Polski Teatr Tańca w Poznaniu
No more tears
No more tears - obiecywała reklama szamponu na początku lat 90. XX w. Promienny uśmiech Barbary Piaseckiej Johnson, imigrantki, najpierw służącej w domu milionerów, wreszcie jednej z najbogatszych wówczas kobiet świata, wdowy po potentacie w branży farmaceutycznej starszym od niej o ponad 40 lat. Kolekcjonerka dzieł sztuki, filantropka, dobrodziejka polskiej Solidarności dawała nadzieję, że bolesny proces ustrojowej transformacji również obędzie się bez łez.
W nowojorskim sądzie podczas niezwykle brutalnego procesu o spadek po mężu Barbara opisywała wizje, których miała doświadczać w wieku 15 lat: "Leżę na łące pośród koniczyny. Koniczyna jest czterolistna. Jestem głodna, jak cała nasza rodzina. I wtedy słyszę głosy, które mówią, że powinnam wyruszyć w świat i kupić wielkie dzieła sztuki, aby próbować pomóc zniewolonej Polsce". Kiedy w czerwcu 1989 r. przybywa do Gdańska, w powietrzu unosi się klimat oczekiwania, przeczucie nadchodzącej zmiany, rozbudzona religijna tęsknota.
W Gdańsku Barbara w kościele św. Brygidy kroczy pod rękę z Lechem Wałęsą przy dźwiękach pieśni Boże, coś Polskę. Chce kupić stocznię. "Anioł Gdańska", "polska Joanna d`Arc" - krzyczą tytuły gazet, portret Barbary wisi na bramie stoczni obok portretu Jana Pawła II. Barbara ostatecznie nie kupuje zakładu. Jej historia to amerykański sen i polska rozbudzona tęsknota religijna. Nadzieja na cud. A jej przyjazd do Polski to wizyta uzdrowiciela. Zbiorowa terapia. Próba wybudzenia ze snu. Sen.
Reżyseria: Iwo Vedral
Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Muzyka: Dawid Dąbrowski
Scenografia, kostiumy: Paula Grocholska
Dramaturgia: Michał Kurkowski
Reżyseria światła: Aleksander Prowaliński
Video: Kuba Falkowski
Występują i współtworzą: Paulina Jaksim, Julia Hałka, Katarzyna Kulmińska, Sandra Szatan, Emily Wong, Żaneta Majcher (stażystka), Maciej Cymorek, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Dominik Więcek
No more tears
No more tears - obiecywała reklama szamponu na początku lat 90. XX w. Promienny uśmiech Barbary Piaseckiej Johnson, imigrantki, najpierw służącej w domu milionerów, wreszcie jednej z najbogatszych wówczas kobiet świata, wdowy po potentacie w branży farmaceutycznej starszym od niej o ponad 40 lat. Kolekcjonerka dzieł sztuki, filantropka, dobrodziejka polskiej Solidarności dawała nadzieję, że bolesny proces ustrojowej transformacji również obędzie się bez łez.
W nowojorskim sądzie podczas niezwykle brutalnego procesu o spadek po mężu Barbara opisywała wizje, których miała doświadczać w wieku 15 lat: "Leżę na łące pośród koniczyny. Koniczyna jest czterolistna. Jestem głodna, jak cała nasza rodzina. I wtedy słyszę głosy, które mówią, że powinnam wyruszyć w świat i kupić wielkie dzieła sztuki, aby próbować pomóc zniewolonej Polsce". Kiedy w czerwcu 1989 r. przybywa do Gdańska, w powietrzu unosi się klimat oczekiwania, przeczucie nadchodzącej zmiany, rozbudzona religijna tęsknota.
W Gdańsku Barbara w kościele św. Brygidy kroczy pod rękę z Lechem Wałęsą przy dźwiękach pieśni Boże, coś Polskę. Chce kupić stocznię. "Anioł Gdańska", "polska Joanna d`Arc" - krzyczą tytuły gazet, portret Barbary wisi na bramie stoczni obok portretu Jana Pawła II. Barbara ostatecznie nie kupuje zakładu. Jej historia to amerykański sen i polska rozbudzona tęsknota religijna. Nadzieja na cud. A jej przyjazd do Polski to wizyta uzdrowiciela. Zbiorowa terapia. Próba wybudzenia ze snu. Sen.
Reżyseria: Iwo Vedral
Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Muzyka: Dawid Dąbrowski
Scenografia, kostiumy: Paula Grocholska
Dramaturgia: Michał Kurkowski
Reżyseria światła: Aleksander Prowaliński
Video: Kuba Falkowski
Występują i współtworzą: Paulina Jaksim, Julia Hałka, Katarzyna Kulmińska, Sandra Szatan, Emily Wong, Żaneta Majcher (stażystka), Maciej Cymorek, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Dominik Więcek
