Alejandra Pizarnik to nie tylko jedna z czołowych poetek XX wieku, ale przede wszystkim feministka z doświadczeniem emigracji (rodzina Pizarnik to Żydzi pochodzenia Ukraińskiego). To poetka, której doświadczenia korespondują z wielonarodowymi tradycjami Miasta Gdańska oraz z jego szczególną rolą promowania idei równości oraz pielęgnowania pamięci o doświadczeniu migracji. Autorka zaliczana do poetek wyklętych w swojej pełnej osamotnienia i smutku twórczości rozprawia się z obsesjami, jakie towarzyszyły jej przez całe życie: poczuciem wyobcowania, dyskryminacji, bycia obiektem drwin i wreszcie samobójstwa, które w wieku trzydziestu sześciu lat urzeczywistniła.
