sobota / 16 września / 19.00
Po spektaklu odbędzie się spotkanie z aktorem.Śmieszny staruszek jest finezyjnie napisanym w 1963 r. i niejednoznacznym w wymowie tekstem, w którym można się dopatrywać pastiszu amerykańskich filmów sądowych. "Śmieszny staruszek" w adaptacji i wykonaniu Krzysztofa Gordona to monodram, w którym oskarżany o bliżej nieokreślone zarzuty mężczyzna przed sądem zeznaje swoje życie, przepełnione pustką i samotnością. Pod płaszczykiem wywołujących uśmiech historyjek kryje się opowieść
o braku kontaktu z drugim człowiekiem.
Śmiesznego staruszka Tadeusz Różewicz napisał w 1963 roku. Wprost niewiarygodne , jak bardzo aktualny to tekst. Krzysztof Gordon - aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku - nie jest młodzieniaszkiem, ale na pewno nie jest też staruszkiem. Różewiczowski bohater w jego interpretacji jest jednak niezwykle wiarygodny i widzowie mogą wpaść w pułapkę, przed którą ostrzegał sam Różewicz: ani jego, ani aktora wcielającego się w tę postać nie należy utożsamiać ze śmiesznym staruszkiem. Z tą zabawną, a jednocześnie przejmująco smutną postacią, wzbudzającą głębokie współczucie. Odziany w garnitur staruszek staje przed sądem, by uczestniczyć w jakiejś absurdalnej rozprawie. Nie do końca wiemy, o co został oskarżony, ale w efekcie tego oskarżenia spowiada się z całego życia. Pod płaszczykiem wywołujących uśmiech historyjek kryje się opowieść o ludzkiej samotności, o braku kontaktu z drugim człowiekiem, który zastępujemy sobie marnymi substytutami (w przypadku bohatera są to lale). Zachowanie staruszka bywa śmieszne, a czasem bulwersujące tylko z pozoru. On robił to, co wszyscy ludzie - szukał relacji z innymi. Robił to po prostu na swój sposób.
Karolina Przystupa, Teatralia
Tekst - Tadeusz Różewicz
Występuje - Krzysztof Gordon
Scenariusz i reżyseria - Krzysztof Gordon
Czas trwania - 60 min
Premiera: 26 października 2015
Krzysztof GordonAktor teatralny,telewizyjny,filmowy,reżyser.
W 1968 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. 19 października tego roku zadebiutował w roli Laertesa w Hamlecie Williama Szekspira w reż. Kazimierza Brauna na scenie Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. W latach 1968-1970 występował na deskach lubelskiego Teatru im. Juliusza Osterwy. Od 1970 jest aktorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku.
Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Medytacje o życiu godziwym Tadeusza Kotarbińskiego w reż. Marka Okopińskiego (1972), Malowidło na drzewie Ingmara Bergmana w reż. Stanisława Hebanowskiego (1973), Justyna według Elizy Orzeszkowej w reż. Marka Okopińskiego (1974), Łgarz Pierre'a Corneille w reż. Jerzego Kreczmara (1976), Gwiazda sezonu Andrzeja Twerdochliba (1977) i Człowiek, który zmienił nazwisko Edgara Wallace'a w reż. Jerzego Afanasjewa (1977), Spowiedź Smierdiakowa Fiodora Dostojewskiego w reż. własnej (wspólnie z Andrzejem Żurowskim) (1979) oraz w Upiorach Henrika Ibsena w reż. Marcela Kochańczyka jako Oswald (1979), Grze Jerzego Żuławskiego w reż. Stanisława Hebanowskiego jako Wronicz (1980), Don Carlosie Friedricha Schillera w reż. Ryszarda Bugajskiego jako markiz Posa (1981), Fałszywej monecie Maksima Gorkiego w reż. Jacka Gąsiorowskiego jako Stogow (1982), a także w przedstawieniu Candida George'a Bernarda Shawa w reż. Marcela Kochańczyka jako pastor James Morell (1984) i Marii Stuart Juliusza Słowackiego w reż. Marka Okopińskiego jako Botwell (1991).
