Uchodźcy. Testigo Documentary
DzikiStyl Company
Premiera (czerwiec 2016) w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, Klub Żak
Temat nowego spektaklu Dzikiego Stylu dotyka kwestii wzbudzającej w ostatnich miesiącach ogromne emocje w całej Europie: losu uchodźców, opuszczających swoje rodzinne kraje z powodu wojny czy prześladowań, podróżujących tysiące kilometrów w poszukiwaniu lepszego życia.
Mirosław Baran o spektaklu: "Uchodźcy. Testigo Documentary", najnowsza premiera formacji Dziki Styl Company, potwierdza silną pozycję grupy na polskiej scenie tańca i udowadnia, że za pomocą samego tylko ruchu można opowiedzieć o ważnych kwestiach politycznych i społecznych. To poruszający spektakl-oskarżenie, z wyrazistą choreografią, silnymi emocjami i jasnym przesłaniem. (...)
Bezpośrednią inspiracją przedstawienia są zdjęcia i rozmowy z Maciejem Moskwą, urodzonym w Gdańsku wielokrotnie nagradzanym fotografikiem, członkiem tytułowego kolektywu Testigo Documentary. Moskwa od wielu miesięcy śledzi z aparatem fotograficznym los przybywających do Europy z Bliskiego Wschodu i Afryki uchodźców. Choć w choreografii pojawiają się bezpośrednie odwołania do zdjęć Moskwy, to ich znajomość nie jest konieczna, aby odczytać przedstawienie. Choreograf i reżyser spektaklu Patryk Gacki prowadzi swoją opowieść w sposób jednoznaczny i wyrazisty, stawiając nie na linearną, paradokumentalną historię, ale emocje towarzyszące tym, którzy zmuszeni byli opuścić swój kraj i ruszyć w nieznane.
Właśnie taka scena otwiera cały spektakl. Z ciemności snopy światła latarek wydobywają ciało Wiolety Fiuk, która budzi się i, męczona wspomnieniami wojny, rusza w drogę. Kolejne sceny to symbole losu uciekinierów, dzięki mediom znane praktycznie nam wszystkim: podróż przez morze, przybycie do Europy, doraźna pomoc, obóz dla uchodźców, wreszcie mur na granicy węgiersko-chorwackiej. Trójka tancerzy operuje wyrazistymi emocjami: widzimy rozdarcie wewnętrzne, strach przed wyruszeniem w podróż, początkową radość po przybyciu do Europy, zniechęcenie i rozczarowanie, gdy okazuje się, że ostatnim przystankiem może być obóz, fizyczne wyczerpanie, nerwowość w trakcie próby ucieczki przez druty.
Ruch w "Uchodźcach. Testigo documentary" jest typowy dla realizacji Dzikiego Stylu, powstaje z połączenia bardzo różnych technik. Niespieszna choreografia, zbudowana w głównym stopniu na partnerowaniu, rozbija się na krótkie sola, wyraziste, poruszające duety i efektowane tria. U każdego z tancerzy widać charakterystyczne cechy ruchu: u Wiolety Fiuk ruch jest energiczny i efektowny, u Patryka Gackiego - skupiony, z figurami z bboyingu, u Michała Łabusia - płynny, organiczny, z odwołaniami do baletu. Walory te zderzają się w szczególnie interesujący sposób w licznych duetach, za każdym razem tworząc nową wartość: ruch nerwowy, rwany, mechaniczny u Gackiego i Łabusia czy pełny emocji, spójny, klasycyzujący u Fiuk i Łabusia.
Autorzy spektaklu konsekwentnie kierują uwagą widza za pomocą oświetlenia: na początku są to pojedyncze snopy światła latarek, wyodrębniające z ciemności sylwetkę, twarz czy ruch; potem reflektory, zmieniające co chwila oświetlenie i tak pozostającej cały czas w półmroku sceny. Silne emocje podbija efektowna, niepokojąca, mocna muzyka: z elektronicznymi szumami i "brudami", wmiksowanymi szeptami i głosami, powracającymi czystymi frazami fortepianu. (...)
"Uchodźcy. Testigo Documentary" jest rzadkim przykładem zajęcia się w tańcu tematem społecznym (a jeżeli już takie przykłady mieliśmy, to odnosiły się one przede wszystkim do kwestii ciała i płci). Tancerze nie szukają efektownych rozwiązań choreograficznych; cały ruch podporządkowany jest idei, przesłaniu, wyrazistym emocjom. To kolejne, po "Radiu Żelaza" przedstawienie Dzikiego Stylu, odnoszące się do kwestii wolności. Tym razem jednak tancerze zajmują się nie nieco abstrakcyjną ideą, ale tragicznym losem tysięcy ludzi.
Reżyseria: Patryk Gacki
Choreografia, światła, kostiumy: Dziki Styl Company
Muzyka: kolaż
Wykonanie: Michał Łabuś, Wioleta Fiuk, Patryk Gacki
Współpraca artystyczna: Pavel Zuštiak
---
Grupa Dziki Styl Company założona została przez Wioletę Fiuk i Patryka Gackiego - profesjonalnych tancerzy i choreografów - w 2010 roku. Formacja oficjalnie zadebiutowała na scenie rok później, spektaklem "Dzieci innego Boga" w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca. Bardzo szybo wykształcił się charakterystyczny styl grupy, łączący techniki tańca modern i breakdance.
Dziki Styl przygotował m. in. spektakle "7.2", "Qveldriga" i "Streetwise", prezentowane w ramach kolejnych edycji GFT oraz "The Pale Fox", który grany był na deskach Teatru Muzycznego im. Baduszkowej w Gdyni. Założyciele grupy przygotowywali także ruch sceniczny w teatrach dramatycznych, regularnie współpracując przede wszystkim z reżyserem Adamem Nalepą.
W 2015 roku do formacji dołączył Michał Łabuś, m.in. dwukrotny mistrz Polski w Hip-Hopie oraz wicemistrz świata w Hip-Hopie, wieloletni solista Bałtyckiego Teatru Tańca. Wystąpił on już w świetnie przyjętym przez publiczność i krytykę "Radiu Żelaza", ostatniej przed "Uchodźcami" produkcji Dzikiego Stylu, której premiera odbyła się w trakcie zeszłorocznego GFT.
DzikiStyl Company
Premiera (czerwiec 2016) w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, Klub Żak
Temat nowego spektaklu Dzikiego Stylu dotyka kwestii wzbudzającej w ostatnich miesiącach ogromne emocje w całej Europie: losu uchodźców, opuszczających swoje rodzinne kraje z powodu wojny czy prześladowań, podróżujących tysiące kilometrów w poszukiwaniu lepszego życia.
Mirosław Baran o spektaklu: "Uchodźcy. Testigo Documentary", najnowsza premiera formacji Dziki Styl Company, potwierdza silną pozycję grupy na polskiej scenie tańca i udowadnia, że za pomocą samego tylko ruchu można opowiedzieć o ważnych kwestiach politycznych i społecznych. To poruszający spektakl-oskarżenie, z wyrazistą choreografią, silnymi emocjami i jasnym przesłaniem. (...)
Bezpośrednią inspiracją przedstawienia są zdjęcia i rozmowy z Maciejem Moskwą, urodzonym w Gdańsku wielokrotnie nagradzanym fotografikiem, członkiem tytułowego kolektywu Testigo Documentary. Moskwa od wielu miesięcy śledzi z aparatem fotograficznym los przybywających do Europy z Bliskiego Wschodu i Afryki uchodźców. Choć w choreografii pojawiają się bezpośrednie odwołania do zdjęć Moskwy, to ich znajomość nie jest konieczna, aby odczytać przedstawienie. Choreograf i reżyser spektaklu Patryk Gacki prowadzi swoją opowieść w sposób jednoznaczny i wyrazisty, stawiając nie na linearną, paradokumentalną historię, ale emocje towarzyszące tym, którzy zmuszeni byli opuścić swój kraj i ruszyć w nieznane.
Właśnie taka scena otwiera cały spektakl. Z ciemności snopy światła latarek wydobywają ciało Wiolety Fiuk, która budzi się i, męczona wspomnieniami wojny, rusza w drogę. Kolejne sceny to symbole losu uciekinierów, dzięki mediom znane praktycznie nam wszystkim: podróż przez morze, przybycie do Europy, doraźna pomoc, obóz dla uchodźców, wreszcie mur na granicy węgiersko-chorwackiej. Trójka tancerzy operuje wyrazistymi emocjami: widzimy rozdarcie wewnętrzne, strach przed wyruszeniem w podróż, początkową radość po przybyciu do Europy, zniechęcenie i rozczarowanie, gdy okazuje się, że ostatnim przystankiem może być obóz, fizyczne wyczerpanie, nerwowość w trakcie próby ucieczki przez druty.
Ruch w "Uchodźcach. Testigo documentary" jest typowy dla realizacji Dzikiego Stylu, powstaje z połączenia bardzo różnych technik. Niespieszna choreografia, zbudowana w głównym stopniu na partnerowaniu, rozbija się na krótkie sola, wyraziste, poruszające duety i efektowane tria. U każdego z tancerzy widać charakterystyczne cechy ruchu: u Wiolety Fiuk ruch jest energiczny i efektowny, u Patryka Gackiego - skupiony, z figurami z bboyingu, u Michała Łabusia - płynny, organiczny, z odwołaniami do baletu. Walory te zderzają się w szczególnie interesujący sposób w licznych duetach, za każdym razem tworząc nową wartość: ruch nerwowy, rwany, mechaniczny u Gackiego i Łabusia czy pełny emocji, spójny, klasycyzujący u Fiuk i Łabusia.
Autorzy spektaklu konsekwentnie kierują uwagą widza za pomocą oświetlenia: na początku są to pojedyncze snopy światła latarek, wyodrębniające z ciemności sylwetkę, twarz czy ruch; potem reflektory, zmieniające co chwila oświetlenie i tak pozostającej cały czas w półmroku sceny. Silne emocje podbija efektowna, niepokojąca, mocna muzyka: z elektronicznymi szumami i "brudami", wmiksowanymi szeptami i głosami, powracającymi czystymi frazami fortepianu. (...)
"Uchodźcy. Testigo Documentary" jest rzadkim przykładem zajęcia się w tańcu tematem społecznym (a jeżeli już takie przykłady mieliśmy, to odnosiły się one przede wszystkim do kwestii ciała i płci). Tancerze nie szukają efektownych rozwiązań choreograficznych; cały ruch podporządkowany jest idei, przesłaniu, wyrazistym emocjom. To kolejne, po "Radiu Żelaza" przedstawienie Dzikiego Stylu, odnoszące się do kwestii wolności. Tym razem jednak tancerze zajmują się nie nieco abstrakcyjną ideą, ale tragicznym losem tysięcy ludzi.
Reżyseria: Patryk Gacki
Choreografia, światła, kostiumy: Dziki Styl Company
Muzyka: kolaż
Wykonanie: Michał Łabuś, Wioleta Fiuk, Patryk Gacki
Współpraca artystyczna: Pavel Zuštiak
---
Grupa Dziki Styl Company założona została przez Wioletę Fiuk i Patryka Gackiego - profesjonalnych tancerzy i choreografów - w 2010 roku. Formacja oficjalnie zadebiutowała na scenie rok później, spektaklem "Dzieci innego Boga" w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca. Bardzo szybo wykształcił się charakterystyczny styl grupy, łączący techniki tańca modern i breakdance.
Dziki Styl przygotował m. in. spektakle "7.2", "Qveldriga" i "Streetwise", prezentowane w ramach kolejnych edycji GFT oraz "The Pale Fox", który grany był na deskach Teatru Muzycznego im. Baduszkowej w Gdyni. Założyciele grupy przygotowywali także ruch sceniczny w teatrach dramatycznych, regularnie współpracując przede wszystkim z reżyserem Adamem Nalepą.
W 2015 roku do formacji dołączył Michał Łabuś, m.in. dwukrotny mistrz Polski w Hip-Hopie oraz wicemistrz świata w Hip-Hopie, wieloletni solista Bałtyckiego Teatru Tańca. Wystąpił on już w świetnie przyjętym przez publiczność i krytykę "Radiu Żelaza", ostatniej przed "Uchodźcami" produkcji Dzikiego Stylu, której premiera odbyła się w trakcie zeszłorocznego GFT.
