Polaków Portret Własny jest cyklem monideł stworzonych za pomocą przedmiotów, tkanin i papierów. Składa się on z trzynastu prac wykonanych na płótnie, każde o wymiarze 70x100 cm. Przedstawione są znane osobistości związane z Polską, a także ważne motywy z życia ludzkiego. Subiektywnie wybrane przeze mnie, jako obraz mojej Polski. Mojej Ojczyzny. Charakter całości nawiązuje do jarmarczności i satyry. Dzięki wybranej formie monidła, odbiorca staje się współuczestnikiem. Przez wsadzenie swojej twarzy w monidło może przez chwilę być daną postacią. Odbiór pracy staje się wtedy głębszy, bardziej symboliczny. Całość zrozumienia zależy od wnikliwości widza. Przechodzeń może mieć zabawny czas przymierzając kolejne monidła, bardziej ciekawski widz stanie i dłużej zastanawiać się będzie w którą postać chciałby wejść, a w którą raczej nie, a jeszcze inny widz przyglądać się będzie tylko z daleka. Jest to praca uniwersalna pod względem odbiorcy, uważam, że również nieobojętna. Zachęca do wnikliwości, do patrzenia nie tylko powierzchownie, a podejścia bliżej, spojrzenia także i niekiedy od tyłu.
Użyte przedmioty i materiały zostały starannie dobrane pod względem ich charakteru, zna- czenia, odbioru, sensoryki. Obecne są powszechnie znane symbole czy elementy ubioru. Prace często mają ukryte znaczenia, których trzeba się dopatrzeć lub też są widoczne, ale niezgodne z ogólnym światopoglądem, co sprawia, że stają się wymagające do przyswojenia. Taki jest też cel tego cyklu. Ma nakłaniać do zwątpienia w utarte znaczenia i ślepe tradycje, często przyjmowane bezmyślnie. Prace te mają pogłębić samoświadomość. Moją i każdego, kto je ogląda.
Cykl Polaków Portret Własny ukazuje inną formę projektowania. Tą związaną z projektowaniem uczucia i odczucia. Związaną z reakcjami i skojarzeniami. Obserwującą i dociekliwą. Wiążącą się z pytaniami: co da taki element? a taki? co da szorstkość? co gładkość? co otwarte oczy? co brak oczu? itd. Jest to projektowanie związane z powątpiewaniem we wszystko i próbą szukania odpowie- dzi na każde, nawet te najtrudniejsze pytanie, często pozornie najłatwiejsze. Cykl ten jest w całości zrobiony ręcznie, bez pomocy obróbek komputerowych. Cofnięcie, źle przyklejonego elementu niesie ze sobą większe konsekwencje i poświęcony czas niż naciśnięcie przycisku na klawiaturze komputera. W pracach z cyklu widać niekiedy takie błędy, poprawki. Natomiast to sprawia, że nie są one sztuczne. Są prawdziwe, związane z drogą i procesem twórczym. Z szukaniem tego najlepszego środka wyrazu. Z błądzeniem i odnajdywaniem. Siebie.
