Wernisaż wystawy zbiorowej "Śpiew nadmiaru''

Wystawa oraz jej tytuł swoje źródło i symboliczny początek mają w twórczości Anny Świrszczyńskiej (1909-1984) autorki wierszy, tekstów publicystycznych, dramatycznych oraz prozatorskich. Poetka wierzyła w zmianę na lepsze, lubiła stawać na głowie, wyrażając tak swój babski bunt. Pragnęła zjednoczenia z roślinami, zwierzętami, żywiołami oraz własną kobiecością. Wiersze Świrszczyńskiej są zapisem uczuć przepełnienia i nadwyżki śpiewem nadmiaru. Mówią o przekraczaniu granic, odczuwaniu siebie jako bytu najlżejszego, a zarazem gigantycznego i niepoliczalnego. Poetka pisała: rozciekam się, rozsnuwam, rozprzestrzeniam, jestem wybuch, wytryskuję, wyskakuję ze skóry, pączkuję. Wyrażany w ten sposób nadmiar sugeruje nieokreśloność i złożoność, których nie sposób ogarnąć, ale którymi można dowolnie się dzielić.

Osoby artystyczne: Anna Baumgart, Paweł Błęcki, Monika Drożyńska, Magdalena Franczak, Ludomir Franczak, Barbara Jacaszek, Jacaszek, Sylwia Jakubowska-Szycik, Anka Leśniak, Edyta Majewska-Rosińska, Barbara Maroń, Diana Rönnberg, Viola Śpiechowicz, Mariusz Tarkawian, Małgorzata Żerwe
Kuratorki:Małgorzata Jankowska i Maria Sasin
Identyfikacja graficzna: Edyta Majewska-Rosińska

Zaproszeni artyści i artystki budują swoje opowieści na granicy literatury i sztuki. Snują wizualne i dźwiękowe narracje o sile i absurdzie istnienia, sensualnych wyborach i wrażliwości, o języku, jego energii i słabości, o przepełnieniu i ruchu, który uruchamia rewolucję, ciesząc, zaskakując i wyzwalając. Konstrukcja wystawy ukształtowała się w procesie łączenia, plątania, wzbudzania akordów, gromadzenia różnych emocji i stanów, przecinania się czasu z historią i wyobrażonego z tym, co realne.

Zgromadzone na wystawie dzieła powstawały w odpowiedzi na twórczość i biografię poetki. Odnoszą się one także do tytułowego nadmiaru kategorii bliskiej współczesnej kulturze. Proponowany obszar odniesień wpisał się w wielowymiarowość i asamblażowy charakter twórczości zaproszonych osób. Ich prace stworzyły dynamiczny i paradoksalnie spójny układ.

Prologiem do wystawy są fragmenty dwóch audycji radiowych: Elżbiety Koniecznej Spotkanie z Anną Świrszczyńską (1983) oraz Anny Balickiej Z Krupniczej na Parnas (1984). Obie produkcje zrealizował krakowski oddział PR. Radiowa przeszłość poetki stała się również impulsem do wyraźnego zaakcentowania dźwięku, pojawiającego się na wystawie w formie instalacji oraz słuchowisk.

W wystawowym nadmiarze znalazło się także miejsce dla symbolicznego przypomnienia powojennej historii budynku przy Szerokiej 34/35. Znajdująca się tu w przeszłości kawiarnia Marysieńka była z pewnością miejscem nadmiaru spotkań, historii, dźwięków i zapachów. Ich atmosferę i znaczenie jako obszaru relacyjnego próbowaliśmy odtworzyć w dynamice i rytmie wystawy.