Teatr Wybrzeże przygotował spektakl wakacyjny, idealnie skrojony na potrzeby Sceny Letniej w Pruszczu Gdańskim, gdzie 7 sierpnia miała ona swoją premierę (takich tłumów, jak podczas tej premiery, nie było tam jeszcze nigdy). "Awantura w Chioggi" to kolejna szalona komedia Wybrzeża w reżyserii Pawła Aignera. Dobrej zabawie towarzyszy znakomita gra aktorska, ale też monotonia wielokrotnie powtarzanych pomysłów.
Co grają w Teatrze Wybrzeże
jest reżyserem pamiętnych
"Wesołych kumoszek z Windsoru", a także wielokrotnie nagradzanej
"Karmanioli, czyli od Sasa do Lasa". Doskonale czuje się w żywiole rubasznej i wulgarnej komedii ludycznej, pełnej ruchu i dowcipu sytuacyjnego. Taki teatr swoje korzenie ma we włoskiej komedii dell'arte, więc sięgnięcie przez niego po sztukę mistrza włoskiej komedii Carla Goldoniego okazało się kwestią czasu. Goldoni łączył elementy komedii dell'arte z włoską komedią plebejską, czyniąc bohaterami swoich sztuk ludzi prostych, pozbawionych wykształcenia, jak rybacy, słudzy, robotnicy.
"Awantura w Chioggi", którą wystawił Teatr Wybrzeże, należy do najsłynniejszych sztuk Goldoniego. Poznajemy rybaków małej społeczności i oczekujące na nich kobiety. Te niezamężne wiążą z ich powrotem wielkie plany, bo przecież najważniejsze jest to, by wyjść za mąż, a w niewielkim Chioggi wybór jest mocno ograniczony. Jednak gorący włoski temperament daje o sobie znać. Niewyparzony język Lucietty napotyka na sprzymierzeńca w postaci zazdrości wobec najmłodszej panny na wydaniu Checci i jej pyskatej siostry Orsetty, a że swoje dorzucą dwie mężatki Pasqua i Libera to nieszczęście w postaci tytułowej awantury jest nieuniknione.
Panie rywalizują o niezbyt liczne grono adoratorów, kochliwych w typowo południowym stylu - jednej wyznają miłość, z drugą kokietują, ale nie przeszkadza im to zawijać do innych portów. "Co się pamięta, to się pamięta, a co się zapomina, to się zapomina" - skomentuje to przytomnie Beppe, jeden ze wspomnianych amantów.
Humor zaproponowany przez Pawła Aignera nie jest zbyt wyszukany - to dowcip sytuacyjny, podszyty dwuznacznymi aluzjami ("Lucietta wszystko bierze do buzi i nawet nie daje się prosić"), którego siłą jest gra aktorska. Reżyser znany jest z tego, że świetnie współpracuje z aktorami. Nie inaczej jest tym razem. Oprócz takich specjalistów od tego typu teatru, których vis comica jest powszechnie znana, jak
Grzegorz Gzyl (przezabawny w roli koadiutora Isidoro) czy
Agata Bykowska jako zadziorna, kłótliwa i charakterna Lucietta albo doskonały w plastycznych epizodach
Marcin Miodek (tym razem w kilku udanych rolach epizodycznych) znakomicie w dowcipnej, żywiołowej komedii odnajdują się też pozostali.
Show kradnie
Michał Jaros doskonały w roli mającego wadę wymowy Fortunato Głowacza. Przygarbiona sylwetka i zniekształcone słowa oraz stateczność bohatera, upozowanego na styranego życiem z kilkoma kobietami rybaka, powoduje wesołość przy każdym jego wejściu na scenę. Wielkie słowa uznania należą się również
Ewie Jendrzejewskiej dowcipnej w roli matrony Libery Flądry, ponieważ aktorka miała zaledwie dwa dni, by zastąpić we wcale niemałej roli Małgorzatę Oracz i poradziła sobie z tym zadaniem znakomicie.
Przerysowane role rybaków zakochanych w chioggiańskich dziewczynach bardzo dobrze pasują
Jakubowi Nosiadkowi (Beppe) i
Grzegorzowi Otrębińskiemu (Titta-Nane). Ten pierwszy wykorzystuje imponującą sylwetkę, drugi zaś bawi się wizerunkiem amanta i rycerskością bohatera. Dowcipny jest mąż-pantoflarz Toni Koszyk w wykonaniu
Macieja Konopińskiego, zaskakująco zabawna okazuje się również Pasqua, czyli małżonka Toniego, grana przez nie kojarzoną z komediowym zacięciem
Katarzyna Kaźmierczak.
Błysnąć mają okazję też nowe twarze w zespole -
Adam Turczyk w roli sprawcy całego zamieszania Toffolo Gamajdy i
Urszula Kobiela jako rywalizująca z Luciettą Checca. Turczyk z wdziękiem gra lekkoducha i zalotnika, a Kobiela udanie przeciwstawia się jednej z najbardziej wyrazistych aktorek Wybrzeża - Bykowskiej. Zabawna jest też rozerotyzowana siostra zakonna Vicenza, grana przez
Marzenę Nieczuję-Urbańską. Jedynie
Katarzyna Z. Michalska (Orsetta) nie do końca odnajduje się w żywiole komedii.
Dzięki aktorom, którzy nie tylko znakomicie kreują role komediowe, ale też po prostu się nimi bawią, uzupełniając tekst Goldoniego o dodatkowe, dowcipne wstawki, przysłowia i powiedzonka, spektakl ma pazur, bywa rubaszny, a momentami też wulgarny. Reżyser zadbał o odpowiedni
rytm spektaklu, w którym pełno jest biegania, gonitw czy rękoczynów, granych z właściwym farsie przerysowaniem. Warto dodać, że większość aktorów ma również zadania gimnastyczno-akrobatyczne (konsultowane z
Leszkiem Blanikiem) i także podczas rozmaitych ewolucji wypada naprawdę efektownie.
Odpowiednią przestrzeń do gry zapewnia umowna scenografia
Magdaleny Gajewskiej, odnosząca się wprost do tematyki morskiej (drewniana ściana przypominająca fragment kadłuba kutra rybackiego, piasek na scenie, mewy) i dowcipne kostiumy zaprojektowane przez
Zofię de Ines. Uzupełniającą sceniczne działania muzykę tła zaproponował
Piotr Klimek.
Mistrz i Małgorzata w Muzycznym. Wybrano obsadę
Jednak po pewnym czasie Aignerowi kończą się pomysły. Spektakl przestaje zaskakiwać i stopniowo wytraca swój inscenizacyjny impet. Dwie i pół godziny zabawy zgrabną teatralną formą to stanowczo zbyt długo, chociaż aktorów w tak udanych rolach ogląda się z przyjemnością. Jednak pomysły na gagi są powtórzone, przez co w spektakl wkrada się monotonia i śmiało można by go skrócić przynajmniej o pół godziny. Humor, jaką proponują aktorzy Wybrzeża i zabawne tarapaty natury miłosnej i prawnej, w jakie wpadają mieszkańcy Chioggi przez obrażonego Toffolo, mają jednak w sobie tyle uroku, że każdy, kto ceni teatr Aignera wyjdzie ze spektaklu zachwycony nie tylko dzięki żywiołowej taranteli na koniec zatańczonej przez cały zespół.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
