Czasami już kompletnie nie wiem jak mam "podejść" do mojej 4-letniej córki, żeby wyegzekwować pewne "obowiązki"
Przykładowo strasznie trudny problem /w moim odczuciu/ jest z porannym ubieraniem się do przedszkola...córka potrafi rozebrać się do naga i siedzieć...na nic moje prośby, groźby, gadania....już momentami nie wiem czy ona robi to na złość czy o co chodzi?!?!?!?!
Do tego odbieram ją jako strasznie "kapryśne" dziecko....jak ma "gorszą" chwilę (a takie zdarzają się prawie codziennie) to byle pierdółka wyprowadza ją z równowagi i wprawia ją w niemal histeryczny stan...

Może ktoś miał taką sytuację i ją opanował? Chciałabym dziecku pomóc...ale momentami kompletnie opadają mi ręce...

Heh, chyba każdy kiedyś to przerabiał. Dopytaj się dziecko dlaczego nie chce iść. Może coś się w przedszkolu dzieje i dziecko nie chce tam iść z jakiś powodów? Bo jeśli chodzi o samo ubieranie to ja swojemu dziecku mówiłam że jak się nie ubierze to idzie tak jak jest, w gaciach czy bez tak czy siak idzie, jak dziecko zobaczyło że zakładam jej śniegowce na bose nogi to szybko zmieniła zdanie i już chętniej się ubrała bo poczuła ten powiew zimnego wiatru na plecach.

o samo ubieranie...o to, że na wszystko ma czas.. że nie słucha tego, co jej mówię...

bo dla 4-latki poczucie czasu to abstrakcja ...ona nie ogarnia tego , ze mama rano ni ma czasu i spieszy się do pracy, ze nie moze się spóżnić , ze autobus nie poczeka itp
Jedyna metoda to budzić dziecko wcześniej, dać czas na spokojne dobudzenie się w tym czasie ty sama się szykujesz na spokojnie.
Jak sama jesteś gotowa zagęszczasz ruchy dziecka i nie licz, ze obędzie się całkiem bez twojej pomocy i pomarudzenia ...takie dzieci podobno istnieją ale osobiście nie spotkałam :-) Pomagasz się ubrać , trochę potulisz, pożartujesz tak aby jakos mogło się pozbierac do kupy na czas.
Ja innej rady nie znam ..u nas każda inna metoda zawsze konczyła się koszmarnym , nerwowym porankiem.

Oj my przechodzimy to samo... 4 lata będzie miała w sierpniu. Mam wyrzuty sumienia za moje zachowanie ale naprawdę tracę już cierpliwość. Też szukałam dzisiaj odpowiedzi jak sobie radzić. I w sumie to co napisała rybalon to racja- dla dzieci poczucie czasu to abstrakcja.... I lepiej pożartować, zagadać, pomóc niż drzeć się i denerwować od rana. Ja od dzisiaj wprowadzam też system nagradzania uśmiechniętą buźką (naklejka) lub przyznawania smutnej buźki. Co w zamian? Jeszcze nie wiem ale na pewno nie jakieś materialne rzeczy żeby nie uczyła się, że zachowuje się ładnie dla czegoś konkretnego. Coś wymyślę...

Przejdzie jej ,poranne humory po jakimś czasie będa coraz rzadziej się zdarzały,przerabiałam to,jedynie nasz spokój może uratować sytuację .

moj syn bedzie mial 4 lata w lipcu ale tez jest to samo z ubieraniem sie i resztą, wczesniej był samodzielny zanim poszedl do przedszkola, zanim urodzila sie córa, jadł sam, ubierał/przebierał sie sam(oczywiscie takie rzeczy jak zapinanie guzików itp to ja pomagałam) a teraz jakby cofnał sie w rozwoju jesli chodzi o samodzielnosc,umie a niechce jesc sam, ubrac sie czy sprzątnać zabawki i pewnego dnia wpadłam na pomysł i powiedzialam "licze do 50-ciu i musisz sie w tym czasie szybciutko ubrac" i zadziałało, wykorzystuje ta metode rownież jesli chodzi o jedzenie czy inne czynnosci.

może nastaw minutnik i rob zawody kto pierwszy się ubierze w 3 minuty...zobaczymy czy dasz rade umyć ząbki w 2 minuty...itp. , moje chłopaki do tej pory lubią zawody; chyba , ,ze problem jest zupełnie gdzie indziej, może nie lubi chodzić do przedszkola...

U nas to samo, tyle że mój syn ma już 5 lat i wciąż jest tak samo. Jeden dzień się szybko ubierze, na drugi ma focha i za nic nie chce współpracować. Chyba tylko czas i kupa cierpliwości nam pomoże.

jakbym o mojej słyszała. Ona lubi chodzić do przedszkola ale też nigdzie jej się nie śpieszy. Generalnie przez takie pośpieszanie jej może dojść i do histerii, bo ona chce się bawić albo najpierw musi coś zrobić, wszystko ważniejsze, a ubierać się przecież chce sama, nie chce żeby jej pomagać a mnie bierze nie powiem co. Przy wyjściu z przedszkola też jakoś płynnie to nie przebiega. Generalnie ostatnio jakaś taka płaczliwa i coś się nie rozumiemy najwyraźniej, nie wiem jak z nią gadać czasami,jak jej zwracam uwagę-- nie krzycz, to ona jeszcze głośniej "PRZECIEŻ NIE KRZYCZĘ";) To chyba jakiś okres przejściowy.

Moja czterolatka rano rozbiera się a następnie patrzy na ubrania do włożenia. Czeka aż trzykrotnie ją upomnę i za czwartym razem ryknę i wtedy uderza w płacz (wcześniej udaje że nie słyszy). Swoisty rytuał wpatrywania się w część garderoby, ignorowania kilkakrotnych przypomnień o konieczności ubierania się, wkładania po moim ryknięciu i przy płaczu powtarza się przy każdej kolejnej rzeczy do włożenia i każdego dnia.
A wyjście z przedszkola? Nie będę opisywać bo to nie na nasze nerwy. :D

polecam "rozwój psychiczny dziecka od 0-10 lat" pomoze zrozumiec dlaczego dziecko czasem jest na "tak" a potem histeryzuje z byle powodu i za nic nie chce sie słuchac:)