"My dzieci z dworca zoo" to spektakl szczególnie przeznaczony dla młodzieży szkół gimnazjalnych lecz również dla ludzi w każdym wieku - odważny i łamiący podstawowe kanony nawet teatru awangardowego, doskonale przyjmuje się jako niemoralizujący głos terapeutów.
I zapewne nie będzie w tym zniechęcenia młodzieży kolejną dawką profilaktyki. Nie podlega dyskusji fakt, że temat się nie zdewaluował - najprawdopodobniej coraz łatwiej jest o dostęp do narkotyków czy też innych dopalaczy, a coraz trudniej jest rodzicom czy opiekunom dostrzec problem. Bo po prostu nie chcemy widzieć. Świat wykreowany przez bohaterów "Dzieci" pomimo ascetyczność scenografii i oszczędności środków wyrazu to spowiedź przerażająca - doprawiona świetną muzyką Marcina Rumińskiego i ciekawymi rozwiązaniami scenicznymi. Niebagatelna w tym rola bardzo dobrej adaptacji powieści na potrzeby teatru - nienatrętnego uwspółcześnienia wydarzeń, metaforyki stanów narkotycznych czy odwyku. Tu wszystko ma drugie dno, a widzowie tylko pozornie są po drugiej stronie peronu.
