Już niebawem zmienią się dotychczasowe ekspozycje w trójmiejskich galeriach, dlatego to ostatni moment na zapoznanie się z odchodzącymi wystawami. Wybraliśmy te najciekawsze.
tak dawno, że nie pamiętam
27%
W Sopocie Państwowa Galeria Sztuki prezentuje prace Jerzego Lewczyńskiego, uznanego artysty i barwnej postaci świata sztuki. Zaś nowo otwarta przestrzeń Wielkiej Zbrojowni zaprasza w sentymentalną podróż po ostatnich 10 latach historii Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W Gdańskiej Galerii Fotografii można zobaczyć jak na metaforyczny język sztuki przekładają się pojęcia naukowe. Natomiast Pałac Opatów będący siedzibą Oddziału Sztuki Nowoczesnej Muzeum Narodowego daje możliwość bliższego zaznajomienia się z tradycjami kultury żydowskiej.
Jerzy Lewczyński. Album życia. Wybór z dwóch kolekcji prywatnych, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie 
Najkrótszy czas na odwiedziny jest w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. Wystawa fotografii Jerzego Lewczyńskiego otwarta będzie tylko do 17 stycznia. Ekspozycja "Album życia. Wybór z dwóch galerii prywatnych" jest pierwszą po śmierci artysty próbą zmierzenia się z jego bogatym dorobkiem. Prezentowane fotografie pochodzą z prywatnych zbiorów Cezarego Pieczyńskiego, który od wielu lat współpracuje z sopocką galerią i Dariusza Bieńkowskiego.
Wystawa, jak wskazuje tytuł, ma charakter przekrojowy. Stanowi prezentację swoistego archiwum prac Lewczyńskiego, od jego pierwszych fotografii tworzonych w czasach stalinizmu, aż po realizacje współczesne. Zbudowana narracja nakreśla obraz ciekawej i barwnej, ale także niezwykle cenionej postaci polskiej sztuki. Jest opowieścią o artyście, codzienności, zwykłych ludziach i sztuce. Daje możliwość nie tylko wejścia w odległe dziś czasy, ale i odwiedzenia nieznanych miejsc. Pozwala zagłębić się w drobne, pozornie nieistotne sytuacje czy momenty codziennego życia w kontekście zmieniających się trendów i wpływów w sztuce.
Metafora i rzeczywistość. Akademia Sztuk Pięknych w latach 2005-2015, Wielka ZbrojowniaRównież do 17 stycznia można oglądać wystawę "Metafora i rzeczywistość" w nowej przestrzeni artystycznej gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, Wielkiej Zbrojowni, która prezentowana jest z okazji obchodów 70-lecia uczelni. Historia gdańskiej Akademii sięga lat 40. XX w. i chociaż wystawa nie odnosi się do tak odległych czasów, to z całą pewnością przypomina o długiej tradycji kształcenia artystów w Trójmieście. Ekspozycja ogranicza się do ostatnich 10-ciu lat działalności uczelni, a na świecznik zostali wystawieni jej wykładowcy, tak profesorowie, jak i asystenci.
Poprzez postawy twórcze osób nauczających w Akademii zdecydowano się zaprezentować jej współczesny wizerunek. Wielkość wystawy i liczba prezentowanych na niej prac, co zrozumiałe, w całości tematu nie wyczerpuje. Jednak z ogromu różnorodnych dzieł sztuki wyłania się dość klarowny obraz gdańskiej uczelni. Docenić należy pewnego rodzaju dwoistość, jaka ukazuje się na wystawie. Tuż obok rzeczywistości, prac charakteryzujących się nie tylko formą, ale również funkcją, można obejrzeć prace-metafory, celujące bardziej w sztukę niż użytek. Nasuwa to pytania o współistnienie, współtworzenie i wspólną perspektywę gdańskiego środowiska artystycznego skupionego wokół Akademii. Niemniej tak liczba samych prac, jak i płynność oraz wielość wątków mogą widza przytłoczyć. Dodatkowym utrudnieniem jest brak dokładnych podpisów przy
pracach, co nie pozwala na wyraźniejsze umiejscowienie ich w czasie oraz miejscu. Być może koncepcja metafory wygrała z prozą rzeczywistości.
Natalia Szostak. Ciało doskonale czarne, Gdańska Galeria Fotografii W Gdańskiej Galerii Fotografii przy
Długim Targu, aż do 31 stycznia można oglądać wystawę "Natalia Szostak. Ciało doskonale czarne". Jest to pierwsza w Gdańsku prezentacja prac szczecińskiej artystki. Cechą charakterystyczną twórczości Szostak ma być stosowanie przez nią różnych mediów artystycznych, co może zostać odebrane jako wynik niezdecydowania artystki. Jednocześnie taka forma różnorodności w ekspresji artystycznej wchodzi w pewien dialog, zarówno z tytułem wystawy, jak i samą postawą artystyczną Szostak.
Ciało doskonale czarne jest terminem z dziedziny fizyki kwantowej i odnosi się do wyidealizowanego ciała fizycznego pochłaniającego promieniowanie elektromagnetyczne. Stanowi uosobienie czegoś, co w rzeczywistości nie istnieje, wyrażając w ten sposób pewnego rodzaju niematerialność zawartą w pracach Szostak, która w ten sposób sięga do zjawisk z historii sztuki z początku XX wieku. Główny punkt ciężkości wystawy został położony na przedstawienie wizerunków przyrody, w szczególności lasu. Inspirując się swoimi bardzo prywatnymi przeżyciami, podróżami, emocjami, artystka w symbol lasu wplata wątki osobiste czy wręcz biograficzne. Las kojarzy się jako miejsce tajemnicze, mistyczne, niedostępne, w którym przyroda pełni rolę nadrzędną względem człowieka. Pewien romantyzm związany z symboliką lasu, ale też lęk przed nieodgadnionym nadaje pracom Szostak metaforycznego wymiaru, dzięki czemu zamiast tradycyjnie budowanej narracji mamy przedstawienie balansowania pomiędzy rzeczywistym, namacalnym i doświadczalnym, a czymś, co istnieje poza określonym czasem i miejscem, jest nieokreślone.
Dybuk. Na pograniczu dwóch światów, Pałac Opatów Również do 31 stycznia można zwiedzać wystawę w Pałacu Opatów. Ekspozycja "Dybuk. Na pograniczu dwóch światów", której punktem wyjścia jest prezentacja scenicznych i filmowych dziejów sztuki Szymona An-skiego, została zorganizowana z okazji obchodów 250-lecia Teatru Publicznego w Polsce. Jej ideę oparto na mistycyzmie i folklorze żydowskim poprzez odniesienia do dybuka, czyli ducha zmarłego, który nawiedza ciało żyjącej osoby. Dybuk określa także samo zjawisko zawładnięcia ciałem żywego człowieka, pewnego rodzaju nawiedzenia czy też opętania.
Nośny koncept, dzięki klasyce dramatu teatru żydowskiego daje okazję do zobaczenia wielu unikatowych prac, z czego całkiem spora liczba wzbudza bardzo silne emocje balansując na granicy kontrowersji. Możliwość obejrzenia wyjątkowych i ważnych dzieł sztuki to nie jedyny cel, jakiemu przyświeca wystawa. Jest ona poniekąd pretekstem do przybliżenia nie tylko osoby i twórczości Szymona An-skiego, ale przede wszystkim kultury żydowskiej w dużo szerszym kontekście. Skupienie się na dziejach i tradycji żydowskiej mistyki, kabalistyki oraz kultu zmarłych jest przede wszystkim próbą zmierzenia się z obecnością dybuka w różnych sferach życia, nie tylko w kulturze żydowskiej. Odniesienia do dużo bardziej rzeczywistych problemów czy wydarzeń, także z kart historii, w kontekście mistycznym można z łatwością odnaleźć na wystawie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
