Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie prezentuje wystawę indywidualną Izy Tarasewicz pt. Zakłócenia i wielokrotności. Na wystawie znajdą się prace z ostatniej dekady idiosynkratycznej twórczości artystki. Wernisaż rozpoczynający wystawę odbędzie 8 października, na drugim poziomie Państwowej Galerii Sztuki.
Czerpiąc inspirację z filozofii atomizmu, teorii informacji, biologii, fizyki kwantowej i teorii chaosu, Tarasewicz tworzy rzeźby i instalacje, które często przybierają formę modularnych, mobilnych i rekonfigurowalnych systemów dostosowanych do przestrzeni ekspozycyjnych. Pracując w swoim domu w małej podlaskiej wsi, odwołując się do wiejskiej logiki i wykorzystując skromne materiały, Tarasewicz ukazuje wymianę energii i pracy pomiędzy ludźmi i ich otoczeniem. Organizując informacje materialne, bada formy przetrwania i nadawania sensu w coraz bardziej chaotycznym świecie.
W związku z bezprecedensową sytuacją COVID-19, zbliżającą się katastrofą ekologiczną, wojną i erupcją masowych demonstracji, nasz świat znajduje się dziś w stanie ciągłego chaosu i niepewności. Wystawa Zakłócenia i wielokrotności odnosi się do tej dynamiki zaburzenia i porządku, podkreślając role, jakie w naszych systemach społecznych, ekologicznych i formalnych odgrywają hałas, turbulencje i spontaniczne gromadzenie się tłumu.
Wykorzystując surowe i gotowe do użycia materiały, Tarasewicz tworzy prace testujące dynamikę grupy i zestawiające zbiory form w obrębie powiązań modelowych. Powtarzanie i zagęszczanie elementów uwrażliwia odbiorców na momenty zachwiania równowagi, ujawniając, gdzie system ulega dezintegracji, a zamieszanie łączy i samoorganizuje. Twórczość artystki zachęca do refleksji nad organizacją produkcji i relacji w różnych skalach, łącząc świat ekonomiczny, biologiczny, polityczny i społeczny z poziomem molekularnym i kosmicznym.
Centralnym elementem wystawy jest 800-metrowa pętla czarnej liny silikonowej, która opada z sufitu i przecina całą przestrzeń wystawy. Tytuł tej pracy, Arena III, jest odniesieniem do znanych ze starożytności miejsc istotnych wydarzeń - amfiteatrów, stadionów czy rynków - pierwszych scen działalności politycznej, rozrywki, działań performatywnych, debat i wspólnych zgromadzeń. W 2018 r. praca ta oplotła szacowny budynek Zachęty - Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, przewrotnie anektując przestrzeń muzeum na arenę debaty publicznej. Podczas obecnej wystawy ten olbrzymi krąg został przeniesiony do wewnątrz, gdzie tworzy miękką i zmienną strukturę przypominającą gęstwinę winorośli lub gigantyczne jelita. Monumentalna liana jest instrumentem do tworzenia znaków, do łączenia i dzielenia bytów; trójwymiarowy rysunek pętli i skrętów generuje abstrakcyjną choreografię dla oka i ciała, stanowiąc jednocześnie ramy wystawy.
Kluczowym elementem wystawy jest wybór rysunków przygotowawczych oraz seria wiszących asamblaży wykonanych z zaplątanych sieci i gęstych lasów delikatnych metalowych prętów. Prace te wyznaczają relacje i powiązania w obrębie matrycy, podkreślając znaczenie hałasu i wielości w komunikacji. Spontaniczne i improwizowane kompozycje, wydające się być odbiciem procesu myślowego, są schematami możliwych architektur i przypominają o roli powtórzeń w tradycjach ludowych. Ten związek tego, co da się schować w dłoni z monumentalnością obecny jest również w serii fotografii oraz w innych obiektach, będących odbiciem interakcji komórkowych, społecznych, rolniczych i kosmicznych.
Zespół przyrządów wystawowych ze stali oksydowanej oraz reliefy naścienne organizują bałagan informacyjny. Podobne do regałów zewnętrznych lub zardzewiałych pierwszych statków kosmicznych, przyrządy te stanowią inwentarz materiałów bazowych, takich jak włókna roślinne i barwnik tlenku żelaza. Z kruszyw powstają wielobarwne formacje, jednocześnie abstrakcyjne i znajome, ukazujące podstawowe zasady syntezy i rozszczepiania. Informacja jest osadzona w tych kombinacjach materiałów, które są metabolizowane i organizowane w ramach systemu produkcyjnego. Na marginesach i granicach przestrzeni wystawienniczej gromadzi się, niczym pył, żółty pigment ochrowy. Instalacja zatytułowana Żółty węgiel odwołuje się do opowiadania pod tym samym tytułem autorstwa Zygmunta Krzyżanowskiego, ukraińskiego pisarza polskiego pochodzenia. W opowiadaniu tym niewyczerpalnym źródłem energii dla świata okazują się być złość, cierpienie, nieżyczliwość i draństwo. Twórczość Izy Tarasewicz ukazuje rekonfigurację ekonomii ciała ludzkiego i ekologii poprzez technologie przygotowania, przekazywania i połączenia. Artystka mobilizuje funkcje abstrakcji, aby uwidocznić inwencję życia polegającą na okiełznaniu i podporządkowaniu dynamicznych, niepewnych i destrukcyjnych sił. Wystawa Zakłócenia i wielokrotności ukaże, jak podobne eksperymenty organizacji głośnych zbiorowości mogą pomóc wyobrazić sobie reorganizację naszego świata.
PublikacjaWystawie towarzyszyć będzie wydawnictwo projektu Marcela Kaczmarka i Maćka Bychowskiego. Publikacja będzie dokumentem wystawy i podsumowaniem ostatniego dziesięciolecia pracy artystycznej Izy Tarasewicz. Wydawnictwo, zawierające teksty samej Artystki, kuratora Post Brothers, artysty i teoretyka Piotra Bosackiego oraz kuratorki i naukowczyni Marty Lisok, wzbogaci swoim wielogłosem recepcję prac Tarasewicz.
BiogramIza Tarasewicz (ur. 1981 w Białymstoku) - w 2008 r. ukończyła Wydział Rzeźby i Działań Przestrzennych Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Kolonii Koplany, małej wiosce niedaleko Białegostoku, w której się wychowywała. Jej twórczość w zakresie rzeźby, instalacji, rysunku i działań przestrzennych zyskuje duże uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Artystka jest zdobywczynią nagrody Bayerischen Kunstförderpreise w dziedzinie sztuk pięknych w roku 2019. W roku 2015 otrzymała nagrodę Spojrzenia Fundacji Deutsche Bank; współorganizatorem tej czołowej nagrody dla młodych polskich artystów jest Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie. W 2013 r. Artystka była nominowana do Paszportu Polityki w kategorii sztuki piękne. W 2016 r. Iza Tarasewicz wzięła udział w XXXII Biennale w Sao Paulo, V Międzynarodowym Biennale Młodej Sztuki w Moskwie oraz w XI Biennale w Kwangdzu (Korea Płd.). W 2018 r. Artystka reprezentowała Polskę podczas XVI Biennale Architektury w Wenecji we współpracy z grupą CENTRALA. Jej prace pokazywano na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i zagranicą, m.in. w Pori Art Museum, Finlandia (2019), Muzeum Sztuki Współczesnej, Zagrzeb (2018), Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno (2018), Muzeum Sztuki KUMU, Tallin (2017), Galeria Arsenał, Białystok (2017), Nogueras Blanchard, Madryt (2017), Futura, Praga (2016), Europejski Bank Centralny, Frankfurt (2016), Centrum Sztuki Współczesnej Toruń (2016), Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (2015), Kunsthalle Bratislava (2015), Galleria Civica di Modena, Modena (2015), Instytut Polski (Polnisches Institut), Berlin (2014), Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, Warszawa (2013). Jej monumentalna instalacja Once Information Has Passed Into Protein (Kiedy informacja zamienia się w białko), powstała na zamówienie Art Collection Telekom, jest prezentowana okresowo w Muzeum Sztuk Pięknych w Lipsku. Obecnie jej prace stanowią część wystaw zbiorowych Keeping the Balance (Utrzymując równowagę, Ludwig Muzeum, Budapeszt) oraz One Swallow Does Not Make A Summer (Jedna jaskółka wiosny nie czyni, Kunsthaus, Drezno). W listopadzie 2020 r. Artystka będzie brała udział w festiwalu NARRATIVES 12 w Gdańsku Wrzeszczu oraz wystawie zbiorowej Rzeźba w poszukiwaniu miejsca w Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.Patroni medialni: Tok FM, Magazyn Prestiż, pomorskie.eu, trójmiasto.pl, inyourpocekt.com
