Potrzebuję pomocy
Witam,
Nie bardzo wiem od czego zacząć. Bardzo się boję. Jestem wykończona psychicznie, cały czas napięta i już na skraju wytrzymania. Moje problemy sięgają bardzo daleko, zaczęły się w domu rodzinnym :ojciec alkoholik, mama która sobie nie radziła i dużo zrzucała na mnie, problemy w szkole (wycofanie, problemy z nauką) a później zaczęło się dorosłe życie i w dalszym ciągu nie mogę się przystosować. Mimo, że wszyszłam za mąż (różnie się układa ale jest ok) nie mam dzieci i mimo, że zaraz stuknie mi 40-tka to dalej mam 50/50 bo oczywiście się boję!. Bardzo długo staraliśmy się z mężem o swoje mieszkanie i kiedy w końcu Nasze marzenia się ziściły to niestety przez sąsiadkę nie mogę cieszyć się z tego. Jestem kłębkiem nerwów. Nasza sąsiadka (jakby popatrzeć z boku miła Pani w średnim wieku) potrafi przez cały dzień od świtu do nocy a konkretniej 2:00/3:00 krzyczeć rozmawiając przez telefon. Przez co ja nie mogę zebrać myśli, skupić się choćby na oglądaniu filmu o czytaniu książki nawet nie wspomnę. Cały czas myślę o tym czy dzisiaj zasnę czy będzie krzyczeć, czy uda mi się coś zrobić. Cały czas jestem napięta, ona do tego Nas obgaduje, że Nam wszystko przeszkadza. Przez to, że jestem cały czas napięta też z mężem nie zawsze się układa. Kilka razy mąż poszedł zwrócić jej spokojnie uwagę (ona ma to gdzieś) Poszłam ja, zaprosiłam ją na herbatę, żeby spokojnie porozmawiać - odmówiła. Mąż się już wkurza i powstrzymuje go bo nie chcę awantur. Boję się tego. Ja rozumiem, że ona rozmawia przez telefon, każdy ma do tego prawo. Ale ją naprawdę wszyscy słyszą szczególnie jak w lecie są otwarte okna. Wiemy o niej wszystko. Przez ściany w bloku naprawdę wszystko słychać a ona strasznie krzyczy i w dzień i w nocy. Bez zatyczek w uszach nie da się spać a jak mam zatyczki to boję się, że zaśpię do pracy. Jak ktoś to czyta to pewnie pomyśli, że przesadzam i wymyślałam sobie problem ale ja jestem na skraju. Chcę umrzeć.
Nie bardzo wiem od czego zacząć. Bardzo się boję. Jestem wykończona psychicznie, cały czas napięta i już na skraju wytrzymania. Moje problemy sięgają bardzo daleko, zaczęły się w domu rodzinnym :ojciec alkoholik, mama która sobie nie radziła i dużo zrzucała na mnie, problemy w szkole (wycofanie, problemy z nauką) a później zaczęło się dorosłe życie i w dalszym ciągu nie mogę się przystosować. Mimo, że wszyszłam za mąż (różnie się układa ale jest ok) nie mam dzieci i mimo, że zaraz stuknie mi 40-tka to dalej mam 50/50 bo oczywiście się boję!. Bardzo długo staraliśmy się z mężem o swoje mieszkanie i kiedy w końcu Nasze marzenia się ziściły to niestety przez sąsiadkę nie mogę cieszyć się z tego. Jestem kłębkiem nerwów. Nasza sąsiadka (jakby popatrzeć z boku miła Pani w średnim wieku) potrafi przez cały dzień od świtu do nocy a konkretniej 2:00/3:00 krzyczeć rozmawiając przez telefon. Przez co ja nie mogę zebrać myśli, skupić się choćby na oglądaniu filmu o czytaniu książki nawet nie wspomnę. Cały czas myślę o tym czy dzisiaj zasnę czy będzie krzyczeć, czy uda mi się coś zrobić. Cały czas jestem napięta, ona do tego Nas obgaduje, że Nam wszystko przeszkadza. Przez to, że jestem cały czas napięta też z mężem nie zawsze się układa. Kilka razy mąż poszedł zwrócić jej spokojnie uwagę (ona ma to gdzieś) Poszłam ja, zaprosiłam ją na herbatę, żeby spokojnie porozmawiać - odmówiła. Mąż się już wkurza i powstrzymuje go bo nie chcę awantur. Boję się tego. Ja rozumiem, że ona rozmawia przez telefon, każdy ma do tego prawo. Ale ją naprawdę wszyscy słyszą szczególnie jak w lecie są otwarte okna. Wiemy o niej wszystko. Przez ściany w bloku naprawdę wszystko słychać a ona strasznie krzyczy i w dzień i w nocy. Bez zatyczek w uszach nie da się spać a jak mam zatyczki to boję się, że zaśpię do pracy. Jak ktoś to czyta to pewnie pomyśli, że przesadzam i wymyślałam sobie problem ale ja jestem na skraju. Chcę umrzeć.
0
0