“Miniatury” to zestaw prac szczególnych w mojej twórczości, odwołujących się do tradycji fotografii i upływającego, biegnącego czasu.
Odwołanie do tradycji polega na próbach użycia starych, częściowo zmodyfikowanych historycznych technik fotograficznych zderzonych z komentowaniem biegnącej rzeczywistości przy pomocy współczesnego, osobistego języka fotografii.
Subiektywny obraz i metoda wizualizacji jest niejako kontrapunktem wobec szybkiego, trywialnego i często bezrefleksyjnego „pozyskiwania” fotograficznych rejestracji.
Użycie XIX-wiecznych technik przywołuje miniony czas i odległą epokę; strona ikoniczna wskazuje na aspekt współczesności, na czas obecny, a już miniony; wskazuje na to, że wszystko jest ulotne, nieuchronnie zmienne, że „teraz” już minęło pozostawiając po sobie obrazy, ikony, znaki, pamięć – znaki pamięci.
Kameralny kształt prac każe zbliżyć się niemalże na „intymną odległość do przeszłości”, aby na chwilę wyłączyć się z teraźniejszości.
W. Węgrzyn III 2007
Prace Witold Węgrzyna były prezentowane na ponad 360 wystawach na całym świecie, na wszystkich kontynentach. Wystawa nieprezentowanych dotąd prac z cyklu „Miniatury” będzie
27 indywidualną wystawą autora.
Witold Węgrzyn jest przewodniczącym jury w corocznym konkursie fotograficznym FOTO FETA towarzyszącym Międzynarodowemu Festiwalowi Teatrów Plenerowych i Ulicznych FETA.
Witold WęgrzynUrodził się w 1945 w Wąbrzeźnie. Fotograf, pracuje jako starszy wykładowca na ASP w Gdańsku,
gdzie jest także kierownikiem Wyższych Zaocznych Studiów Fotografii (licencjat) oraz Międzywydziałowego Zakładu Fotografii. Od 1971 roku jest członkiem ZPAF. Kilkakrotnie był członkiem Rady Artystycznej ZPAF. W okresie od lat. 70. do 81. był związany z gdańską Galerią GN. Debiutował w 1968 roku. Charakterystyczne były dla niego prace bardzo mocno zgrafizowane, o ekspresjonistycznym wyrazie (PENETRACJE, Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Olsztyn 1975). W latach 70. uprawiał twórczość w zakresie fotomedializmu - REKONSTRUKCJE KRAJOBRAZU (Galeria GN, 1978), choć nigdy nie był twórcą neoawangardowym. Jego działalność artystyczną należy raczej określić jako modernistyczną, konsekwentnie podążającą za zmieniającym się modelem nowoczesności, tworzonym w Polsce i w Europie zwłaszcza w latach 70. i 80. XX wieku, ale stymulowanym poprzez własne przemiany artystyczno-estetyczne, które w przypadku Węgrzyna są badaniem natury fotografii oraz konsekwentnym pytaniem o tożsamość artystyczną.
W latach 80. zbliżył się do programu „fotografii elementarnej” propagowanej przez Jerzego Olka,
o czym świadczyła wystawa SYNTEZA, ZNAK, ASCEZA (?) ... WITOLD WĘGRZYN w Galerii
Fotografii Elementarnej w Lądku Zdroju w 1988 roku. W 1985 odbyły się dwie ekspozycje jego
prac: ŚLAD (Gdańska Galeria Fotografii w Gdańsku) szukająca fotograficznych desygnatów
do tytułowego „śladu” oraz FOTOGRAFIA BEZ FOTOGRAFII (Galeria „punkt” w Gdańsku),
gdzie pokazał prace zbliżone do techniki graficznej, celowo pozbawione aspektu dokumentacyjnego (WITOLD WĘGRZYN. P-FOTOGRAFIA, Mała Galeria Fotografiki, Toruń 1989).
Twórczość Węgrzyna (który trafnie określił fotografię „rejestrującym obserwatorem”) analizowała
w końcu lat 80., problematykę światła i śladu jako podstawowych wartości konstruujących obraz
fotograficzny, bliskich niemieckiemu wizualizmowi, propagowanemu w latach 80. XX wieku przez
teoretyka i fotografa Andreasa Müller-Pohle. W końcu lat 90. Węgrzyn tworzył cykle o graficznym
wyrazie pod nazwą SYTUACJE, w których ukryty bywał zarówno składnik konceptualny,
jak też surrealny i abstrakcyjny, a nawet wywodzący się z nowoczesnej reklamy (SYTUACJE II).
Zacierając tradycyjne dystynkcje między fotografią i grafiką świadczył o dużych medialnych
możliwościach artysty, poszukującego własnej definicji zjawiska określanego mianem „fotografii”,
którego obszar jest dość nieprecyzyjny i zmienny. Cykl ten można określić mianem
neopiktorialnego, gdyż podkreślono w nim jakości malarskie, oraz stronę symboliczną zdjęć przy
nieokreśleniu i niedopowiedzeniu wielu przedstawionych scen. Był pytaniem o dalsze możliwości
artystyczne i filozoficzne najnowszej fotografii. Artysta w dalszym ciągu wierzy w taką powinność
techniki wywodzącej się od Daguerre´a. W 2000 roku pokazał wystawę SYTUACJE III - STÓŁ
(Mała Galeria ZPAF-CSW), w której w czarno-białej technice grafizował i konceptualizował obraz
pytając o naturę fotografii i własnej twórczości (SYTUACJE II), której użył w tym cyklu na zasadzie autocytatu. Do jego uczniów z kręgu gdańskiej ASP należą: Joanna Zastróżna, Patrycja Orzechowska, Zuzanna Krajewska. Prace w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Instytutu Sztuki Uniwersytetu w Tokio.
