Spektakl Sonata Kreutzerowska walczy o nagrodę na tegorocznej edycji Sopockich Konsekwencji Teatralnych.
Monodram nie jest łatwą formą sceniczną. Ani dla widza, ani dla wykonawcy. Po pierwsze tekst, najważniejszy i jedyny rekwizyt, po drugie aktor, który, zdany tylko na siebie, musi swoją grą wejść w dialog z widzem i wykrzesać w jego głowie obrazy. W tym sensie wyreżyserowana przez Łukasza Lewandowskiego Sonata Kreutzerowska jest monodramem bynajmniej idealnym. Daniel Salman, przez większość sztuki siedząc jedynie na krześle, w swojej spowiedzi o prokuratorskiej precyzyjności, tak mądrze rozkłada akcenty, bawi się słowami, rytmem, pauzami, i robi to w tak naturalny, uwodzący sposób, że przez 80 minut trudno oderwać wzrok i ucho, by nie uronić słowa jego historii. A historia, na podstawie noweli Lwa Tołstoja z roku 1889, to z męskiej perspektywy opowieść o szczęśliwym małżeństwie, w które niepostrzeżenie wkrada się najpierw patriarchalna potrzeba kontroli, potem walka o dominację i w końcu zrodzona z chorych urojeń zazdrość, która finalnie prowadzi do tragedii. Dla twórców ważne w ich sztuce jest nawiązanie do dzisiejszej debaty społecznej, dyskutującej tematy płciowości czy walki o prawa kobiet. To wybrzmiewa. I tylko zaskakuje fakt, że my w tej opowieści tak bardzo sympatyzujemy z szowinistycznym bohaterem.
tekst: Lew Tołstoj / reżyseria: Łukasz
Lewandowski / kostiumy: Emil Wysocki / obsada:
Daniel Salman, Małgorzata Pietroń (wiolonczela) /
Teatr im. Juliusza Osterwy, Lublin
