wyrzucona poza orbitę
wypatroszona, bezwładna
bezmyślnie płynę przez próżnię

jak zużyty przedmiot, bez zasilania
martwo przemierzam drogę do nikąd

przeszłość kurczy się i znika
zdzierając ze mnie tożsamość
przyszłość nie chce nabrać kształtów

żaden cel nie wytycza rozsądnej trasy
wydarzenia nie kreują sensu istnienia

nie dowiem się już niczego więcej
co pozwoliłoby mi zrozumieć
dlaczego niektóre światy ot tak legną w gruzach

http://www.youtube.com/watch?v=QuogTuXxXiw

http://www.youtube.com/watch?v=Jk5xoCJ6JcU&feature=related

no tak
trochę sztormu,
mój ukochany fortepian i ulubiony tim roth :)

no wiem przecież :) to pokazuje, że nawet w bezwładnym dryfowaniu i w inercji można piękno i spełnienie odnaleźć. trzeba tylko strach odrzucić.

chociaż życie to nie film (aaale banał, to ja lepiej sprawdzę, czy ktoś mi kawę już zalał)

Nie tak łatwo odrzucić strach, gdy tuż za progiem czai się i warczy wizja klawiszy od fortepianu malowniczo wkomponowanych w jelita (to by się niechybnie stało, gdyby to nie był film).

właściwie, to mnie zainspirowałeś hobo, żeby znów zacząć grać.
to zajęcie, które skutecznie odrywa od świata zewnętrznego,
a wymaga jedynie chęci, aby położyć dłonie na klawiaturze.