Gdańska Galeria Miejska 2 organizuje wystawę "Obiekty i dezintegracje" (video, fotografie, instalacje, kolaże) w przygotowaniu Cristiny David, Marii Lobody, Cinthii Marcelle, Falke Pisano, Agnieszki Polskiej i Kamy Sokolnickiej.
Wystawa czynna: 31 marca 2012 - 20 maja 2012
WSTĘP WOLNY
Wystawa "Obiekty i Dezintegracje" to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności.
Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.
Cristina David w filmie Prawdziwy powód migracji ludzi w Europie na Zachód koncentruje się na na zmiennych i ruchomych kategoriach czasu, a dokładnie na różnicach, które mają mniej lub bardziej określone konsekwencje. Przewodnik po obelgach i mizantropii bada podwójne znaczenie języka, a w tym wypadku faktyczne znaczenie kwiatowej kompozycji. Nawiązując do przyjętej formy komunikacji epoki wiktoriańskiej, gdzie negatywne uczucia nie były otwarcie werbalizowane, bukiet kwiatów Marii Lobody przekazuje zestaw określonych, obraźliwych treści.
Z kolei Cynthia Marcello ukazuje film Crusade, w którym w sposób wizualnie intensywny przedstawia poszczególne etapy, składające się na całość dosłownej kompozycji i dekompozycji. Falke Pisano w Obiekcie i dezintegracjach (obiekt trzech) skupia się, podobnie jak w jej innych pracach, na procesie zmiany formy obiektu rzeźby/instalacji w formę konwersacji/narracyjnego opisu. Pisano kwestionuje relacje pomiędzy abstrakcyjnym obiektem a odbiorcą, zawracając uwagę na wielość strategii odbioru i formalne ograniczenia w interpretacji dzieł sztuki.
Agnieszka Polska poprzez formę wizualnej narracji, opartej na własnych wyobrażeniach, usiłuje odtworzyć jeden z performensów Włodzimierza Borowskiego. W filmie Uczulanie na kolor subiektywna relacja okazuje się komentarzem na temat 'archeologii' dzieł sztuki, możliwości ich rekonstrukcji. W serii kolaży Resztki Kama Sokolnicka tworzy nowe wizualne historie z fragmentów pierwotnych kontekstów. Całość zestawienia okazuje się być odmienna od zbioru samych elementów.
Artystki zwracają szczególną uwagę na sam moment zmiany statusu czy znaczenia obiektu, na performatywny proces zachodzących zmian. Performatywna praktyka skupiona jest tutaj na obiekcie jako na formie umożliwiającej otwartą, subiektywną narrację. Ta ciągła potencjalna możliwość zmiany lub zamiany pozwala stale negocjować i odświeżać naszą własną umowną spójność znaczeń i doświadczeń.
Kuratorka: Patrycja Ryłko
