INFANTKI, która dominuje wyraźnie nad mężczyzną - niewolnikiem. Jej mistyczna siła tkwi nie w anielskiej duchowości, religijnej czystości lecz w ciele, demonicznym erotyzmie, który magnetyczną siłą przykuwa do niej mężczyzn. Postać mężczyzny - niewolnika - karła to studium zachowań wobec erotycznej fascynacji, wszechobecnej, dominującej kobiecości.
Podjęta tematyka jest próbą odpowiedzi na pytania: czy w dobie współczesnej zdegradowanej rzeczywistości jesteśmy zdolni do stosunków damsko- męskich w ramach pojętej moralności oraz jakie są granice erotycznej fascynacji, czy potrafimy w niej znaleźć własną tożsamość.
Koncept i choreografia: Jacek Krawczyk
Kreacje aktorskie: Alicja Domańska, Ania Rusiecka, Jacek Krawczyk, Larysa Grabińska
Scenografia: Kasia Zawistowska
Kostiumy: Justyna Wiejak
Muzyka: Marcin Dymiter, Paweł Nowicki
Wizualizacje: Marek Zygmunt
Fotografia: Marek Zygmunt, Jurek Bartkowski
Stylizacja: Maciej Kubuj
Reżyseria świateł: Adam Akerman
