Zabawna i urocza opowiastka dziejąca się w murach pełnego tajemnic Strasznego dworu. Bohaterowie intrygują, polują na zwierza, zażywają tabaki, straszą i kochają. Panowie są zaprzysiężonymi kawalerami. Panny szlachcianki polują na męża.
Trudno oprzeć się wzruszeniu, słuchając nostalgicznego tercetu Cichy domku modrzewiowy, czy Arii z kurantem Cisza dokoła. Gromkie brawa niezmiennie zbiera wykonanie bodaj najsłynniejszej polskiej arii operowej Ten zegar stary.
Po raz pierwszy zaprezentowana w roku 1865, tuż po upadku powstania styczniowego, opera zostałą przyjęta przez warszawską publiczność z radością i podnieceniem. Zaniepokojona takimi reakcjami rosyjska cenzura po zaledwie trzech przedstawienia kazała zdjąć operę z afisza. Moniuszko już nigdy nie zobaczył Strasznego dworu na scenie.
Oprócz treści patritycznych o wartości utowru świadczą również liczne elementy komiczne. Zachwycające kostiumy dają wyobrażenie o słabości naszej szlachty do zbytku. Spektakl wieńczy pełen rozmachu, zamaszysty mazur.
Stanisław Moniuszko
Straszny dwór
libretto: Jan Chęciński
kierownictwo muzyczne: Andrzej Knap
reżyseria: Bogusława Czosnowska
scenografia: Józef Napiórkowski
choreografia: Henryk Rutkowski
przygotowanie chóru: Elżbieta Wiesztordt
Obsada:
Krzysztof Gasz: Stefan
Ewelina Wojciechowska: Jadwiga
Bartłomiej Tomaka: Skołuba
Adam Węgliński: Grześ
Leszek Skrla/Florian Skulski: Miecznik
Anna Fabrello: Hanna
Jacek Szymański: Damazy
Łukasz Goliński: Zbigniew
Joanna Wesołowska: Cześnikowa
Kamil Pękala: Maciej
oraz Balet, Chór i Orkiestra POB
Trudno oprzeć się wzruszeniu, słuchając nostalgicznego tercetu Cichy domku modrzewiowy, czy Arii z kurantem Cisza dokoła. Gromkie brawa niezmiennie zbiera wykonanie bodaj najsłynniejszej polskiej arii operowej Ten zegar stary.
Po raz pierwszy zaprezentowana w roku 1865, tuż po upadku powstania styczniowego, opera zostałą przyjęta przez warszawską publiczność z radością i podnieceniem. Zaniepokojona takimi reakcjami rosyjska cenzura po zaledwie trzech przedstawienia kazała zdjąć operę z afisza. Moniuszko już nigdy nie zobaczył Strasznego dworu na scenie.
Oprócz treści patritycznych o wartości utowru świadczą również liczne elementy komiczne. Zachwycające kostiumy dają wyobrażenie o słabości naszej szlachty do zbytku. Spektakl wieńczy pełen rozmachu, zamaszysty mazur.
Stanisław Moniuszko
Straszny dwór
libretto: Jan Chęciński
kierownictwo muzyczne: Andrzej Knap
reżyseria: Bogusława Czosnowska
scenografia: Józef Napiórkowski
choreografia: Henryk Rutkowski
przygotowanie chóru: Elżbieta Wiesztordt
Obsada:
Krzysztof Gasz: Stefan
Ewelina Wojciechowska: Jadwiga
Bartłomiej Tomaka: Skołuba
Adam Węgliński: Grześ
Leszek Skrla/Florian Skulski: Miecznik
Anna Fabrello: Hanna
Jacek Szymański: Damazy
Łukasz Goliński: Zbigniew
Joanna Wesołowska: Cześnikowa
Kamil Pękala: Maciej
oraz Balet, Chór i Orkiestra POB