„Padnij” (Żony polskich żołnierzy w Iraku)
Materiały i tekst: Paweł Demirski, Andrzej Mańkowski. Reżyseria: Piotr Waligórski.
Występują: Magdalena Boć, Marta Anna Kalmus, Monika Chomicka
Praca nad tym projektem rozpoczęła się od wizyty autorów w Zielonym Garnizonie pod Świętoszowem, gdzie twórcy przeprowadzili serię rozmów z żonami polskich żołnierzy stacjonujacych w Iraku. Utrwalili ich relacje, wspomnienia, emocje, poglądy społeczne i polityczne. Złożyły się one na poruszający, wielowątkowy tekst. Tekst kontrowersyjny. Daleki od politycznej poprawności, ostry, chwilami wręcz bezkompromisowy. Twórcy nie operują jednak ideologicznymi wytrychami, zderzają rozmaite poglądy i sprzeczne odczucia. Na tych sprzecznościach chwiejnie stoi niestabilny świat kobiet, uwikłanych w stabilizayjną akcję na Bliskim Wschodzie.
Fragmenty:
Zofia: (...) – Jak mnie syn zapyta dlaczego nie jesteśmy Amerykanami, to ja mu odpowiem nic się nie martw już niedługo, będziemy i Amerykańskie czołgi będą już do nas jechać, już niedługo będziemy jak Ameryka i wszyscy będą mówić po angielsku, i każdy będzie mógł powiedzieć, jak amerykanie do nas przyjadą, żeby była u nas demokracja, żeby w końcu była u nas demokracja, żeby ostrzelali urzędy, szpitale, oddziały banków i ministerstwa , żeby to wszystko zrównać z ziemią i ich wszystkich niech Amerykanie powsadzają do obozów, i niech ich sądzą, niech Amerykanie zrobią sąd bo u nas nie ma sądów bo jak się będę procesować to mój syn zdąży się wyprowadzić zanim zapadnie wyrok i ja nic mu nie odpowiem, nie odpowiem dlaczego jego ojciec wolał pojechać do Iraku niż zostać, bo nie przedłużyliby mu kontraktu i on się wyprowadzi o ja zostanę sama w niedokończonym domu. Dlatego niech już przyjadą niech już wracają z tego Iraku niech przyjadą tutaj, niech nas stabilizują, niech zrobią porządek niech nam zmienią flagę, na całą białą, niech sami coś na niej napiszą, niech do mnie też coś napiszą…
(...)
- A mój – ciągle chce strzelać. Zawsze bierze do przedszkola takiego żołnierzyka – komandosa amerykańskiego z plastiku – nie rusza się bez niego. I ostatnio taka sytuacja była, że gdzieś tam ręka komandosowi odpadła, więc był mały płacz i musiałam naprawić. A wczoraj też - bo noga tym razem zginęła i dzisiaj dopiero była tragedia w przedszkolu, bo nie mógł zabrać żołnierzyka, bo żołnierzyk nie ma nogi (...) i nie wiadomo gdzie jest ta noga.
Paweł Demirski. Rocznik 1979. Kierownik literacki Teatru Wybrzeże, dramaturg. Autor tekstów: „Nieprzytomnie”, „Skurwysyny” i nagrodzonego przez Teatr Rozmaitości scenariusza na konkurs „Carproject”. Wcześniej związany z Teatrem Polskim w Poznaniu. Współpracuje z Teatrem Rozmaitości w Warszawie. Stypendysta Royal Court Theatre w Londynie. Autor i opiekun dramaturgiczny projektu Verbatim w Teatrze Wybrzeże. Obecnie pracuje nad tekstem „Czarny Cukier” zamówionym przez gdański teatr.
Piotr Waligórski. Rocznik 1974. Krakowianin. Studiował historię(UJ), filozofię(PAT) i reżyserię na krakowskiej PWST, stypendysta DAMU w Pradze, asystent Krystiana Lupy. W trakcie studiów filozoficznych twórca niezależnego teatru i grupy teatralnej Arché. Reżyserował w Krakowie – „Naprawiacza świata” T.Bernharda. Debiutował w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu „Komediantem” T. Bernarda.
Materiały i tekst: Paweł Demirski, Andrzej Mańkowski. Reżyseria: Piotr Waligórski.
Występują: Magdalena Boć, Marta Anna Kalmus, Monika Chomicka
Praca nad tym projektem rozpoczęła się od wizyty autorów w Zielonym Garnizonie pod Świętoszowem, gdzie twórcy przeprowadzili serię rozmów z żonami polskich żołnierzy stacjonujacych w Iraku. Utrwalili ich relacje, wspomnienia, emocje, poglądy społeczne i polityczne. Złożyły się one na poruszający, wielowątkowy tekst. Tekst kontrowersyjny. Daleki od politycznej poprawności, ostry, chwilami wręcz bezkompromisowy. Twórcy nie operują jednak ideologicznymi wytrychami, zderzają rozmaite poglądy i sprzeczne odczucia. Na tych sprzecznościach chwiejnie stoi niestabilny świat kobiet, uwikłanych w stabilizayjną akcję na Bliskim Wschodzie.
Fragmenty:
Zofia: (...) – Jak mnie syn zapyta dlaczego nie jesteśmy Amerykanami, to ja mu odpowiem nic się nie martw już niedługo, będziemy i Amerykańskie czołgi będą już do nas jechać, już niedługo będziemy jak Ameryka i wszyscy będą mówić po angielsku, i każdy będzie mógł powiedzieć, jak amerykanie do nas przyjadą, żeby była u nas demokracja, żeby w końcu była u nas demokracja, żeby ostrzelali urzędy, szpitale, oddziały banków i ministerstwa , żeby to wszystko zrównać z ziemią i ich wszystkich niech Amerykanie powsadzają do obozów, i niech ich sądzą, niech Amerykanie zrobią sąd bo u nas nie ma sądów bo jak się będę procesować to mój syn zdąży się wyprowadzić zanim zapadnie wyrok i ja nic mu nie odpowiem, nie odpowiem dlaczego jego ojciec wolał pojechać do Iraku niż zostać, bo nie przedłużyliby mu kontraktu i on się wyprowadzi o ja zostanę sama w niedokończonym domu. Dlatego niech już przyjadą niech już wracają z tego Iraku niech przyjadą tutaj, niech nas stabilizują, niech zrobią porządek niech nam zmienią flagę, na całą białą, niech sami coś na niej napiszą, niech do mnie też coś napiszą…
(...)
- A mój – ciągle chce strzelać. Zawsze bierze do przedszkola takiego żołnierzyka – komandosa amerykańskiego z plastiku – nie rusza się bez niego. I ostatnio taka sytuacja była, że gdzieś tam ręka komandosowi odpadła, więc był mały płacz i musiałam naprawić. A wczoraj też - bo noga tym razem zginęła i dzisiaj dopiero była tragedia w przedszkolu, bo nie mógł zabrać żołnierzyka, bo żołnierzyk nie ma nogi (...) i nie wiadomo gdzie jest ta noga.
Paweł Demirski. Rocznik 1979. Kierownik literacki Teatru Wybrzeże, dramaturg. Autor tekstów: „Nieprzytomnie”, „Skurwysyny” i nagrodzonego przez Teatr Rozmaitości scenariusza na konkurs „Carproject”. Wcześniej związany z Teatrem Polskim w Poznaniu. Współpracuje z Teatrem Rozmaitości w Warszawie. Stypendysta Royal Court Theatre w Londynie. Autor i opiekun dramaturgiczny projektu Verbatim w Teatrze Wybrzeże. Obecnie pracuje nad tekstem „Czarny Cukier” zamówionym przez gdański teatr.
Piotr Waligórski. Rocznik 1974. Krakowianin. Studiował historię(UJ), filozofię(PAT) i reżyserię na krakowskiej PWST, stypendysta DAMU w Pradze, asystent Krystiana Lupy. W trakcie studiów filozoficznych twórca niezależnego teatru i grupy teatralnej Arché. Reżyserował w Krakowie – „Naprawiacza świata” T.Bernharda. Debiutował w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu „Komediantem” T. Bernarda.