Muzyka jednej z najbardziej znanych folkowych artystek Ameryki Łacińskiej w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim. W ramach projektu "Violeta Parra wraca do Polski" Ambasada Chile w Polsce organizuje koncerty w pięciu polskich miastach, m.in. w Gdańsku.
W roli narratora i interpretatora historii oraz przewodnika po muzyce Violety Parra wystąpi śpiewak operowy z Chile. Towarzyszyć mu będą muzycy.
folk / reggae / world - koncerty w Trójmieście
Głównym celem tego projektu jest promowanie życia i pracy artystycznej Violety Parra nazywanej matką folkloru latynoamerykańskiego.
Violeta Parra (1917 - 1967), była poetką, pieśniarką, autorką tekstów, malarką, rzeźbiarką, której sława wybiegła daleko poza macierzyste Chile. Urodzona w biednej rodzinie, szybko musiała zrezygnować ze szkoły i zacząć zarabiać na życie. Jest uważana za prekursorkę nurtu Nueva canción chilena (nowej pieśni chilijskiej), który przeżył odrodzenie dzięki folklorowi, a następnie rozprzestrzenił się po całej Ameryce Łacińskiej.
Jeździła dużo po całym kraju. W czasie wypraw dobrze poznała kulturę tradycyjną - dawne zwyczaje i tradycje, spisywała pieśni i zbierała stare instrumenty. Choć folklor był dla niej podstawą inspiracji, tworzyła własne teksty, często wymierzone przeciwko niesprawiedliwości społecznej. Utwory te nadal wykonują słynni artyści, m.in. Joan Baez, U2, Faith No More, Buena Vista Social Club i wielu innych. Violeta Parra była też pierwszą kobietą, której indywidualne prace wystawiono w Luwrze w 1964 roku.
Podróżowała po całym świecie, koncertowała w Finlandii, Niemczech, Włoszech i Francji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych. W 1954 roku odwiedziła Polskę, gdzie powróciła rok później na V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie. Na podstawie jej życiorysu powstał film Andrésa Wooda Violeta poszła do nieba (Violeta se fue a los cielos, 2011), który zdobył główną nagrodę w kategorii najlepszego fabularnego filmu zagranicznego na Festiwalu Filmowym w Sundance.
"Jej pogodne i apolityczne w gruncie rzeczy piosenki nabierają jednak szczególnego znaczenia kilka lat po jej śmierci, gdzie w czasach dyktatorskich rządów generała Augusto Pinocheta stają się hymnem opozycji i jako takie są obecnie najbardziej znane. Jak bowiem wyraziła się kiedyś Wisława Szymborska - wiersz apolityczny też jest polityczny. Bo i cóż może być groźniejszą bronią przeciw ponurej dyktaturze, niż radość życia przebijająca ze słów jej piosenek?", Maciej Froński.
