Zapraszamy do Dworku Sierakowskich na dziesiątą odsłonę projektu Teatr przy Stole/ Stół przy Wybrzeżu. Pierwszy sezon cyklu dedykowany był najnowszej dramaturgii polskiej, drugi - poświęcony będzie twórczości autorów europejskich. Sezon zainauguruje hiszpańska sztuka Loli Blasco "Moja epoka, moja bestia", w przekładzie Anny Galas-Kosil. Obsada czytania: Anna Kociarz, Michał Jaros i Piotr Łukawski. Opieka artystyczna: Michał Kurkowski. Komentarz do prezentowanej sztuki i prowadzenie dyskusji - młodzi teatrolodzy - studenci UG.
Bohaterowie sztuki spotykają się na łodzi, dryfującej na środku morza. Mogą kojarzyć się z imigrantami, próbującymi dopłynąć do niegościnnej Europy; lub - jak podpowiada sama autorka - z mieszkańcami Hiszpanii, wygnanymi ze swojej ojczystej ziemi przez kryzys ekonomiczny. Nie mają dokąd uciec, nie płyną w żadne konkretne miejsce, raczej czekają na spotkanie z przeznaczeniem, czyli nieuchronną śmierć. To statek-widmo sterowany przez żeglarza wiecznego tułacza, pożyczonego przez autorkę z legendy o Latającym Holendrze. Tytułowa epoka to również tytułowa bestia. Czasy, w których przyszło nam żyć, stały się bowiem pożerającym nas potworem. Bohaterowie sztuki często powtarzają, że żyją w "czasach wiary". W rzeczywistości chodzi o epokę terroryzmu i fanatyzmu, stymulowanego przez religię i - nade wszystko - strach przed obcymi. Bestia, która w sztuce przyjmuje postać wieloryba (Lewiatana?), wyobraża również gniew ukryty w każdym człowieku. Jako rycerze mamy za zadanie z nim walczyć, pokonać tego wewnętrznego potwora, by nie zatracić się zupełnie w złu tego świata. Lola Blasco również jest takim rycerzem, który prowadząc walkę z własną bestią, chce uświadomić jej konieczność również nam.
Sztuka "Moja epoka, moja bestia" została uznana przez krytyka Julia Checa za przełom w karierze dramatopisarskiej Loli Blasco. Sama autorka mówi o pewnej zmianie tonu - charakterystyczna dla jej poprzednich tekstów waleczność, określona przez nią jako "bojowy dyskurs", ustąpiła melancholii. Dramat przybrał też bardziej tradycyjną formę, opartą na opowieści, zbliżonej niemal ku baśni, oraz prawdziwych dialogach (w poprzednich sztukach Blasco górowały monologi lub fałszywe dialogi - postaci nie słuchały siebie nawzajem, więc w rzeczywistości nie rozmawiały między sobą). Bohaterka nazwana Ja prowadzi "dziennik pokładowy", w którym dzieli się swoimi osobistymi przemyśleniami. Autorka nazywa to formą spowiedzi, czymś intymnym, ale - jak sama podkreśla - nie prywatnym.
Lola Blasco (1983) - hiszpańska dramatopisarka, reżyserka i aktorka. Studiowała dramatopisarstwo w Królewskiej Wyższej Szkole Sztuki Dramatycznej w Madrycie i aktorstwo w Studio Jorge Einesa; jest także absolwentką Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu im. Carlosa III w Madrycie. W 2009 roku założyła własny zespół teatralny Abiosis, z którym zrealizowała inscenizacje własnych dramatów: "Sztuka pejzaż w jednym akcie z prologiem" oraz "Synowie chmur". Współpracuje regularnie z Narodowym Centrum Dramatycznym, w którym prowadzi warsztaty i wykłady. Publikuje również eseje i artykuły w pismach "Generaciȯn XXI" oraz "La Republica Cultural", jest członkinią rady redakcyjnej angolskiego pisma "Sol Nascente".
