Kluczowym dla rozumienia roli i specyfiki sztuki publicznej jest sposób, w jaki definiujemy samą przestrzeń publiczną. W teorii i krytyce sztuki współczesnej często, aczkolwiek niesłusznie, zwraca się uwagę na aspekt przestrzenny sztuki w obszarze publicznym. Mówi się o terytoriach otwartych, o wyjściu poza muzeum, odkrywaniu nowych przestrzeni dla sztuki. Jednak w ten sposób można przeoczyć najbardziej istotną kwestię, którą jest publiczność przestrzeni, która może być rozumiana zarówno jako grupa ludzi użytkujących dane miejsce, jak i specyficzny sposób jego użytkowania. Sfera publiczna jest dynamiczną wiązką społecznych, politycznych i kulturowych praktyk. Artysta decydujący się na tworzenie sztuki publicznej podejmuje ryzyko pracy wewnątrz tego płynnego uniwersum. Stymuluje, podważa, krytykuje i eksperymentuje ze starymi i nowymi formami ludzkiego bycia obok i wobec siebie w przestrzeni, wpływa na ich kształt. Zamiast tworzyć artefakty artysta, używając beuysowskiej figury, współtworzy nowe formy gromadzenia się ludzi, a sztuka uwalnia swój publiczny potencjał.
Kuba Szreder jest absolwentem Socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od lat pracuje przede wszystkim jako kurator oraz twórca interdyscyplinarnych projektów z pogranicza sztuki, myśli i krytyki społecznej oraz politycznej aktywności. Ma szerokie doświadczenie w
tworzeniu projektów w przestrzeni publicznej, był kuratorem konferencji "Otwieranie przestrzeni. Lokalizowanie sztuki publicznej", która odbyła się w Warszawie jesienią 2007 roku. Jako autor i redaktor współpracuje z "Obiegiem" oraz krakowskim wydawnictwem ha!art, w którym wydano współredagowaną przez niego książkę "Futuryzm Miast Przemysłowych".
