Wacław Sobaszek - pokaz/prezentacja p.t.
"Maska tradycji" - o pracy nad tradycyjnymi formami teatru obrzędowego, takimi jak kolędowanie, zapusty, alelujki - w Teatrze Węgajty.
Powstanie Teatru Wiejskiego "Węgajty" w r.1986 miało szczególne znaczenie w kontekście politycznym tamtego czasu. Pierwsze dokonania zespołu były odbierane jako zapowiedź odrodzenia życia publicznego i reform demokratycznych. W okresie "długiej nocy" lat 80-tych, po stanie wojennym istotne były działania organiczne, przygotowujące. Był to "czas kultury". Cechą pierwszych wystąpień artystycznych "Węgajt" był nowy stosunek do tradycji. Był on, z jednej strony demaskatorski, odrzucał stereotypy i klisze epoki peerelowskiej. Z drugiej strony tak samo ważne jednak było to, że spektakle "Wegajt" odsłaniały świat tradycji wieloetnicznej i multikulturalnej. "Historie Vincenza", "Gospoda ku Wiecznemu Pokojowi" wg. "Doliny Issy" Czesława Miłosza - oba spektakle w reżyserii Wacława Sobaszka - przemawiały do młodego pokolenia, do ludzi, którzy przystępowali do tworzenia nowych instytucji życia publicznego w regionie Warmii i Mazur. Częścią tego procesu była walka o oficjalne uznanie teatru w Węgajtach i zapewnienie mu niezależnego statusu.
Pierwsze spektakle "Wegajt" wywołały też duże wrażenie na festiwalach teatralnych w kraju i za granicą. Widziano w nich elementy nowego "wiejskiego" nurtu w polskim teatrze. Odbierano je w kontekście aktualnych przemian w Europie Środkowej, zwłaszcza, że teatr prezentował obok spektakli również dokumentacje swoich prac badawczych, prowadzonych w takich krajach, jak Macedonia, Białoruś, Słowacja i Ukraina. Były to poszukiwania w dziedzinie pieśni ludowej i teatru obrzędowego. Ukoronowaniem tego okresu działalności było przyznanie Teatrowi "Wegajty" głównej nagrody na międzynarodowym festiwalu teatralnym w Cieszynie w roku 1993.
Wieloetniczna mozaika stosowanych środków teatralnych to znamiona stylu, jaki wypracował Teatr "Węgajty". Jednak w połowie lat 90-tych pojawiły się nowe wyzwania. Doszło do przeobrażeń wewnątrz zespołu. Od tego momentu prace "Węgajt" prowadzone są w dwóch nurtach: "Scholi", pod kierunkiem Wolfganga Niklausa oraz "Projektu Terenowego" pod kierunkiem Wacława Sobaszka. "Schola" zajęła się pracą nad rekonstrukcją dramatu liturgicznego. "Projekt Terenowy" pracuje w obszarze żywych form obrzędowych, jako inspiracji dla teatru. Zespół stworzył spektakle, których tworzywem był fiński epos "Kalevala" (2000), oraz mickiewiczowskie "Dziady" (2002). W ostatnim czasie zespół "Projektu Terenowego" pracuje nad nowym sformułowaniem stosunku do świata polskiej tradycji.
Kurator – Agnieszka Wołodźko
