Teatr Polski w Warszawie
Końcówka
Samuel Beckett
przekład: Antoni Libera
Spektakl "Końcówka" to studium końca i jego względności.
Wszystkie imiona postaci są znaczące. Hamm (Andrzej Seweryn) fonetycznie równa się angielskiemu ham (szynka, czyli mięso trefne), jednocześnie stanowi skrót angielskiego hammer (młotek) oraz łacińskiego hamus (hak), brzmi wreszcie jak imię biblijnego Chama. Nagg (Krzysztof Kumor) to przetworzony skrót niemieckiego Nagel (gwóźdź). Nell (Anna Nehrebecka) fonetycznie zbliżone jest do angielskiego nail (gwóźdź, ćwiek). Clov (Jarosław Gajewski) fonetycznie równa się angielskiemu clove (przyległy, wierny, nie odstępujący), a jednocześnie zbliżone jest do francuskiego clou (gwóźdź). Ten aspekt imion, który sprawia, że łączy się je z pojęciami gwoździa i młotka (trzy ćwieki i młot), stanowi podstawę do kolejnego, ogólniejszego skojarzenia - z misterium Ukrzyżowania.
Końcówka należy do najwybitniejszych utworów Samuela Becketta. Po raz pierwszy wykonano ją w 1957 r. w Royal Court Theatre w Londynie przez francuski zespół w języku oryginału. Rolę Hamma kreował reżyser przedstawienia - Roger Blin, któremu autor zadedykował utwór. W roku 1967 dramat ten został zrealizowany przez samego autora po niemiecku, w Schiller-Theater w Berlinie Zachodnim. Do dziś nie schodzi ze scen całego świata. Polska prapremiera miała miejsce niemalże zaraz po powstaniu dzieła - w roku 1957 w krakowskim Teatrze 38 Waldemara Krygiera.
Tytuł wersji francuskiej brzmi Fin de partie, co znaczy dosłownie ‚koniec partii'; tytuł wersji angielskiej - Endgame, co z kolei odpowiada polskiemu ‚koniec gry' lub ‚gra końcowa'. Oba wyrażenia należą do języka szachowego i oznaczają ostatnią część rozgrywki. W języku polskim wyrażeniom tym odpowiada słowo ‚końcówka'. Z jednej strony, jest ono nawet nieco bogatsze od wyrażeń oryginalnych, z drugiej, nieco uboższe, przez to, iż nie zawiera w sobie tego elementu, jakim jest pojęcie ‚gry', ‚partii', które dla sztuki jest niezwykle ważne.
"Chwila za chwilą, [...] a na to, by życie się z tego złożyło, życie całe się czeka.", Samuel Beckett. Końcówka
Reżyseria: Antoni Libera
Dekoracje i kostiumy: Dorota Kołodyńska
Reżyseria światła: Piotr Pawlik
Obsada:
Hamm - Andrzej Seweryn
Nagg - Krzysztof Kumor
Nell - Anna Nehrebecka
Clov - Jarosław Gajewski
Końcówka
Samuel Beckett
przekład: Antoni Libera
Spektakl "Końcówka" to studium końca i jego względności.
Wszystkie imiona postaci są znaczące. Hamm (Andrzej Seweryn) fonetycznie równa się angielskiemu ham (szynka, czyli mięso trefne), jednocześnie stanowi skrót angielskiego hammer (młotek) oraz łacińskiego hamus (hak), brzmi wreszcie jak imię biblijnego Chama. Nagg (Krzysztof Kumor) to przetworzony skrót niemieckiego Nagel (gwóźdź). Nell (Anna Nehrebecka) fonetycznie zbliżone jest do angielskiego nail (gwóźdź, ćwiek). Clov (Jarosław Gajewski) fonetycznie równa się angielskiemu clove (przyległy, wierny, nie odstępujący), a jednocześnie zbliżone jest do francuskiego clou (gwóźdź). Ten aspekt imion, który sprawia, że łączy się je z pojęciami gwoździa i młotka (trzy ćwieki i młot), stanowi podstawę do kolejnego, ogólniejszego skojarzenia - z misterium Ukrzyżowania.
Końcówka należy do najwybitniejszych utworów Samuela Becketta. Po raz pierwszy wykonano ją w 1957 r. w Royal Court Theatre w Londynie przez francuski zespół w języku oryginału. Rolę Hamma kreował reżyser przedstawienia - Roger Blin, któremu autor zadedykował utwór. W roku 1967 dramat ten został zrealizowany przez samego autora po niemiecku, w Schiller-Theater w Berlinie Zachodnim. Do dziś nie schodzi ze scen całego świata. Polska prapremiera miała miejsce niemalże zaraz po powstaniu dzieła - w roku 1957 w krakowskim Teatrze 38 Waldemara Krygiera.
Tytuł wersji francuskiej brzmi Fin de partie, co znaczy dosłownie ‚koniec partii'; tytuł wersji angielskiej - Endgame, co z kolei odpowiada polskiemu ‚koniec gry' lub ‚gra końcowa'. Oba wyrażenia należą do języka szachowego i oznaczają ostatnią część rozgrywki. W języku polskim wyrażeniom tym odpowiada słowo ‚końcówka'. Z jednej strony, jest ono nawet nieco bogatsze od wyrażeń oryginalnych, z drugiej, nieco uboższe, przez to, iż nie zawiera w sobie tego elementu, jakim jest pojęcie ‚gry', ‚partii', które dla sztuki jest niezwykle ważne.
"Chwila za chwilą, [...] a na to, by życie się z tego złożyło, życie całe się czeka.", Samuel Beckett. Końcówka
Reżyseria: Antoni Libera
Dekoracje i kostiumy: Dorota Kołodyńska
Reżyseria światła: Piotr Pawlik
Obsada:
Hamm - Andrzej Seweryn
Nagg - Krzysztof Kumor
Nell - Anna Nehrebecka
Clov - Jarosław Gajewski
