W sztuce "Jeanne D'Arc" Tim Steffel przepisuje biografię świętej, umieszczając ją w kontekście współczesnych problemów z pamięcią i tożsamością. Autor pozbawia swoją bohaterkę indywidualnej pamięci, czyniąc z niej symbol pamięci społeczno-kulturowej, na której zbiorowość może budować swoją tożsamość. Joanna staje się więźniem narzuconej z zewnątrz narracji. Jej losy zostają potraktowane instrumentalnie i użyte do celów politycznych i ideologicznych. Nic zdaje się nie należeć do niej, ani ciało - jej serce to relikwia, ani indywidualna biografia - poddana mitologizacji, ani pamięć - która staje się źródłem manipulacji. Bohaterka doświadcza nieustannego dysonansu poznawczego, wydarzenia przywoływane jako składniki jej biografii okazują się nie mieć umocowania w jej faktycznych losach.
"Jeanne d'Arc"
autor: Tim Staffel / tłumaczenie: Małgorzata Sugiera, Mateusz Borowski / reżyseria: Waldemar Raźniak / obsada: Angelica Stokłosa, Eliza Rycembel, Waldemar Raźniak
JEANNE: Co to za wspomnienie, skąd się wzięło, skoro nie wiem, kim i dlaczego jestem w czasach, których nie chcę znać, w roku dwa tysiące pierwszym. Że naprawdę istnieję. JUŻ NIE CHCĘ ISTNIEĆ! Skoro wszystko, co sobie przypominam, to nie mogę być ja; Nic nie pamiętam, jestem na niewłaściwym miejscu.
Tim Staffel (ur. 1965) - pisze teksty dla teatru, powieści i słuchowiska, pracuje jako dziennikarz i scenarzysta. W latach 1987-1991 studiował teatrologię stosowaną na Uniwersytecie w Giessen. Od 1993 roku mieszka w Berlinie, gdzie przygotowuje m.in. performanse z muzykami grupy Spin-O, SMAT i Madonna Hip Hop Massaker. Jego debiutancką powieść Terrordrom wystawił we własnej adaptacji Frank Castrof na scenie berlińskiej Volksbühne (1998). Wydana nakładem Bellony powieść w tłumaczeniu Ryszarda Turczyna posłużyła także jako podstawa inscenizacji Wiktora Rubina i Bartosza Frąckowiaka na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu Terrordrom Breslau (2006). Kolejne powieści Staffela to Heimweh (2000), Rauhfaser (2002) i Hausarrest (2002).
W teatrze Staffel debiutował sztuką Stadt der Krieger (Miasto wojowników, 1994), która podobnie jak jego następne sztuki (m.in. Schloss na motywach powieści Franza Kafki) stanowi czytelne wariacje na znane formy i konwencje. Od kilku lat Staffel nie pisze własnych tekstów dla teatru. Przygotował natomiast dla teatru w Norymberdze adaptację Solaris Lema (2005), a następnie Träumer dla sceny muzycznej Staatstheater w Stuttgarcie (2007). W Polsce Wertera w Nowym Jorku inscenizował Tomasz Wysocki na scenie Teatru im. Słowackiego w Krakowie (2006). Tekst w przekładzie Mateusza Borowskiego i Małgorzaty Sugiery ukazał się w tomie Obcy samym sobie (2006). Wcześniej w tej samej serii, w antologii Wielość teatrów I (2005), ukazała się sztuka Titanic w tłumaczeniu Doroty Sajewskiej. Natomiast w antologii Na Manhattanie i gdzie indziej (2007) ukazał się jego tekst Joanna D'Arc w przekładzie Mateusza Borowskiego i Małgorzaty Sugiery. Publikowany w tym tomie w tłumaczeniu Mateusza Borowskiego i Małgorzaty Sugiery dramat Następny poziom Parsifal podejmuje typowy dla Staffela problem relacji między rzeczywistością a cyberprzestrzenią. Tym razem odwołuje się on do niezwykle popularnej gry typu RPG World of Warcraft, przeniesionej do Internetu. (źródło: https://www.dramatwspolczesny.pl/)
