FIZYCZNY TEATR TAŃCA IWONY GILARSKIEJ
PROJEKT "Z nieba do ziemi..."
Koncept i wykonanie: Iwona Gilarska
Choreografia: Marcel Leemann i Iwona Gilarska
Kostium : Marcel Leemann
Muzyka: Stefan Wesołowski
Reżyseria świateł: Bartosz Cybowski
Premiera: 27 listopada 2010, Klub ŻAK, Gdańsk/PL
" Z nieba do ziemi..." jest drugą cześcią tryptyku "W poszukiwaniu równowagi".
Pierwsza część o tytule "W pół do godziny" powstała w 2007 roku.
Wschodni mędrzec Zhuangzi pewnego dnia rzekł swoim uczniom: - Wczoraj w moim śnie pojawił się motyl... Ale dziś nie wiem, czy jestem człowiekiem, któremu śniło się że jest motylem, czy też jestem motylem, który śni teraz, że jest człowiekiem...
Tą parabolą zilustrował złożoną kwestię możliwości i granic poznania. Postawił pytanie o empiryczny potencjał człowieka. Podobne pytanie w swoim spektaklu "Z nieba do ziemi" stawia jego autorka i wykonawczyni - Iwona Gilarska.
Posługując się metaforą krótkiego życia motyla, znana i popularna choreograf przyrównuje jego symbolikę do najważniejszych odniesień w życiu kobiety. W jej przedstawieniu "Z nieba do ziemi" - kobieta-motyl w długim procesie dojrzewania - dąży do granic poznania samej siebie jak do światła. Rozważa nieskończoność życia i śmierci, gdy po upadku podnosi się i ponownie odradza do życia. W spektaklu ważną rolę odgrywa Psyche. Autorka rozważa zależności między emocjami a intuicją, szczęściem a przyjemnością, swawolą a swobodą, beztroską a bezmyślnością, niestałością a przemijaniem.
Dąży do absolutu, który dla niej oznacza osiągnięcie skończonego kształtu człowieczeństwa, choćby na krótko, jak w życiu motyla, tylko na przemijającą chwilę. W meandrach próżności, błahostek i marności - to właśnie zdaje się być dla niej najistotniejszą wartością.
Anthony de Mello twierdzi, że motyl jest jak szczęście. Człowiek je ściga, a on bawiąc się nim kluczy i umyka. Gdy zaś człowiek zmęczony usiądzie spokojnie, szczęście samo przysiada na jego ramieniu.
Według Iwony Gilarskiej - jego tajemnica tkwi w prostocie wyborów.
Jako support taneczny Anna Haracz w przedstawieniu "Blue Resonance".
