Jazz Jantar 2009 - Avant Days - 06.11.2009 / g. 20.00 / Klub ŻAK
jazz - koncerty w Trójmieście
Myra Melford - Trio M
Marcin i Bartłomiej Brat Oleś Duo
Olaf Rupp
Trio M (Myra Melford - fortepian/ Mark Dresser - kontrabas/ Matt Wilson - perkusja) - to zespół oddany jazzowej awangardzie lat siedemdziesiątych. Czerpiąc inspiracje z całego świata (od Missisippi do Indii), operując wieloma rodzajami kompozycji (od zwartych do abstrakcyjnych), tekstur (od gęstych po przestrzenne) i nastrojów (od kontemplacyjnych do ekstatycznych) zespół zachwyca wirtuozerią, absorbuje i pochłania. Każdy motyw muzyczny opracowuje z najróżniejszych punktów widzenia. (Derk Richardson, The Absolute Sound).
Francis Davis: Myra Melford to genialny "produkt", najbardziej utalentowana pianistka jazzowa od czasów Anthonego Davisa.
Coda Magazine: Myra Melford przy klawiaturze zamienia się w tancerkę, romantyczną i dziką. Wyrzuca całe piekło z fortepianu, by wydobyć piękno.
Jazziz Magazine: Myra Melford ma odwagę, by podróżować daleko po nieodkrytych terytoriach, a do tego niezwykle cenną umiejętność prowadzenia za sobą słuchaczy.
Przetykając kompozycje improwizacjami muzycy tria dzielą się zdaniami w zasadzie po równo. "Big Picture" ukazuje prawdziwą wspólnotę trzech dusz. Ich muzyka jest bystra, wyrazista i mocna - to próba z najwyższej półki (Tom Sekowski - Gaz-Eta).
Myra Melford - jedna z najważniejszych pianistek jazzowych. Uczennica Arta Lande i Gary'ego Peacocka w the Cornish Institute's Jazz Department w Seattle. Obecnie uchodzi za jeden z najważniejszych posttaylorowskich głosów w jazzowej pianistyce, aczkolwiek jej sposób gry jest o wiele bardziej melodyjny i liryczny niż gra Cecila Taylora. Jej wykonawstwo nawiązuje do perkusyjnego sposobu gry Dona Pullena, pozostając jednak całkowicie własnym, bardziej ukierunkowanym na melodię. Pianistka przekształca bluesa i boogie-woogie z rodzinnego Chicago, przekłada elementami muzyki ze Wschodniej Europy i Indii by wszystko uwikłać w bogatą, perkusyjną awangardę. Jej muzyczny słownik zawiera dużo wytwornego liryzmu i klasycznego zmysłu kompozycji. W grze Trio M jest dużo humoru i lekkości, rozwichrzone improwizacje przetykane są ciekawymi melodiami. Spontanicznie żonglują pomysłami - niespodziewanymi i nieoczywistymi.
Marcin & Bartłomiej Brat Oleś Duo (Marcin Oleś - kontrabas/ Bartłomiej Brat Oleś - perkusja)
Bracia Marcin i Bartłomiej Brat Oleś potrafią zagrać w każdym składzie, z każdym muzykiem i w każdej okoliczności. Grając pewnie i zawsze zgodnie z koncepcją reszty zespołu, grają i brzmią zawsze po swojemu: twórczo, rytmicznie, lirycznie.(Free Jazz blog)
W Polsce na perkusji i basie nikt nie gra lepiej niż bracia Olesie. Wciąż jestem pod wielkim wrażeniem umiejętności kompozytorskich, wirtuozerskich i ducha muzyki improwizowanej tych dwóch artystów. (Petar Petrović, Polskie Radio)
Najnowszy projekt braci to wyjątkowy zespół składający się wyłącznie z kontrabasu i perkusji. Oleś Duo to naturalne rozwinięcie formuły wirtuozowskiej muzyki improwizowanej. Projekt tyle nietypowy, co wyjątkowo dobrze zakomponowany. Muzyka, która mimo skromnego składu przemawia pełnym i oryginalnym głosem, choć skoncentrowana na improwizacji, opiera się o przemyślane struktury kompozycji, formę, oraz melodykę i brzmienie poszczególnych utworów. Stylistycznie jest to kontynuacja koncepcji poszerzania definicji jazzu o sonorystykę i koncepcje muzyki współczesnej.Nazywani największym skarbem polskiego jazzu w XXI wieku, należą do jego ścisłej czołówki. Współpracują z najwybitniejszymi muzykami z całego świata, takimi jak: Kenny Werner, David Murray, Chris Speed, Theo Jorgensmann, Erik Friedlander, Rob Brown, William Parker, Simon Nabatov czy Andrzej Przybielski. Ich płyty ukazują się nakładem: prestiżowej firmy płytowej HatHut Records, Fenommedia, NotTwo. Ich dyskografia obejmuje 30 płyt, 5 z nich uzyskało statut płyty roku.
Olaf Rupp Solo
Rupp potrafi zapętlić jeden akord w amorficzną chmurę dźwięków, które roją się i kotłują w arpeggiach, błyskawicznych przebiegach i ostrych staccatach. Jest w nich moc, która przejmuje władzę nad słuchaczem. Nie da się przed nią uciec, tak jak nie da się uciec przed lawiną. Gdy muzyka cichnie, gitara Ruppa przechodzi w bardziej refleksyjny, oniryczny ton przypominający śpiew buddyjskich mnichów. Moc muzyki wówczas zastyga w powietrzu, lecz nadal czuć jej obezwładniający potencjał. To propozycja obowiązkowa dla każdego fana gitary, tym razem przyciśniętej do fizycznej i estetycznej granicy. (BBC London, Bill Tilland, 2002)
Używając jedynie klasycznej gitary, bez elektronicznych przetworników, uderza struny mocno, z niebywałą precyzją. Mimo że jest samoukiem, jego technika olśniewa. Łączy flamenco z gęstymi, klastrowymi akordami i metalicznym brzmieniem delikatnie trącanych strun. Potrafi budować przeciągłe drony poprzez powtarzające się akordy. Wzbudza nietypowe rezonanse i owertony nakładając na siebie kolejne warstwy dźwięku. Słuchacze mają szansę delektować się niezwykle rozległą paletą brzmień gitary - od muśnięcia struny, poprzez agresywny, zmasowany atak aż do wibrato wybrzmiewającego instrumentu. (John Cratchley, THE WIRE)
Olaf Rupp - gitarzysta, samouk. Swą przygodę z gitarą rozpoczął w wieku lat dwunastu. Jego unikalna technika polegająca na trzymaniu gitary w pozycji pionowej wywodzi się z chińskiej muzyki tradycyjnej. Olaf, naśladując m.in. styl flamenco, opracował kilka własnych, nowatorskich rozwiązań brzmieniowych alikwotów, klastrów, które wydobywa dzięki własnym arpeggiom, tremolom itp. Brzmienie własnej gitary czasem przyrównuje do granularną syntezy analogowej, nijak bowiem nie przypomina tego, do czego przywykliśmy. Występował m.in. z takimi artystami jak: Sainkho Namtchylak, Lol Coxhill, Michael Wertmüller, John Zorn, Joe Williamson, Paul Lovens, Thomas Lehn, Butch Morris und Tony Buck.
