Jasno czyli ciemno
Trójmiejski Kolektyw Twórczy
Premiera w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca 2016.
Mirosław Baran pisał: "Spektakl "Jasno czyli ciemno" składa się z kilku wyraźnie wyodrębnionych scen, bardzo różniących się od siebie formą, oświetleniem i - wreszcie - pomysłem na ruch. Przedstawienie rozpoczyna się na pogrążonej w ciemności scenie, której fragmenty słabym światłem zapałki rozświetla Barbara Pędzich. Wydobywa ona z mroku ścianę, podłogę i wreszcie - swoją twarz. To krótkie intro płynnie przechodzi w duet taneczny Pędzich z Joanną Nadrowską. Kluczową rolę odgrywają w nim kolory: pierwsza z tancerek ubrana jest na czarno, druga - na biało. W pewnej chwili artystki podwijają duży fragment czarnej podłogi baletowej, odsłaniając jej drugą, białą stronę. Ich ruch jest energiczny, z wieloma elementami wykonywanymi w parterze. Na początku przypomina walkę, rywalizację, by przejść w bardziej płynne i harmonijne, momentami synchroniczne, nieśpieszne układy. (...)
"Jasno czyli ciemno" to spektakl bardzo udany, kipiący pomysłami, niezwykle spójny pomimo zestawienia ze sobą zróżnicowanych formalnie scen. Szczególnie ciekawa jest kulminacyjna scena taneczna ze wszystkimi czterema artystkami: dopracowana, efektowna, z wyrazistym ruchem i widoczną energią. Uwagę zwracają także rozwiązania nieczęsto spotykane w teatrze tańca: świetna sekwencja "teatru cieni" (światło do spektaklu przygotował Bartek Cybowski) czy zabawa z czernią i bielą przy podwinięciu fragmentu podłogi baletowej (przywodząca na myśl taneczną wersję znaku jin-jang). Artystki prowadzą swoją myśl przewodnią - o wewnętrznym rozdarciu człowieka na "ciemną" i "jasną" cześć - konsekwentnie i czytelnie; choć doszukać się można w przedstawieniu także prób analizy funkcjonowania jednostki w społeczeństwie.
Trzeba jednak uczciwie przyznać, że obok wymienionych interesujących scen, pojawiają się w "Jasno czyli ciemno" także fragmenty mniej udane. Zdecydowanie nieciekawy jest krótki układ choreograficzny z tancerkami na szpilkach, następujący bezpośrednio po scenie "teatru cieni". Banalne, wtórne i wymuszone jest także rozwiązanie finału, z Barbarą Pędzich zapalającą papierosa - jakby autorki spektaklu uparły się koniecznie, żeby swoje przedstawienie zamknąć klamrą. Momentami niestety widać też bardzo różny poziom zaawansowania technicznego tancerek i umiejętności czysto tanecznych. Jednak, pomimo tych paru "ciemnych" stron, w spektaklu zdecydowanie przeważają strony "jasne"."
Choreografia i reżyseria: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Dorota Zielińska
Wykonanie: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Aleksandra Konieczna
Światła: Bartek Cybowski
Kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: kolaż
Współpraca artystyczna: Pavel Zuštiak
-----
Trójmiejski Kolektyw Twórczy tworzą: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Dorota Zielińska, zawodowe tancerki, choreografki i instruktorki, związane od 2012 roku z Sopockim Teatrem Tańca Joanny Czajkowskiej i Jacka Krawczyka. Tancerki wstępują regularnie w kolejnych realizacjach tej grupy, między innymi w "Wild Project", "Traktat o estetyce. Technika defektów i skaz" (Nadrowska, Słaboń, Zielińska), "Puste ciało. Okazja do malutkiej rozpaczy" (Nadrowska, Pędzich, Zielińska) czy najnowszej premierze STT "Coś pięknego", inspirowanej kinem Federico Felliniego.
Na Gdańskim Festiwalu Tańca Barbara Pędzich i Dorota Zielińska występowały w spektaklach w choreografii Marii Miotk "Tajemnicza śmierć Normy Baker" (2010 rok) oraz Larysy Grabińskiej "PAT" (2012). W konkursie Solo Dance Contest w trakcie zeszłorocznego GFT swoją miniaturę "Co? Pomidor" zaprezentowała Joanna Nadrowska.
Cztery artystki jako odrębna formacja - poza Sopockim Teatrem Tańca - zadebiutowały wspólnym projektem w zeszłym roku. Premiera spektaklu "Nie mam nic do powiedzenia" odbyła się jesienią w klubie Żak. Październikowy pokaz w Żaku będzie ich pierwszym pod nowym szyldem: Trójmiejskiego Kolektywu Twórczego.
Trójmiejski Kolektyw Twórczy
Premiera w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca 2016.
Mirosław Baran pisał: "Spektakl "Jasno czyli ciemno" składa się z kilku wyraźnie wyodrębnionych scen, bardzo różniących się od siebie formą, oświetleniem i - wreszcie - pomysłem na ruch. Przedstawienie rozpoczyna się na pogrążonej w ciemności scenie, której fragmenty słabym światłem zapałki rozświetla Barbara Pędzich. Wydobywa ona z mroku ścianę, podłogę i wreszcie - swoją twarz. To krótkie intro płynnie przechodzi w duet taneczny Pędzich z Joanną Nadrowską. Kluczową rolę odgrywają w nim kolory: pierwsza z tancerek ubrana jest na czarno, druga - na biało. W pewnej chwili artystki podwijają duży fragment czarnej podłogi baletowej, odsłaniając jej drugą, białą stronę. Ich ruch jest energiczny, z wieloma elementami wykonywanymi w parterze. Na początku przypomina walkę, rywalizację, by przejść w bardziej płynne i harmonijne, momentami synchroniczne, nieśpieszne układy. (...)
"Jasno czyli ciemno" to spektakl bardzo udany, kipiący pomysłami, niezwykle spójny pomimo zestawienia ze sobą zróżnicowanych formalnie scen. Szczególnie ciekawa jest kulminacyjna scena taneczna ze wszystkimi czterema artystkami: dopracowana, efektowna, z wyrazistym ruchem i widoczną energią. Uwagę zwracają także rozwiązania nieczęsto spotykane w teatrze tańca: świetna sekwencja "teatru cieni" (światło do spektaklu przygotował Bartek Cybowski) czy zabawa z czernią i bielą przy podwinięciu fragmentu podłogi baletowej (przywodząca na myśl taneczną wersję znaku jin-jang). Artystki prowadzą swoją myśl przewodnią - o wewnętrznym rozdarciu człowieka na "ciemną" i "jasną" cześć - konsekwentnie i czytelnie; choć doszukać się można w przedstawieniu także prób analizy funkcjonowania jednostki w społeczeństwie.
Trzeba jednak uczciwie przyznać, że obok wymienionych interesujących scen, pojawiają się w "Jasno czyli ciemno" także fragmenty mniej udane. Zdecydowanie nieciekawy jest krótki układ choreograficzny z tancerkami na szpilkach, następujący bezpośrednio po scenie "teatru cieni". Banalne, wtórne i wymuszone jest także rozwiązanie finału, z Barbarą Pędzich zapalającą papierosa - jakby autorki spektaklu uparły się koniecznie, żeby swoje przedstawienie zamknąć klamrą. Momentami niestety widać też bardzo różny poziom zaawansowania technicznego tancerek i umiejętności czysto tanecznych. Jednak, pomimo tych paru "ciemnych" stron, w spektaklu zdecydowanie przeważają strony "jasne"."
Choreografia i reżyseria: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Dorota Zielińska
Wykonanie: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Aleksandra Konieczna
Światła: Bartek Cybowski
Kostiumy: Magdalena Mucha
Muzyka: kolaż
Współpraca artystyczna: Pavel Zuštiak
-----
Trójmiejski Kolektyw Twórczy tworzą: Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Dorota Zielińska, zawodowe tancerki, choreografki i instruktorki, związane od 2012 roku z Sopockim Teatrem Tańca Joanny Czajkowskiej i Jacka Krawczyka. Tancerki wstępują regularnie w kolejnych realizacjach tej grupy, między innymi w "Wild Project", "Traktat o estetyce. Technika defektów i skaz" (Nadrowska, Słaboń, Zielińska), "Puste ciało. Okazja do malutkiej rozpaczy" (Nadrowska, Pędzich, Zielińska) czy najnowszej premierze STT "Coś pięknego", inspirowanej kinem Federico Felliniego.
Na Gdańskim Festiwalu Tańca Barbara Pędzich i Dorota Zielińska występowały w spektaklach w choreografii Marii Miotk "Tajemnicza śmierć Normy Baker" (2010 rok) oraz Larysy Grabińskiej "PAT" (2012). W konkursie Solo Dance Contest w trakcie zeszłorocznego GFT swoją miniaturę "Co? Pomidor" zaprezentowała Joanna Nadrowska.
Cztery artystki jako odrębna formacja - poza Sopockim Teatrem Tańca - zadebiutowały wspólnym projektem w zeszłym roku. Premiera spektaklu "Nie mam nic do powiedzenia" odbyła się jesienią w klubie Żak. Październikowy pokaz w Żaku będzie ich pierwszym pod nowym szyldem: Trójmiejskiego Kolektywu Twórczego.