POCZUCIE. NI-HI-HILIZM
Wystawa podejmie namysł w zakresie problematyki konstytuowania i konstruowania wypowiedzi artystycznej.
Tytułowe poczucie możemy tu rozumieć jako doznanie rzeczywistości w jakiś sposób opisywane i interpretowane, które w istotnym stopniu nadaje charakter treści wypowiedzi twórczej. Drugi człon tytułu: Ni-hi-hilizm odnosi się do problematyki trafności i adekwatności, propozycji artystycznych, które są formowane często przecież dość arbitralnie o ile możemy uwzględnić stan współczesnej wiedzy na ten temat. Co za tym idzie mamy tu uzasadnienie dla wyrażenia pewnej formy zwątpienia w słuszność deklaracji wygłaszanych na forum sztuki. Brak poczucia sensu może być określany jako stan świadomości nihilistycznej. Tego rodzaju poczucie związane ze świadomością wyczerpania lub nawet bezsilności uzmysławia skalę własnych ograniczeń i niewiedzy. W tytule wystawy zawarta jest zatem pewnego rodzaju przewrotność zniekształcenie zapisu słowa nihilizm wprowadza tu jakość zabawową możemy to potraktować jako odwołanie do tradycji ruchu dadaistycznego. W jakim zatem stopniu propozycje czynione przez artystów są rzeczywiście efektem świadomego namysłu i działania? Kreatywność ludzkiego myślenia jest tak duża, że filozofowie i artyści często bronią przegranych stwierdzeń, straconych pozycji. Inaczej niż w nauce w filozofii to niekoniecznie eksperymenty rozstrzygają kwestie, więc można obstawać w nieskończoność przy czymś ulubionym. Wiedza naukowa ma znaczenie dla filozofii i sztuki gdyż stanowisko filozoficzne sprzeczne z naukowo udowodnionym zachowaniem świata oznacza iż taki filozoficzny model jest po prostu błędny. Lecz nawet dla naukowe eksperymenty są nieskuteczne aby rozstrzygnąć kwestię istnienia.
To nie natura musi się dostosowywać do filozofii i sztuki ale na odwrót. Podejście temu przeciwstawne oznacza kreowanie kulturowej utopii co jednak może mieć walor spekulatywny i poszerzający wyobraźnię świata.
Gdy musimy coś opisać to opisujemy to językiem percepcji ponieważ w ten sposób uformowały się nasze wewnętrzne kategorie poprzez odniesienie do treści percepcji.
Takie odniesienie sprawia, iż na znaczeniu zyskuje problem języka jakim próbujemy opisać owo doświadczenie.
[Donald Hoffman] Logika, inwentaryzacja wiedzy, różne rodzaje racjonalności Które nauki najistotniej określają ramy uprawiania sztuki? Powyższą kwestię możemy ująć jako problem sztuki. Poczucie świata to nie tylko emocjonalno-uczuciowy wgląd ale także możliwość zwielokrotnienia doświadczenia poprzez techniki służące zmianie fizjologii mózgu ukierunkowane intencjonalnie i pozwalające dać wgląd w naturę rzeczywistości. Pewne świadome procesy przekraczają nawet granice meta-poznania i jak twierdzi Bernardo Kastrup: określamy je wówczas jako nieświadome choć fenomenalnie są świadome po prostu nie można ich ponownie reprezentować poznawczo, gdyż wykraczają poza dynamikę mentalną osobistego doświadczenia.
Nawet koncepcja czasoprzestrzeni jest rodzajem treści podmiotowości a nasza zdolność rozumienia takich dość oczywistych koncepcji również może być pozorna, fragmentaryczna i mieć względny charakter. Tzw. uwikłanie teoretyczne, fundujące możliwość formowania propozycji artystycznych jest w jakimś stopniu równoznaczne z określaniem horyzontów poznawczych naznaczonych humanistycznym zniekształceniem.
Marek Rogulski TNS / ICS / AHE
FEELING. NI-HI-HILISM
The exhibition will reflect on the issues of constituting and constructing an artistic statement.
The title feeling can be understood here as an experience of reality described and interpreted in some way, which to a significant extent gives character to the content of the creative statement. The second part of the title: Ni-hi-hilism refers to the issue of accuracy and adequacy, artistic proposals, which are often formed quite arbitrarily if we can take into account the state of contemporary knowledge on this subject. Consequently, we have here a justification for expressing a certain form of doubt in the validity of declarations made in the forum of art. The lack of a sense of meaning can be described as a state of nihilistic consciousness. This kind of feeling associated with the awareness of exhaustion or even helplessness makes one aware of the scale of ones own limitations and ignorance. The title of the exhibition therefore contains a certain perversity the distortion of the word nihilism introduces a playful quality here we can treat it as a reference to the tradition of the Dadaist movement. To what extent are the proposals made by artists really the result of conscious reflection and action? The creativity of human thinking is so great that philosophers and artists often defend failed statements, lost positions. Unlike in science in philosophy it is not necessarily experiments that decide issues, so one can insist indefinitely on something favorite. Scientific knowledge is important for philosophy and art because a philosophical position that contradicts the scientifically proven behavior of the world means that such a philosophical model is simply wrong. But even for science, experiments are ineffective in resolving the issue of existence.
It is not nature that must adapt to philosophy and art, but the other way around. An approach that is opposed to this means creating a cultural utopia, which, however, can have a speculative value and expand the imagination of the world.
When we have to describe something, we describe it in the language of perception because that is how our internal categories have been formed by reference to the content of perception.
Such a reference makes the problem of the language we try to describe this experience more important. [Donald Hoffman] Logic, inventory of knowledge, different types of rationality Which sciences most significantly define the framework for practicing art? We can express the above issue as the problem of art. The sense of the world is not only emotional-feeling insight but also the possibility of multiplying experience through techniques for changing the physiology of the brain directed intentionally and allowing for insight into the nature of reality. Certain conscious processes even exceed the limits of meta-cognition and, as Bernardo Kastrup claims: we then define them as unconscious although they are phenomenally conscious they simply cannot be cognitively represented again, because they go beyond the mental dynamics of personal experience. Even the concept of time-space is a kind of content of subjectivity and our ability to understand such quite obvious concepts can also be apparent, fragmentary and have a relative character. The so-called theoretical entanglement that provides the possibility of forming artistic proposals is to some extent equivalent to defining cognitive horizons marked by humanistic distortion. Marek Rogulski TNS / ICS / AHE
