Witam,
szukam dobrego, sprawdzonego psychiatry dziecięcego. Moje dziecko ma 7 lat i depresje. Psycholog zaleciła konsultacje psychiatryczną a chciałabym oddać dziecko w ręce kogoś, kto naprawdę może pomóc.
Jeśli znacie kogoś takiego w trójmieście podzielcie się tą wiedza ze mną . Z góry dziękuję.

podbijam bo sama chetnie sie dowiem

prof Jaklewicz

Prv czy na NFZ?

Jak na NFZ to w Gdyni w PZP ul. Traugutta dr Chojnacka.

Pozdrawiam!

z czystej ciekawości - jak wygląda depresja u 7 latka?

Spróboj w Gdańsku na Gospody tam przyjmuja na NFZ

http://szukaj.sluzbazdrowia.pl/Niepubliczny-specjalistyczny-zaklad-opielki-zdrowotnej-poradnia-psychiatryczno-psychologiczna-gospody-med/Gdansk/Ul-gospody-7/j16520.html

na Gospody polecam dr Dorotę Kuberę, dobrym specjalistą jest też dr Sumiło (kiedyś przyjmowała w PPP nr7 na Traugutta)

polecam dr Anitę Sumiłę przyjmuje tylko w poniedziałki w ppp na Traugutta we wrzeszczu

Zgadzam się zdecydowanie! Jeśli masz możliwość to idź do dr Sumiły. To specjalistka z prawdziwego zdarzenia i bardzo oddana dobru dziecka.

Polecasz dr Kubera, to chyba chcesz żeby ktoś miał mega problem. Straszny lekarz. Poza tym pomyliła się i źle zdiagnozowała, co wiązało się z ogromnymi kosztami psychicznymi. Nie polecam!!!

Dokładnie

Dokładnie zgadzam się

Ja też nie polecam dr Kubery namawia do rzeczy co nie są odpowiednie i robi problemy pacjentom.

Dr Kubera to najebana lekarka i nic więcej

Lekarz przyjmowała w PPP nr 7 na Traugutta ? Dziwne bo to nie ośrodek zdrowia i tam nie leczą wogole. To poradnia od zaświadczeń do szkoły.

Ta poradnia na Traugutta to pomyłka. Za darmo nie uzyskasz profesjonalnej pomocy psychiatrycznej a z tych na NFZ to mogą na ciebie jeszcze sąd rodzinny nasłać, bo teraz tak robia

w skrócie - strasznie. Nie jestem autorem postu, ale córka zmaga się z depresją, ma 10 lat, choruje co najmniej dwa lata. Jak to jest..? wyobraź sobie, że słyszysz, jak Twoje małe dziecko mówi, że życie nie ma sensu, i najlepiej, jakby jej nie było, że już się jej nie chce, nic, a najbardziej to żyć.... Wyobraż sobie, jak boisz się wyjsc na chwilę z domu, bo usłyszałeś kiedyś, jak dziecko mówi, że mozna spaść z balkonu, i kłopotów nie będzie.... Że przecież będzie Wam smutno (rodzicom) ale jej już nie, i to będzie fajne.... Ale sa tez dni, kiedy jest uśmiechnięta, i radosna, kiedy planujecie weekendy, gracie w planszówki, kiedy umawia się z koleżankami, kiedy zwyczajnie się denerwuje i trzaska drzwiami... A potem znów zamyka się w sobie, i nie ma kontaktu, takiego normalnego, bo znów wszystko traci sens.... To tak w skrócie....