Grupa brytyjska. Powstała w 1974 w Finchden Manor. Założył ją Robert John Godfrey (30.07.1947, Leeds Castle, Kent), gruntownie wykształcony muzyk, który uczył się w Royal College i Royal Academy of Music (żadnej z tych uczelni co prawda nie ukończył), były współpracownik zespołu Barclay James Harvest, a także solista, znany z ambitnego, nie do końca jednak udanego koncept albumu "Fall Of Hyperion", wydanego w 1974 przez Charismę (przypisuje mu się ponadto płytę "Distance Between Us", opublikowaną dwa lata wcześniej przez Distance, a sygnowaną: Don Bradshaw Leather).
muzyka alternatywna - koncerty w Trójmieście
W składzie od początku występował też Stephen Stewart - g., perc., wywodzący się z formacji Pavanq. Trudniej było dobrać pozostałych muzyków. W pierwszych miesiącach przez grupę przewinęło się wiele osób, m.in. Peter Roberts - voc. i Nick Magnus - k.
1 stycznia 1975, w przeddzień rozpoczęcia przez
The Enid pracy nad debiutanckim albumem, Roberts odebrał sobie życie. Wstrząśnięty Godfrey zdecydował się wtedy nie szukać nikogo na jego miejsce, lecz skoncentrować się przede wszystkim na tworzeniu muzyki instrumentalnej. Ostatecznie w składzie, który firmował pierwszą płytę, "In The Region Of The Summer Stars" 1976, oprócz Godfreya i Stewarta znaleźli się: Francis Lickerish - g., Glenn Tollett - b., k., tba. i Robbie Dobson - dr.
Także w następnych latach Godfreyowi niełatwo było utrzymać stałą obsadę. Już w 1976 Tollett i Dobson odeszli, a dołączyli: Charlie Elston - k, Terry Pack -b i David Storey - dr, perc. W 1978 pojawił się jeszcze jeden muzyk: William Gilmour-k. W 1979 Packa i Storeya zastąpili Martin Russell - b, k i zwerbowany ponownie Dobson. W latach osiemdziesiątych stałymi członkami formacji byli tylko Godfrey i Stewart.
W 1988 grupa zawiesiła działalność. W 1993 odrodziła się, a w składzie oprócz Godfreya znaleźli się Neil Sheppard - g, znany z Tygers Of Pan Tang, Marcus - k, Nick May - b, znany z Jadis, i Chris North - dr. Niebawem Northa zastąpił Steve Huges - dr.
Godfrey, formując The Enid, liczył bardzo na pomoc Tony'ego Strattona Smitha, szefa wytwórni Charisma, który był pomysłodawcą powstania płyty "Fall Of Hyperion", i jemu przedstawił ideę pierwszego dzieła formacji, concept albumu inspirowanego postaciami z Tarota, roboczo zatytułowanego "Voyage Of The Acolyte". Stratton Smith nie bardzo jednak wierzył w powodzenie całego przedsięwzięcia i nie tylko nie zaproponował grupie podpisania kontraktu, ale wytrącił jej też karty z ręki, niebawem bowiem, jesienią 1975, Charisma wydała pierwszą solową płytę Steve'a Hacketta, gitarzysty Genesis, opatrzoną tytułem "Voyage Of The Acolyte" i opartą na motywach wziętych z Tarota...
Ostatecznie debiutancki album The Enid ukazał się w lutym 1976 nakładem firmy Buk. Otrzymał oczywiście inny tytuł, niż planowano - "In The Region Of The Summer Stars".
Wypełniły go kompozycje niezwykle efektowne, mniej lub bardziej rozbudowane formalnie, pełne odniesień do muzyki dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych mistrzów, jak Sir Edward Elgar, Gustav Mahler, Siergiej Rachmaninow czy Igor Strawiński, zinstrumentowane z orkiestrowym rozmachem, m.in. The Fool... The Falling Tower, The Lovers oraz połączone w całość The Last fudgement i In The Region Of The Summer Stars. Dwie z nich, The Lovers i tytułowa, ukazały się też na singlu. Nie były to jednak najlepsze czasy dla takiej muzyki.
Wraz z eksplozją punku era art rocka wydawała się przeminąć bezpowrotnie, i ani ta, ani żadna z późniejszych płyt The Enid nie zdobyła większej popularności. Dokonania formacji spotkały się jednak z ogromnym uznaniem niezbyt już może licznych, ale aktywnych zwolenników takiego grania. Dla Codfreya był to wystarczający powód, by nie składać broni.
Wytwórnia EMI International wydała następne płyty The Enid, w maju 1977 singel Jubilee/Omega, we wrześniu tego roku następny Golden Earrings/Omega, a w listopadzie album "Aerie Faerie Nonsense", zawierający m.in. niezwykłą kompozycję Fand, wywiedzioną z poematu symfonicznego The Garden Of Fand Sir Arnolda Baxa, niestety trochę okrojoną (pełna wersja ukazała się dopiero w 1985 na płycie "Fand - Symphonic Tone Poem").
W 1978 formacja wykonała niezbyt fortunny ruch i związała się ze stojącą na progu bankructwa firmą Pye. Nagrane dla niej płyty - single Dambusters March - Land Of Hope And Glory/The Skyeboat Song z sierpnia 1979 i The Fool/Tito z czerwca 1980 oraz albumy "Touch Me" z lutego 1979, "Six Pieces" z października tego roku i nagrany z orkiestrą "Rhapsody In Rock" z października 1980 - należą wszakże do jej najwybitniejszych osiągnięć. Wyróżniał się zwłaszcza album "Touch Me", zawierający m.in. kolejną wielką formę w dorobku The Enid - Albion Fair, nagraną z udziałem m.in. Tony'ego Freera, którego partie oboju i rożka angielskiego przydały muzyce formacji subtelnego wdzięku.
Po 1980 kariera The Enid się załamała. W następnych latach grupa nagrała tylko kilka singli z utworami nie dorównującymi dawnym osiągnięciom. Były to m.in. When You Wish Upon A Star/Jessica z lipca 1981 i Heigh Ho/Twinkle Little Star z listopada tego roku, wydane przez Bronze, oraz And Then There Were None/Letter From America z sierpnia 1982, wydany przez Rak.
Członkowie formacji zarabiali w tym czasie jako muzycy akompaniujący piosenkarce Kim Wilde. Dopiero w 1983 grupa znowu się zaktywizowała. Założyła własną firmę fonograficzną Enid oraz rodzaj agencji promocyjnej połączonej z fan clubem The Stand (ona również wydawała płyty, zazwyczaj rozprowadzane wyłącznie wśród członków klubu), i już w lutym wróciła udanym albumem "Something Wicked This Way Comes" z repertuarem o wydźwięku antywojennym.
Godfrey bardzo się w tym czasie zaangażował w walkę o pokój na świecie, m.in. doprowadził do bojkotu wykonawców związanych z EMI na festiwalu w Glastonbury, próbując wywrzeć w ten sposób nacisk na koncern Thorn, właściciela tej firmy, aby zaprzestał produkcji systemów naprowadzających do rakiet Trident. Grupa utrzymała wysoki poziom na następnych płytach, jak "The Spell" z października 1984, "Salome" z marca 1986 i "The Seed And The Sower" z 1988. Później jednak zniknęła z rynku. Godfrey zaopiekował się wtedy jako kompozytor i menażer zespołem Come September. Ale w 1993 formacja się odrodziła i zrealizowała kolejne albumy w dawnym stylu: "Tripping The Light Fantastic" z listopada 1994, "Sundialer" z października 1995 i "Anarchy On 45" z sierpnia 1996.
13 listopada 1999 obchodziła dwudziestopięciolecie działalności na uroczystym koncercie w Derby Assembly Rooms. Godfrey jako solista nagrał oprócz płyty "Fall Of Hyperion" także dwie kasety: "The Musie Of William Arkle" (The Stand, 1988), sygnowaną pseudonimem William Arkle, oraz "Reverberations" (Nuage, 1989). Magnus i Dobson po rozstaniu z The Enid założyli zespół Autumn, który zostawił po sobie album "Oceanworld" (Autumn, 1978) z muzyką w stylu Yes, Genesis i Camel. Później Magnus dołączył do grupy Steve'a Hacketta, a Dobson do Hawkwind.
