VI FESTIWAL SZEKSPIROWSKI
„Sen nocy letniej”
Przekład N.Satina
Inscenizacja i reżyseria Oleg Żiugżda
Scenografia Larysa Mikina
Muzyka Paweł Kondrusewicz
Tezeusz, książę Aten A. Bobrowski, W. Korniew
Egeusz, ojciec Hermii J. Burakow
Lizander G.Zakrewskaja, M.Łazarjewa
Demetriusz A. Jendrzejewskij
Filostrat Ł. Pawłowskaja
Rzemieślnicy Ateńscy
Piotr Pigwa J.Burakow
Spój A.Jendrzejewski
Spodek W. Probodjak
Duda I.Dobruk
Zdechlak S.Bobrowskaja, T. Korniewa
Ryjek G.Zakrewskaja, M.Łazarjewa
Hipolita, królowa Amazonek Ł.Mikulicz
Hermia S.Bobrowskaja, T.Korniewa
Helena I.Dobruk
Oberon, król elfów A.Bobrowski, W.Korniew
Tytania, królowa elfów Ł.Mikulicz
Puk, złośliwy elf Ł. Pawłowskaja
Najważniejszy dla mnie w tej najlżejszej sztuce Szekspira jest powiew młodości - te otumaniające opary miłości zdolne odmienić życie każdego, niezależnie od wieku. Szaleństwo, rozpacz, nadzieja, zazdrość co jeszcze może uczynić nasze życie tak burzliwym i niepowtarzalnym jak te choroby miłości?
Jakże jednak często w gorączkowych snach zakochanych jest miejsce dla radości i koszmaru, śmiechu i rozpaczy!
Więc niech pocieszeniem dla nas będą słowa, że wszystko „...to tylko łagodny sen w tę letnią noc”
Oleg Żiugżda
„...Pełna zabawy bajka Szekspira...” od dawna jest ulubioną komedią teatrów dramatycznych. Dwie pary kochanków, dwie pary królewskie, komiczna kompania rzemieślników - każdej jako tako zgranej trupie aktorskiej daje możliwość „zabawienia się”. W przypadku spektaklu białoruskiego dodatkowo okazuje się, że lalki w niczym nie ustępują „żywym” kolegom. Wszystkie - w kostiumach z epoki elżbietańskiej, subtelne, długorękie i długonogie - są jednocześnie podniosłe i wzruszające.
Rzemieślnicy w jaskrawych kombinezonach (żywi aktorzy) tak pragną „trafić na scenę”, że aż na nią wpadają. Kłócą się, popychają, starają się zdobyć sympatię widzów poprzez wygłupy i żarty. Kiedy jednak wszystkie role zostają rozdzielone i prolog jest już zakończony - zaczyna się szekspirowska opowieść.
Bohaterowie błądzą w bajkowym lesie, zamieniają się miejscami, zmieniają się również osoby kierujące lalkami. Z początku jedną parę zakochanych grają kobiety, drugą zaś mężczyźni. Gdy następuje zakończenie intrygi, bohaterowie odnajdują się na właściwych, przypisanych im miejscach. Porządek zostaje przywrócony.
„Sen nocy letniej”
Przekład N.Satina
Inscenizacja i reżyseria Oleg Żiugżda
Scenografia Larysa Mikina
Muzyka Paweł Kondrusewicz
Tezeusz, książę Aten A. Bobrowski, W. Korniew
Egeusz, ojciec Hermii J. Burakow
Lizander G.Zakrewskaja, M.Łazarjewa
Demetriusz A. Jendrzejewskij
Filostrat Ł. Pawłowskaja
Rzemieślnicy Ateńscy
Piotr Pigwa J.Burakow
Spój A.Jendrzejewski
Spodek W. Probodjak
Duda I.Dobruk
Zdechlak S.Bobrowskaja, T. Korniewa
Ryjek G.Zakrewskaja, M.Łazarjewa
Hipolita, królowa Amazonek Ł.Mikulicz
Hermia S.Bobrowskaja, T.Korniewa
Helena I.Dobruk
Oberon, król elfów A.Bobrowski, W.Korniew
Tytania, królowa elfów Ł.Mikulicz
Puk, złośliwy elf Ł. Pawłowskaja
Najważniejszy dla mnie w tej najlżejszej sztuce Szekspira jest powiew młodości - te otumaniające opary miłości zdolne odmienić życie każdego, niezależnie od wieku. Szaleństwo, rozpacz, nadzieja, zazdrość co jeszcze może uczynić nasze życie tak burzliwym i niepowtarzalnym jak te choroby miłości?
Jakże jednak często w gorączkowych snach zakochanych jest miejsce dla radości i koszmaru, śmiechu i rozpaczy!
Więc niech pocieszeniem dla nas będą słowa, że wszystko „...to tylko łagodny sen w tę letnią noc”
Oleg Żiugżda
„...Pełna zabawy bajka Szekspira...” od dawna jest ulubioną komedią teatrów dramatycznych. Dwie pary kochanków, dwie pary królewskie, komiczna kompania rzemieślników - każdej jako tako zgranej trupie aktorskiej daje możliwość „zabawienia się”. W przypadku spektaklu białoruskiego dodatkowo okazuje się, że lalki w niczym nie ustępują „żywym” kolegom. Wszystkie - w kostiumach z epoki elżbietańskiej, subtelne, długorękie i długonogie - są jednocześnie podniosłe i wzruszające.
Rzemieślnicy w jaskrawych kombinezonach (żywi aktorzy) tak pragną „trafić na scenę”, że aż na nią wpadają. Kłócą się, popychają, starają się zdobyć sympatię widzów poprzez wygłupy i żarty. Kiedy jednak wszystkie role zostają rozdzielone i prolog jest już zakończony - zaczyna się szekspirowska opowieść.
Bohaterowie błądzą w bajkowym lesie, zamieniają się miejscami, zmieniają się również osoby kierujące lalkami. Z początku jedną parę zakochanych grają kobiety, drugą zaś mężczyźni. Gdy następuje zakończenie intrygi, bohaterowie odnajdują się na właściwych, przypisanych im miejscach. Porządek zostaje przywrócony.