“Moralność pani Dulskiej”, Gabriela Zapolska
Adaptacja i reżyseria: Marzena Nieczuja – Urbańska
Scenografia: Iwona Klinger
Muzyka: Kuba Mańkowski
Występują: Marzena Paludan, Jerzy Nowacki, Wojciech Tremiszewski, Lucyna Pauli / Agnieszka Jurecka, Helena Ganjalyan / Michalina Burakowska, Katarzyna Kowalczuk / Julia Kamińska, Anna Wisniewska / Patrycja Oprawko, Ewa Czernowicz / Anna Niedźwiecka, Małgorzata Holewska / Monika Robaczewska.
Jeden z najsłynniejszych dramatów polskiej literatury. Napisany przez kobietę, która na przełomie XIX i XX wieku miała odwagę naruszyć tabu uświęconego modelu mieszczańskiej rodziny. Nakreślony z pasją obraz „życia przyzwoitego” i „rodzinnego szczęścia”, opłaconego frustracją, żałosnym buntem i zbiorowym kłamstwem. Zapolska nie oszczędza nikogo, bo zarówno ci milczący, jak i zbuntowani bohaterowie dramatu ostatecznie i tak godzą się z kołtuńską filozofią życiową tytułowej bohaterki. Jej nadrzędnym celem jest zbudowanie i utrzymanie pozytywnego obrazu swej rodziny w oczach innych ludzi, sąsiadów, całego miasta. Podporządkowuje temu wszystkie swoje działania i wysiłki, w imię tego zadania nie przestrzega nawet elementarnych zasad moralnych. W gruncie rzeczy nie jest ważne to, co naprawdę dzieje się w jej domu, liczy się przede wszystkim opinia innych.
Mimo, iż minęło już tyle lat można ten tekst odczytywać na nowo i brzmi on współcześnie.
Adaptacja i reżyseria: Marzena Nieczuja – Urbańska
Scenografia: Iwona Klinger
Muzyka: Kuba Mańkowski
Występują: Marzena Paludan, Jerzy Nowacki, Wojciech Tremiszewski, Lucyna Pauli / Agnieszka Jurecka, Helena Ganjalyan / Michalina Burakowska, Katarzyna Kowalczuk / Julia Kamińska, Anna Wisniewska / Patrycja Oprawko, Ewa Czernowicz / Anna Niedźwiecka, Małgorzata Holewska / Monika Robaczewska.
Jeden z najsłynniejszych dramatów polskiej literatury. Napisany przez kobietę, która na przełomie XIX i XX wieku miała odwagę naruszyć tabu uświęconego modelu mieszczańskiej rodziny. Nakreślony z pasją obraz „życia przyzwoitego” i „rodzinnego szczęścia”, opłaconego frustracją, żałosnym buntem i zbiorowym kłamstwem. Zapolska nie oszczędza nikogo, bo zarówno ci milczący, jak i zbuntowani bohaterowie dramatu ostatecznie i tak godzą się z kołtuńską filozofią życiową tytułowej bohaterki. Jej nadrzędnym celem jest zbudowanie i utrzymanie pozytywnego obrazu swej rodziny w oczach innych ludzi, sąsiadów, całego miasta. Podporządkowuje temu wszystkie swoje działania i wysiłki, w imię tego zadania nie przestrzega nawet elementarnych zasad moralnych. W gruncie rzeczy nie jest ważne to, co naprawdę dzieje się w jej domu, liczy się przede wszystkim opinia innych.
Mimo, iż minęło już tyle lat można ten tekst odczytywać na nowo i brzmi on współcześnie.