teatr ciała i dźwięku [Ć/DŹ]
Kończą mi się słowa
Kończą mi się słowa tam, gdzie doznania gęstnieją.
Jest pewna granica przeżywania, za którą intensywność jest tak wielka, że całą tę złożoność mogę nazwać tylko prosto:
"kocham" albo "boję się", podczas gdy w ciele roją się warstwy nienazywalne.
Punktem wyjścia do spektaklu "Kończą mi się słowa" jest cykl rysunków wykonanych przeze Maję w końcowym okresie ciąży. Wykonywane one były z zamkniętymi oczami, z nakierowaniem uwagi na doświadczenia struktur, faktur i przestrzeni ciała. Tak powstał dziennik osobistego doświadczania ciała w tym emocjonalnie i znaczeniowo pełnym momencie, a na jego podstawie - choreografia spektaklu "Kończą mi się słowa".
Wersja sceniczna spektaklu, zrealizowana po pokazach w przestrzeni Zbiornika Wody Stary Sobieski, wychodzi poza doświadczenie ciąży i odczytywanie przez tancerkę rysowanych map ciała. Dotyka problematyki kobiecej niepłodności i tabu in vitro.
Choreografia, taniec: Agafia Wieliczko
Muzyka, rysunki: Maja Miro-Wiśniewska
Kończą mi się słowa
Kończą mi się słowa tam, gdzie doznania gęstnieją.
Jest pewna granica przeżywania, za którą intensywność jest tak wielka, że całą tę złożoność mogę nazwać tylko prosto:
"kocham" albo "boję się", podczas gdy w ciele roją się warstwy nienazywalne.
Punktem wyjścia do spektaklu "Kończą mi się słowa" jest cykl rysunków wykonanych przeze Maję w końcowym okresie ciąży. Wykonywane one były z zamkniętymi oczami, z nakierowaniem uwagi na doświadczenia struktur, faktur i przestrzeni ciała. Tak powstał dziennik osobistego doświadczania ciała w tym emocjonalnie i znaczeniowo pełnym momencie, a na jego podstawie - choreografia spektaklu "Kończą mi się słowa".
Wersja sceniczna spektaklu, zrealizowana po pokazach w przestrzeni Zbiornika Wody Stary Sobieski, wychodzi poza doświadczenie ciąży i odczytywanie przez tancerkę rysowanych map ciała. Dotyka problematyki kobiecej niepłodności i tabu in vitro.
Choreografia, taniec: Agafia Wieliczko
Muzyka, rysunki: Maja Miro-Wiśniewska
